***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

“Δυο Ιστορίες για ένα πρόσωπο”, τιτλοφορείται το πρώτο μυθιστόρημα του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Δημήτρη Παπαδόπουλου. Γεννημένος το 1981 συνιστά μέλος αυτής της γενιάς που μετατρέπεται καθημερινά σε μάρτυρα μιας νέας ηθικής γεωλογίας. Μάρτυρα της αφετηρίας μιας καινούριας χιλιετίας. Πικρή κατάφαση στις ρήσεις του παρελθόντος όπως εκείνη του Σαιν Ζυστ που θέλει την εξουσία απόλυτα συνυφασμένη με το έγκλημα ή την σωκρατική, αποφθευγματική δήλωση για την μετριότητα που χαρακτηρίζει όσους εμπλέκονται στο κύκλωμα της άσκησης της εξουσίας.

Ο συγγραφέας αυτού του μοντέρνου ψυχογραφήματος αντλεί το υλικό του από την πραγματικότητα. Η ευστοχία του στην απεικόνιση των ειδικών χαρακτηριστικών των προσώπων που πρωταγωνιστούν στις Δυο Ιστορίες, η μεταφορά στο χαρτί όλων εκείνων των διαστάσεων που λαμβάνει η πολιτική ως πρακτική και θεωρία στις παράξενες αυτές μέρες συνθέτουν μερικά απ΄τα πιο καίρια στοιχεία της γραφής του. Η αίσθηση της φθοράς και του κυνισμού, ακριβής και αδιαμφισβήτητη, διαμορφώνει το καθρέφτισμα των καιρών μας. Την ώρα που η άσκηση της πολιτικής επιστήμης θυμίζει μια ερμηνεία που κανείς δεν προτιμά, ένα θεμελιώδες δικαίωμα κάθε δημοκρατίας από όνειρο, μύθος και διαμαρτυρία χάνει όλες τις σημασίες του, δικαιώνοντας μια αποτρόπαια ευτέλεια. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος επισημαίνει τούτη την ιδιαιτερότητα της εποχής και επιβεβαιώνει ένα ουσιώδες προσόν για εκείνους που επιλέγουν τον απαιτητικό δρόμο των κοινωνικών διηγήσεων. Κατορθώνει να μεταδώσει την εποχή σε όλες τις διαστάσεις της, καθιστώντας τις Δυο Ιστορίες μια υπόθεση εξόχως οικεία.

Τέχνη και πολιτική, ατομική επιλογή και αγχωτική ανάρρηση στις υψηλότερες κλίμακες της εξουσίας. Η εμμονή και η λύτρωση, τ΄ανθρώπινο στοιχείο ως μάζα και ως θαύμα ξεχωριστό αυτού του κόσμου καθορίζουν μερικά απ΄τα διλήμματα του μυθιστορήματος. Την ώρα που κάποιος αυτοσχεδιάζει, δίχως σκηνοθεσίες και διαθέσιμους χώρους, την στιγμή που ένας επικίνδυνος ερασιτεχνισμός τολμά να αμφισβητήσει την επάρκεια όλων ανεξαιρέτως των εξουσιών ένας καλλιτέχνης εγκαταλείπει τα σκοτεινά καταφύγια. Καθώς ο Δ. Παπαδόπουλος αφαιρεί από τους ήρωές του τα ντενεκεδένια κοστούμια  και τις άσχημες μάσκες ένας καλλιτέχνης κλείνει τα μάτια του και ευθύς οι αλυσίδες της ζωής του συντρίβονται. Την ώρα που κάποιος ντύνεται κατάσαρκα τις αγάπες, τολμώντας την ρήξη με τα πατριαρχικά μεγέθη του καιρού μας, κάποιος άλλος ξεπουλιέται για μια θέση, για τις επευφημίες του όχλου, για το δικαίωμα σε μια εξουσία που θίγει, προσβάλλει, αθετεί, περιφρονεί, επιχωματώνει χιλιάδες δυνατότητες στον βωμό μιας τρομερής συνέχειας. Την ώρα που κάποιος αγαπιέται μ΄όλη την δύναμη της ψυχής του, κάποιος ποντάρει όλη του την καρριέρα σε αυτά τα απαρχαιωμένα, παλιά σαμοβάρια που δεν αξίζουν πια τίποτε στα παζάρια της πόλης.

Κάπως έτσι πυκνώνουν οι αντιθέσεις που γεννιούνται στο μυθιστόρημα του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Αυτή η πραγματικότητα που έχουμε νιώσει βαθιά κάτω από το δέρμα μας, μια αίσθηση που εξαπλώνεται επάνω στις ζωές μας, οι επιλογές που συνιστούν την πιο δύσκολη εκδοχή της ελευθερίας μας καθορίζουν τους ακρογωνιαίους λίθους ενός μυθιστορήματος με λόγο προφορικό και ένα είδος λεπτομερούς ματιάς που φανερώνει κάποιες φορές ορισμένες αναγωγές τεχνικής φύσεως. Στους αντίποδες των ψευδών ειδήσεων, των πολυβόλων, της λασπολογίας και της κυριαρχικής λογικής ο Δ. Παπαδόπουλος προτείνει εκείνο τον άλλο δρόμο που μόνον όσοι διαθέτουν το σπάνιο θάρρος μπορούν κάποτε να πάρουν. Ο καλλιτέχνης που ποτέ δεν πίστεψε στην αθανασία της ψυχής του κυνηγά το όνειρο, την ώρα που κακοφτιαγμένοι παιάνες εμψυχώνουν κάτι αλλιώτικους κλέφτες, κάτι φτηνούς αρματωλούς. Το πρόσωπό μας συνιστά ένα ολόκληρο, ακεραιωμένο έργο. Ωστόσο πρόκειται για την εποχή μας που στην εφηβεία του νέου αιώνα προσωποποιεί τον αρχαίο Ιανό.  Οι Δυο Ιστορίες του Δημήτρη Παπαδόπουλου που κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Βακχικόν μοιάζει με εκείνα τα παραμύθια που γνωρίζουμε καλά, που θέλουν τους λύκους να αφηνιάζουν σπαράζοντας γενιές, πόλεις, ευκαιρίες, εποχές, αρχές, ιδέες. Τα συγκινητικά φώτα ενός κόσμου που η γενιά του συγγραφέα θυμάται μονάχα αμυδρά συνιστούν το αντικείμενο της νοσταλγίας. Γεννούν εκείνο το είδος μελαγχολίας που υπαινίσσονται όσα απ΄τα έργα της επικαιρότητας προβαίνουν σε μια αποτίμηση της νοσηρής ατμόσφαιρας και των βασικών παικτών που νέμονται την κοινή μας ζωή.

Οι Δυο Ιστορίες των εκδόσεων Βακχικόν συνιστούν μια απόδειξη της δυναμικής εισόδου των εκδόσεων Βακχικόν σε όλα τα είδη της λογοτεχνίας. Η επιλογή νέων δημιουργών, που εκδίδουν δίχως την ασφάλεια ενός διαμορφωμένου κοινού, η προσεκτική επιλογή των τίτλων επιβεβαιώνουν την ποιοτική φιλοδοξία των εκδόσεων. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος με το βιβλίο του “Δυο Ιστορίες για ένα Πρόσωπο” δεν γράφει με το πρόσχημα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Καταγράφει την επίκαιρη μυθολογία, προτείνει και επισημαίνει δυο αντίστροφες πορείες. Απ΄την σύνθεση στην ανάλυση, από το μεγάλο στο μικρό, από το αδιάφορο ως το τραγικό και ακόμη περισσότερο. Απ΄το πολύ στο λίγο βαδίζουν οι καιροί μας και θα΄ναι ντυμένη με ντροπή η ζωή μας για καιρό. Ωστόσο καθρέφτες σαν τις Δυο Ιστορίες του Δ. Παπαδόπουλου φέρνουν στο φως τις φωτοσκιάσεις και τις εναλλαγές ενός πίνακα που μόλις τώρα αποκτά τις βασικές του ιδιότητες και ίσως περιέχει λίγη ακόμη, μονάχα λίγη, κρυμμένη ομορφιά.

Είναι γεγονός πως όταν λήξει αυτή η εποχή η τέχνη θα αποπειραθεί να την αποτιμήσει, να υδατογραφήσει τα θεμελιώδη της νοήματα, τις αστοχίες, τις φριχτές της επιλογές. Μυθιστορήματα σαν αυτό του Παπαδόπουλου θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον του μελλοντικού, πολιτικού επιστήμονα. Ηθογραφικές μελέτες, παραβολικά κείμενα και απαιδιόδοξες αιτιάσεις για τους επόμενους καιρούς θα καθορίσουν τα μέσα με τα οποία θα προταθούν αυτές οι ερμηνείες. Ωστόσο η ατμόσφαιρα και οι βασικές αποχρώσεις θα μας δοθούν σαν κλειδιά από τις πιο χαρισματικές γραφές, καθώς οι τελευταίες θα σχεδιάζουν σαν σκίτσα ψυχιατρικών σπουδών την ακριβή διάσταση της παθολογίας μας. Ο Δ. Παπαδόπουλος ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις. Στους λεγόμενους αργοναύτες του καιρού, μοναχικά πληρώματα που πασχίζουν να αναγνωρίσουν τα σημάδια, να βρουν τους μίτους όταν οι Αριάδνες πεθαίνουν η μια μετά την άλλη σαν γέρικα υαλικά.  

**** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.