***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ο Θησαυρός, Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος, Εκδόσεις Βακχικόν
Ο Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος απασχόλησε αυτό το σημείωμα το μακρινό 2018. «Ο θάνατος του Συλλέκτη», ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με σπάνιες διακυμάνσεις και κατάλληλη ατμόσφαιρα είχε κιόλας αναδείξει έναν χαρισματικό συγγραφέα του είδους. Η θαυμάσια οικονομία που επιβάλλει το είδος, μια ιδέα ελληνικότητας που διαφοροποιεί την εγχώρια, αστυνομική λογοτεχνία από τις προδιαθέσεις του συρμού, χαρίζοντάς της ένα σαφές αποτύπωμα, συνιστούν βασικούς άξονες για την διαμόρφωση του Θανάτου.
Αυτά τα χαρίσματα είναι που απαντώνται και πάλι στο τελευταίο μυθιστόρημα του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου με τίτλο «Ο Θησαυρός» από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στον λόγο του συγγραφέα που δεν συναντά αναχώματα στην ροή του και εξελίσσεται χωρίς προφανείς αδυναμίες αποτυπώνονται οι σχέσεις και οι συνθήκες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Φόνοι, τραπεζικά σκάνδαλα, απομακρυσμένες κοινότητες που κρατούν καλά φυλαγμένο το μυστικό τους συνθέτουν σκηνογραφικά το εξαιρετικό αυτό μυθιστόρημα των εκδόσεων της οδού Ασκληπιού. Ο Θησαυρός του Μεσσήνιου δικηγόρου και συγγραφέα κ. Κωνσταντόπουλου διαθέτει στοιχεία εντοπιότητας από την γενέτειρά του. Όμως την ίδια στιγμή, ιχνηλατεί τα ειδικά χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας με τους χαρακτήρες, τις ιδιομορφίες, την επαρχιώτικη λογική αλλά και το είδος των μυστικών που παραμένουν ενύπνια κάτω από στρώματα πόλεων και επίθετα ανθρώπων που πέρασαν και χάθηκαν.
Η συνέπεια και η συνέχεια του μυθιστορηματικού είδους που επιλέγει να υπηρετήσει ο συγγραφέας, δικαιώνουν απόλυτα την επιλογή του. Μια ματιά στην πλοκή και τους χαρακτήρες, η παράθεση όλων εκείνων των δεσμών ανάμεσα στην τέχνη και την κοινωνία που επιβάλλουν μια λεπτοφυή και πολύπλοκη θεώρηση, βρίσκουν σαν σπάνια θεωρήματα την εφαρμογή τους στον κόσμο των μυθιστορημάτων του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου.
Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης δίνεται μια επιδερμική ιδέα για το περιεχόμενο αυτού του ατμοσφαιρικού βιβλίου. Ο Θησαυρός, προσχηματικός ή όχι, είναι βεβαίως το τρόπαιο, το βραβείο, η κινητήριος δύναμη, το El Dorado της απληστίας, αυτό που μας κινητοποιεί, αυτό που θέτει σε κίνηση τον μηχανισμό. Τίποτε λιγότερο δεν είναι ο Θησαυρός του συγγραφέα, πέρα από ένα είδος χρυσόμαλλου δέρατος που δεν προσμένει την ανθρώπινη κατάκτηση, αλλά πιστοποιεί ολόκληρο το πνεύμα της εποχής. Ιδιωτικοί ντεντέκτιβ , πάμπλουτοι επιχειρηματίες με σκοτεινό παρελθόν και διφορούμενο παρόν, χαρακτήρες καθημερινοί, βαθιά μελετημένοι από τον συγγραφέα που αναγνωρίζει σε αυτούς στοιχεία του ίδιου του τόπου του.
Σε τούτο το σημείο οφείλει κανείς να εστιάσει στις αρχές της ταυτότητας και της προέλευσης που καθορίζουν τον μυθιστορηματικό τόπο. Ο χρόνος παραμένει μια άλλη παράμετρος, τόσο κοντινή στην επικαιρότητα που διανύουμε, συμβάλλοντας και εκείνος στην ζωντάνια της πλοκής, μες στην φυσική εξέλιξη των πραγμάτων που δεν διαρρηγνύουν τους όρους του πραγματικού αλλά βρίσκουν τον απαιτούμενο χώρο μες σε αυτό το πλαίσιο για να πιστοποιήσουν μια αναντίρρητη αλήθεια. Αυτήν που θέλει τον άνθρωπο όχι λόγο απλό ή μόνο ένστικτο, αλλά έναν ολόκληρο, στρατευμένο νου στο καθήκον, την επιθυμία και το πάθος. Ο διακαής πόθος, το μυστήριο, η πρόθεση της ανταρσίας απέναντι στους όρους αυτού του κόσμου, η αγωνία για την ζωή, το στυλ που εκπορεύεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, η ζωή με τις διακοσμήσεις της και το πρόσκαιρο, τα φερσίματα που δεν μεταφράζουν μονοσήμαντα την ελληνική κοινωνία, διαμορφώνουν δίχως αμφιβολία μερικούς από τους άξονες πάνω στους οποίους στηρίζει την εξέλιξή του το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου. Αυτές οι συνισταμένες που υποδειγματικά επιστρατεύονται για να προσθέσουν στην αξία της πλοκής και χαρίζουν πολλαπλές διαστάσεις στα στενά όρια της αφήγησης μοιάζουν με καθεδρικούς, με στέρεες κατασκευές που παραμένουν ορατές σε κάθε σελίδα, σε κάθε ένα, ξεχωριστό γύρισμα αυτής της ιστορίας, καθώς οδεύει προς το τέλος της.
Οι χαρακτήρες του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου ακολουθούν ένα ιδιόμορφο πρότυπο. Δίχως να είναι ακραιφνείς, γεμάτοι προκαταλήψεις και αμφιβολίες, κάθε τόσο ξεπερνούν τον εαυτό τους, είτε για να συντριβούν, είτε για να βρουν μια θέση μες στην ροή της ιστορίας. Οι εκδόσεις Βακχικόν που τα τελευταία χρόνια τιμούν την εγχώρια, μυθιστορηματική παραγωγή δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν αδιάφορες στο είδος που κουβαλά την πιο γνήσια, ανθρώπινη τραγωδία και μερικές από τις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές της νεοελληνικής εποποιίας. Η εκφορά του Θησαυρού κουβαλά ένα είδος πανοράματος, γεμάτου από τις ιδιοτροπίες, τις ματαιότητες και την μνήμη των τόπων μας. Στον Θησαυρό δεν θα συναντήσει κανείς μια αναπαράσταση της κοινωνίας με όρους καλλιτεχνικούς μα θα αναγνωρίσει δίχως κόπο -και αυτό συνιστά ένα από τα πιο λαμπρά προτερήματα αυτού του βιβλίου-τον άνθρωπο που παράγεται από τον διπλανό του. Που δανείζει και δανείζεται από την βρώμικη πράξη, παραμένοντας στο επίκεντρο μιας βίας συγκαλυμμένης που τίποτε δεν έχει να ζηλέψει από το κράτος του Αισχύλου.
Ο Θησαυρός του Κωνσταντόπουλου καλείται να αναμετρηθεί με τα εξαίσια δείγματα της αστυνομικής λογοτεχνίας που ήδη αναφέρεται σε ένα φανατικά πιστό κοινό. Ωστόσο, αν κανείς θελήσει να αναζητήσει τα στοιχεία εκείνα που το διαφοροποιούν από την παραγωγή των ημερών, δεν θα δυσκολευτεί να επιβεβαιώσει πως ο συγγραφέας δεν απομιμείται κακότυπα τους όρους του μυθιστορηματικού είδους που υπηρετεί. Δεν επιστρατεύει κανένα αίσθημα καταχρηστικό ή τυποποιημένο, αλλά υποθάλπει το μυστήριο και αναπαράγει το κλασσικό. Εκείνο που μελετά τους ανθρώπινους χαρακτήρες και τις δυνατότητές τους με απόλυτη και καταιγιστική αφοσίωση.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
