Η Τζιοβάνα Γκασιόν χαμογέλασε μια τελευταία φορά και έπειτα πέρασε στην αιωνιότητα του Παρισιού. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάθε νύχτα στα πιο σκοτεινά σημεία της πόλης, ακούνε την φωνή της. Μα οι θόρυβοι είναι πια τόσοι πολλοί που γρήγορα αλλάζουν σκέψη και έτσι εκείνη η φωνή παραμένει αδέσποτο φεγγάρι, πεσμένο μες στους δρόμους και τις συνοικίες. 

Και η Τζιοβάνα τραογυδά και τραγουδά, κρατώντας για πάντα ζωντανή την ιστορία της ιδιότυπης ομορφιάς της. Είναι το όνειρο που περνά από τον παριζιάνικο ύπνο και κρατεί τα χρώματά του αναλλοίωτα χρόνια τώρα. Είναι το σπουργίτι που τρέμει μες στον σκούρο, νυχτερινό ουρανό, είναι στίχοι, λουλούδια, μια τρυφερή ανάμνηση κάτω από την χοντρή επίστρωση αυτού εδώ του καιρού. Είναι το γλυκό παγωμένο χιόνι που πέφτει όλο σιωπή στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Είναι η Εντίθ Πιαφ που περιφρονούσες, μια σκιά του δρόμου που δεν ξεχώρισες ποτέ. Είναι η μικρή φόρμα, μιλόρδε μου, τόσο ταιριαστή με την ζωή εκεί κάτω χαμηλά, στα χαμόσπιτα του Παρισιού που τρεμοπαίζουν με τα ολομόναχα φώτα τους και όλο προσπαθούν να αντέξουν το αληθινό, όλο γωνιές πρόσωπο της ζωής.

Είναι η Εντίθ, μια μαριονέτα που όλο τραγουδά. Είναι ένα μικρό, εξαφανισμένο κορίτσι κάτω από προλετάριους καιρούς. Κάποτε πουλιόταν για λίγα φράγκα και ίσως για αυτό στο πρόσωπό της έχει απομείνει το ύφος εκείνου που έχει πεθάνει πολύ και εξακολουθητικά, εκείνου που έχει αγαπήσει τόσο πολύ. Είναι ένα σπουργίτι μες στην φωλιά του. Και αν κάποιοι λένε πως το τέλος της συννεφιάς το γράφει πάντα η βροχή, είναι όλα λόγια, λόγια, λόγια. Κανείς δεν μπορεί να φέρει πίσω την Εντίθ όση νοσταλγία και αν νιώσει για την φωνή της. Την Εντίθ που αφιέρωσε παθιασμένες μπαλάντες και μερικούς στίχους στους εραστές των ημερών, στίχους σαν αυτούς που ακολουθούν.

Έχω δοκιμάσει τα πάντα για να ονειρευτώ και εγώ μια στάλα

μα μες σε αυτήν την μπανάλ σκηνογραφία που κλαίει λυγμικά

δεν βρίσκω παρά μόνον το αύριο

και ίσως κάτι από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Η Εντίθ γεννιέται μια μέρα σαν σήμερα το μακρινό 1915. Στις 10 του Οκτώβρη του 1963 λέει το τελευταίο της τραγούδι μες στο θλιβερό δωμάτιο του Πλασκασιέρ. C’est ca.