***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η γη τρέχει πιο γρήγορα, Παναγιώτης Τσίτος, Εκδόσεις Βακχικόν

”Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Κανείς δεν μπορεί να τρέξει τόσο γρήγορα. Κανείς δεν είναι πραγματικά ελεύθερος, εάν δεν είναι πρώτα ολοκληρωτικά σκλαβωμένος, εάν δεν δει ό,τι πιο όμορφο και αγνό να κυλιέται στη λάσπη.” 

Τέτοιες σκέψεις και κρίσεις, όπως την παραπάνω, επιλέγει να μοιραστεί μαζί μας ο Παναγιώτης Τσίτος στη νουβέλα του “Η γη γυρίζει πιο γρήγορα“, η οποία φλερτάρει με τα λογοτεχνικά ρεύματα του υπαρξισμού, του μοντερνισμού, του υπερρεαλισμού, αλλά και της μπιτ λογοτεχνίας. Η επιρροή της φιλοσοφίας, επίσης, στο έργο του είναι ολοφάνερη, καθώς και η αγάπη του γι’ αυτήν, αφού ο συγγραφέας δεν χάνει ευκαιρία να φιλοσοφήσει αποφθεγματικά και ευκαιριακά σε πολλές από τις σελίδες του βιβλίου του.

Ο Μ. είναι ένας συνηθισμένος νέος που δουλεύει στην τράπεζα, πάνω σε μία γη που γυρίζει σε κανονικούς ρυθμούς και ζει μία ζωή κοινότυπη και προβλέψιμη, όπως κάνουμε άλλωστε όλοι μας.

Όλα όμως θα αλλάξουν, όταν θα δει ένα παράξενο όνειρο που θα τον ταράξει για έναν λόγο ανεξήγητο. Έκτοτε τίποτε πια δεν θα είναι ίδιο στη ζωή του και θα κάθεται κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να ανακαλύψει τι ακριβώς του φταίει για την κατάσταση αυτή.

Πλέον η γη θα αρχίσει να γυρίζει πιο γρήγορα για εκείνον, έως ότου αποφασίσει να κάνει τελικά το μεγάλο βήμα της αλλαγής, να πραγματοποιήσει δηλαδή ένα μεγάλο ταξίδι-τύπου Τζακ Κέρουακ “Στον Δρόμο”- με άγνωστο σκοπό προκειμένου να ανακαλύψει το νόημα της ζωής.

Τα προβλήματά του όμως δεν θα λυθούν εν τέλει ούτε τότε, αφού ο Μ. θα αργήσει να καταλάβει ότι, πάνω απ’ όλα, αυτός ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίσει δεν είναι άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό. Ποιο ακριβώς είναι το υπαρξιακό κενό του το οποίο καλείται να γεμίσει;

Η νουβέλα ξεχειλίζει από υπαρξιακές ανησυχίες και σκέψεις για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις τύπου Αλμπέρ Καμύ και Ζαν Πολ Σαρτρ. Παράλληλα ο παραλογισμός και ο υπερρεαλισμός του Φραντς Κάφκα δίνουν συνεχώς το παρόν.

Το όνειρο, το οποίο δεν ήταν άλλο από το πυροτέχνημα αφύπνισης στη ζωή του Μ. Θα το ακολουθήσει η συνειδητοποίηση ότι χρειάζεται αλλαγή στη ζωή του, η φυγή, το ταξίδι, η αναζήτηση της ηδονής στη ζωή με ό,τι συνεπάγεται αυτό- έρωτας, ποτά, ξενύχτια, παρέες και μια ζωή χωρίς πρόγραμμα-. Τέλος, θα έρθει το έτερο πυροτέχνημα, το οποίο θα γκρεμίσει και πάλι το φαινομενικά τέλειο οικοδόμημα, αφού συχνά ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο.

Τα ερωτήματα πολλά και τα σκοτεινά σημεία ουκ ολίγα σε αυτή τη μικρή νουβέλα, η οποία προσφέρει ένα μικρό ταξίδι αυτογνωσίας στον αναγνώστη, παράλληλα με εκείνο το οποίο πραγματοποιεί ο ήρωας.

Όλοι τελικά γυρνάμε σε αυτό που είμαστε, ενώ όλα είναι φευγαλέα και εφήμερα, όλα αλλάζουν και εν τέλει, “τα πάντα ρει”, όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος. Διότι “Είμαστε απλώς μια χούφτα αστερόσκονη και τίποτα δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό“.

Η γη πράγματι ενίοτε τρέχει πιο γρήγορα για πολλούς από εμάς. Το αν και πότε θα τη σταματήσουμε είναι αποκλειστικά και μόνο στο δικό μας χέρι- ή μήπως όχι; 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.