***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Το πιο δύσκολο κομμάτι στην συγγραφή ενός μυθιστορήματος, σημειώνει ο Έρνεστ Χεμινγουαίη, είναι να το τελειώσεις. Η αποφθεγματική διαπίστωση του Νίκου Γονίδη στο τέλος του πρώτου του μυθιστορήματος με τίτλο Δώδεκα Χτύποι των εκδόσεων Βακχικόν, μοιάζει με εκείνα τα ξεχωριστά κλειδιά που αποκαλύπτουν όλα εκείνα με τα οποία χρειάστηκε να παλέψει ο συγγραφέας στο εργαστήριό του. 

Ο Νίκος Γονίδης εμπλέκει τα πρόσωπά του σε τακτικές, διαμορφώνει την υφολογία τους αριστοτεχνικά μέσα στο φιλόδοξο και επίκαιρα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημά του. Δεμένο στον χρόνο το φιλμ του συγγραφέα διαθέτει όλα τα αρμονικά τεχνάσματα μιας πλοκής με κινηματογραφικό πρόσημο. Απόλυτα χειραγωγημένοι οι ήρωες του Γονίδη κινούνται όπως οι μαριονέτες  του εξωφύλλου που πυκνά αναπαριστά την σκηνογραφία του φιλμ.  Το ρολόι ενός ναού, τα κίτρινα φώτα της πόλης που διαμορφώνουν τους ίσκιους και κρύβουν αριστοτεχνικά την αλήθεια, οι αστυνομικές φιγούρες , βγαλμένες από τα φιλμ νουάρ, προικισμένες με χρωματικούς τόνους αφηγούνται μια παράξενη ιστορία με κατακόκκινα, ασύμμετρα, όπως ο κίνδυνος,  φεγγάρια.

Τα κεφάλαια του μυθιστορήματος που κατορθώνει να κρατά τον ρυθμό και την ατμόσφαιρά του σταθερά, επιβεβαιώνουν την επάρκεια και την δυναμική της γραφίδας του νεαρού δημιουργού που αναμετράται με ένα απαιτητικό είδος, ολοένα και πιο δημοφιλές ανάμεσα στους κύκλους του αναγνωστικού κοινού. Οι εκδόσεις Βακχικόν, πιστές στην παρουσίαση νέων φωνών, φέρνουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων ακόμη μία αστυνομική μυθιστορία, προικισμένη με την αφοπλιστική αναπαράσταση μιας κοινωνίας  ως φόντο. Μιας πραγματικότητας δοσμένης με την φυσικότητα και τις πινελιές που αρμόζουν για να γίνει οικεία στον αναγνώστη. Τόσο, ώστε να γίνεται λόγος για μια προικισμένη φωνή που επιστρατεύει την ειδική της, λεπτή όραση για να σκηνογραφήσει το θαύμα μιας ιστορίας, πλησιάζοντας αριστοτεχνικά την πόζα της δικής μας ζωής.

Δεινός σκακιστής, όπως αναγράφει στο βιογραφικό του, ο Νίκος Γονίδης ίσως τελικά να χρησιμοποιεί τις τακτικές και την μεθοδολογία του φημισμένου παιχνιδιού, πότε αφήνοντας τα πιόνια του ακάλυπτα και άλλοτε θυσιάζοντας μερικούς στρατιώτες με αντάλλαγμα την πληθωρική κίνηση της βασίλισσας. Στους Δώδεκα Χτύπους δεν χωρούν ρεν και ματ. Το ανθρώπινο στοιχείο, απρόβλεπτο, γενναίο, σαθρό, σκοτεινό, γεμάτο ελπίδα και ήττες, συνιστά τον αποφασιστικό παράγοντα για την επιτυχία ή την αποτυχία μιας εμπνευσμένης τακτικής.  Άλλωστε και το ίδιο το παιχνίδι του σκακιού προϋποθέτει επινοήσεις, τεχνάσματα, την αίσθηση της προειδοποίησης, τους μικρούς και τους μεγάλους ήρωες, πύργους πυλώνες και επικίνδυνους λοχαγούς ή αν θες ίππους, εφοδιασμένους με την αλφαβητική τους κίνηση, ικανούς να αχρηστέψουν μια ολόκληρη εμπροσθοφυλακή από συμπεράσματα και ερμηνείες. Η αίσθηση του χρόνου, κινηματογραφική, ρεαλιστική σε χρόνο παρόντα, διαμορφώνει ένα τόσο οικείο επίπεδο εξέλιξης της πλοκής, ώστε με την έκπληξη και μόνο να καθίσταται ικανή η απόδοση μιας ξεχωριστής αίσθησης, ενός είδους ταυτότητας που χρειάζεται μια ιστορία για να υπάρχει αυτούσια και ικανή να επιβληθεί στο αναγνωστικό ενδιαφέρον. Οι υπενθυμίσεις των Καμύ, Μαν, Σανταγιάννα και άλλων που δίνουν τον τόνο στα δεκατρία κεφάλαια, διαμορφώνουν εκ προοιμίου τις συνθήκες της αφήγησης, ενώ μαρτυρούν ξεκάθαρα τις πηγές από όπου αντλεί ο συγγραφέας.  Οι τίτλοι τους  ενδεικτικοί των προθέσεων του Νίκου Γονίδη να διατηρήσει το αίνιγμα και το διακριτικά μυστηριώδες του μυθιστορήματος. Μιας αίσθησης που διαφεύγει κάθε τεχνοτροπίας, καθώς ο ίδιος ο δημιουργός κατορθώνει να πλέξει τους ιστούς του σύγχρονου μύθου του.  Καζαμίας, Ρεβεγιόν, Εμμονή, μερικές από τις επωνυμίες των κεφαλαίων που κατορθώνουν και λειτουργούν αυθύπαρκτες μες στην εξέλιξη της πλοκής, ερεθίζοντας με την ιδιοτροπία τους. Με μια θαυμάσια ισορροπία έντασης και πεζότητας ο Ν. Γονίδης επιτρέπει στους ήρωες να αναλάβουν τα ωραία τους ρίσκα. Η σκιά ενός κόκκινου πολύποδα, με παράξενες αποχρώσεις και ανασυνθέσεις επισκιάζει την ιστορία που εκτυλίσσεται με τρόπο λεπτουργημένο και αινιγματικό.  Πρόκειται για ένα σιωπηλό παιχνίδι,  για ψυχές έκπληκτες και φωνές κλειδωμένες στους λαιμούς.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται το μυθιστόρημα Δώδεκα Χτύποι του Νίκου Γονίδη που με τον αέρα του πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού έρχεται να επιβεβαιώσει την ορθότητα της πρακτικής των εκδόσεων Βακχικόν να ποντάρουν σε νέους και αξιόλογους συγγραφείς, ικανούς να αναμετρηθούν με ένα δύσκολο και δημοφιλές, συγγραφικό είδος.

Αν αυτό το σημείωμα σας αποκάλυπτε την υπόθεση, όλα θα ήταν ευκολότερα. Ωστόσο, καταλάβετε, πως ο ίδιος ο συγγραφέας αρνείται αυτήν την ευκολία στο οπισθόφυλλό του οδηγώντας τον αναγνώστη στο μυστήριο μια αξιόλογης ιστορίας με ιδανικό μοντάζ και λιτές διακοσμήσεις.   

*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.  

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.