***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Για ποιον λόγο ασχοληθήκατε με τη γραφή;

Γιατί θαρρώ ότι δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς αυτήν, θα έλεγα ότι αποτελεί έναν λυτρωτικό μονόδρομο για εμένα. Γράφω από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ζω και αναπνέω μέσα από το να γράφω. Αν δεν το κάνω πνίγομαι μιας και γενικά μου είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω στους άλλους τις περίεργες σκέψεις μου μα και τους συνειρμούς που κάνω μόλις βλέπω ή ακούω κάτι.

Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συγγραφή για εσάς;

Είναι πολύ εύκολη μα και επίπονη συνάμα. Είναι μέρος της καθημερινότητας μου, μιας και κάθε μέρα σκαρώνω ιστορίες στο μυαλό μου. Κάποιες από αυτές ολοκληρώνονται στο χαρτί και από κάποιες άλλες κρατώ λέξεις κλειδιά που δεν ξέρω που θα με οδηγήσουν. Το επίπονη έχει να κάνει με την συναναστροφή με τους ήρωές μου, οι οποίοι είναι διαφορετικοί από εμένα και πρέπει να συνυπάρξουμε για κάποιο χρονικό διάστημα. Εισβάλλουν στη ζωή μου, με ταλαιπωρούν μιας και μπαίνω στο πετσί τους και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ κάποιες φορές αλλά δεν με μέλει από την στιγμή που δεν κρατάω μέσα μου τα όσα νιώθω και σκέφτομαι.

Μοιραστείτε μαζί μας τη στιγμή που αποφασίσατε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο.

Την θυμάμαι πάρα πολύ καλά αυτήν τη στιγμή. Ήταν ένα βράδυ που έδιωξα ένα πολύ μεγάλο βαρίδιο από τη ζωή μου και ένιωσα ελεύθερη. Ο τίτλος ήρθε αμέσως στο νου μου, “ψάχνοντας ανθρώπους”, και υπό το αγνό φως ενός πορτατίφ έγραψα την εισαγωγή. Την επόμενη ημέρα στη δουλειά έγραψα την πρώτη σκηνή και πηγαία από εκεί και πέρα γράφτηκε όλο το βιβλίο. Η απόλυτη λύτρωση.

Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει το βιβλίο σας όταν το τελειώσετε;

Οι εκδοτικοί οίκοι στους οποίους το στέλνω. Δεν συνηθίζω να μοιράζομαι τα γραπτά μου με κανέναν. Δεν ξέρω για ποιον λόγο το κάνω αυτό, απλά έτσι λειτουργώ.

Εμπεριέχουν οι ήρωές σας ένα κομμάτι του εαυτού σας και σε ποιον βαθμό;

Θεωρώ ότι όλοι όσοι γράφουμε υπάρχουμε με κάποιον τρόπο στα γραπτά μας. Οπότε ναι, οι ήρωές μου εμπεριέχουν κάτι από εμένα, άλλες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο και σπάνια καθόλου. Κάποιες φορές μέσα από αυτούς ανακαλύπτω κρυμμένα κομμάτια του εαυτού μου και προβληματίζομαι επ’ αυτού. Όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να με γνωρίζω καλύτερα. Εξάλλου τα ερεθίσματα πάντα υπάρχουν στο υποσυνείδητό μας και προσαρμόζονται κατά το δοκούν.

Απευθύνεστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο όταν γράφετε ένα βιβλίο;

Όχι, γράφω όσα υπάρχουν μέσα μου και θέλω να τα μοιραστώ με το αναγνωστικό κοινό. Οι ήρωές μου με επισκέπτονται άξαφνα και ως χείμαρροι με παρασέρνουν στη ζωή τους, χωρίς κανόνες, και όταν στερεύει τούτος ο χείμαρρός τους καλούμαι να τον τροφοδοτήσω.

Έχετε αγωνία για τις αντιδράσεις των αναγνωστών σας;

Δεν θα έλεγα ότι έχω αγωνία μα με ενδιαφέρει η οπτική τους, όποια και αν είναι αυτή. Το τι εισπράττει ο καθένας και πόσο τον επηρέασε. Αυτό αποτελεί έναν τρόπο να τους γνωρίσω καλύτερα και να κατανοήσω τα βιώματά τους. Είναι πολλές οι φορές που μου ανοίγουν νέους δρόμους, μου λένε πράγματα που δεν είχα σκεφτεί, και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό. Η γραφή, όπως και κάθε τρόπος δημιουργίας – έκφρασης, αποτελεί μοίρασμα και από την στιγμή που ένα βιβλίο φεύγει από εμένα παύει να μου ανήκει. Ο καθένας κατανοεί αυτά που θέλει να κατανοήσει και δύναται να κατανοήσει.

Πόσο τολμηρή είστε στη γραφή σας; Θέτετε περιορισμούς στον εαυτό σας λόγω κοινωνικών συμβάσεων;

Δεν θέτω κανέναν περιορισμό μιας και δεν με αφορούν οι όποιες κοινωνικές συμβάσεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ενδέχεται να φτάσω στα όρια της προσβολής αλλά από την άλλη και η προσβολή είναι μία σχετική έννοια, όπως όλες. Η γραφή επιβάλλεται να είναι αυθόρμητη όσο και αν ενοχλεί. Το ίδιο ισχύει για όποια μορφή τέχνης, δεν μπορούν να είναι ευχαριστημένοι όλοι. Εξάλλου ποιο το νόημα του να γράφει – δημιουργεί κάποιος βάζοντας φραγμούς και περιορισμούς στον εαυτό του; Όποιος το κάνει αυτό δεν είναι ο εαυτός του θαρρώ και προσπαθεί να γίνει αρεστός. Η κοινωνία κάνει τη ‘’δουλειά’’ της κι εγώ τη δική μου.

Από τι πάσχει κατά την γνώμη σας η ελληνική λογοτεχνία;

Χωρίς να είμαι ειδική επί του θέματος θεωρώ ότι απουσιάζει η ισότιμη προβολή και προώθηση των βιβλίων μα και οι ευκαιρίες που δίνονται σε όσους γράφουν. Υπάρχουν πάρα πολύ καλά βιβλία τα οποία γνωρίζουν ελάχιστοι. Οι συγγραφείς, τις περισσότερες φορές, καλούνται να αναλάβουν μόνοι τους την προώθηση του βιβλίου τους παρότι, συνήθως, πληρώνουν αδρά για την έκδοσή του. Επίσης, η μετάφραση και άρα η προώθηση των ελληνικών βιβλίων στο εξωτερικό αποτελεί μεγάλο ζήτημα.

Ποια ήταν η αφορμή για το τελευταίο σας βιβλίο;

Η ανάγκη μου να ακουστεί η φωνή μου, η κραυγή μου, σε μία κοινωνία που φθίνει και νοσεί. Η ανάγκη μου να λυτρώνομαι καθημερινά και να κρατάω ψυχικά υγιή τον εαυτό μου. Το αυτοάνοσό μου που με ταλαιπωρεί και με κρατά εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι αρκετά χρόνια και προσπαθώ να το διαχειριστώ χωρίς να με καταβάλλει. Οι άνθρωποι που παρατηρώ ότι από την πανδημία και μετά έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Η κοινωνία που πια είναι δυστοπική και ζοφερή. Η πραγματικότητα κοντολογίς, αυτή υπάρχει μέσα σε τούτο το βιβλίο, η οποία δεν είναι διόλου ευχάριστη αλλά αν δεν την αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο και καρκινοβατούμε θα μας κατασπαράξει. Η ανάγκη όλων μας να βγούμε στο φως γιατί εκεί βγαίνει το βιβλίο, στο φως και στην αιώνια πάλη για ουσιαστική ζωή.

Πενήντα τέσσερα ποιήματα. Πενήντα τέσσερις κραυγές ενός ανθρώπου που φωνάζει με τον τρόπο του «βοήθεια» και καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, κυρίως, αλλά και με την κοινωνία στην οποία επιλέχθηκε να ζει. Ωμά ρεαλιστής και ονειροπόλος συνάμα, ακροβατεί μεταξύ λογικής και παράνοιας, αφήνοντας το μυαλό του να παίζει σκοτεινά, κατά κύριο λόγο, παιχνίδια, με σκοπό να διατηρήσει τον αυτοέλεγχό του.

Ποιήματα που μιλούν για την επίπονη αναζήτηση του εαυτού μας μέσα από τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, αλλά και τις σχέσεις μας ή μη με τους άλλους, για όσα καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ζώντας σε μια δυστοπική πλέον κοινωνία.

Πενήντα τέσσερις φορές όπου η συγγραφέας γίνεται παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων ζώντας και πονώντας μοναχικά και ελεύθερα με λέξεις που δεν όριζε, μα έρχονταν από μόνες τους στον νου της.

*

Η Μαρία Σταυροπούλου, με καταγωγή από τα Λαγκάδια Αρκαδίας, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνική Λειτουργός. Έχει πίστη στον άνθρωπο και στη δύναμη που κρύβει μέσα του έτσι ώστε να μετουσιωθεί σε Άνθρωπο. Πιστεύει ότι η ζωή είναι μια παράσταση κι εμείς οφείλουμε να ανταπεξέλθουμε επάξια στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πιστοί σύντροφοι της ζωής της ήταν πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι.

Της αρέσει να μένει μόνη, να διαβάζει και να σκέφτεται. Θεωρεί ότι η σκέψη δεν είναι τεμπελιά. Αγαπά τη ζωή, τη φύση, τα ζώα, τις τέχνες, τα ταξίδια, την ηρεμία και την αταξία, και έχει υποσχεθεί στον εαυτό της να μείνει για πάντα παιδί.

Από το 2016 έως το 2018 αρθρογραφούσε για το Νόστιμον Ήμαρ. Έχει γράψει τον μονόλογο Ψάχνοντας ανθρώπους (εκδόσεις Λυκόφως 2015) και το ψυχογράφημα – μυθιστόρημα Η Πολυθρόνα (εκδόσεις Λυκόφως 2018). Το βιβλίο παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.