***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Έρωτας Μάγος, Νόρα Πυλόρωφ, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Ένας άντρας νέος, επιτυχημένος, πλούσιος και όμορφος κάνει απροσδόκητα πρόταση γάμου στη γραμματέα του, με την οποία έχει μέχρι τότε μια τυπική επαγγελματική σχέση, χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά απολύτως ερωτική προσέγγιση μεταξύ τους. Η νεαρή γυναίκα προβάλλει αντιστάσεις στην αρχή, όµως παρά τη συναισθηµατική του ψυχρότητα τον βρίσκει ακαταμάχητα ελκυστικό και εντέλει δέχεται. Έτσι, ξεκινά και για τους δυο ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά και μια αδιέξοδη σχέση κυριαρχίας και υποταγής.
Η θυελλώδης σχέση τους θα φέρει στην επιφάνεια παλιά ρήγματα, κρυμμένα μυστικά, σκοτεινά πάθη και τραύματα από το οικογενειακό παρελθόν των δύο πρωταγωνιστών. Η ανάγνωση του καθηλωτικού μυθιστορήματος της Νόρας Πυλόρωφ γίνεται μια σαγηνευτική περιπέτεια που φωτίζει όψεις του γυναικείου ψυχισμού.
«Οι ουλές μας μάς δείχνουν πού έχουμε βρεθεί, δεν καθορίζουν όμως πού θα πάμε»
Νόρα Πυλόρωφ
Διαβάστε ένα απόσπασμα:
H ΕΚΔΡΟΜΗ
Πρωί πρωί ξεκινάνε, έχει μελτεμάκι, ρυτιδώνει το νερό και το πελαγίσιο αεράκι τής τσούζει τα μάτια. Φοράει τα μεγάλα γυαλιά της και προσπαθεί να χαλαρώσει και να απολαύσει όσο γίνεται πιο πολύ τη βόλτα. Πελώριοι γλάροι με κρωξίματα εκκωφαντικά πετάνε πάνω απ’ τα κεφάλια τους και τους συνοδεύουν.
«Περιμένουν το κατιτίς τους, από τα πλεούμενα πετάνε τρόφιμα στη θάλασσα μπαγιάτικο ψωμί συνήθως. Αυτό περιμένουν οι γλάροι».
«Είναι τρομακτικοί, δεν είναι; Όταν τους βλέπεις από τόσο κοντά».
«Είναι άγρια πουλιά. Δεν τους ρίχνω τίποτε, Βαριούνται και φεύγουν. Εμένα αυτό που μ’ αρέσει να βλέπω είναι το ξαφνικό ρυτίδιασμα στο νερό, μια φευγαλέα σκιά, σημάδι ότι περνάει αποκεί κοπάδι από ψάρια. Είναι υπέροχο να τα βλέπεις να κάνουν ένα μεγάλο τόξο έξω από το νερό, σαν σύννεφο που κινείται, ασημένιο. Τινάζονται με ορμή και στραφταλίζουν σε μία απίστευτη αρμονία, λες και το καθένα έχει μία συγκεκριμένη θέση στην ομάδα».
Τον ακούει με κομμένη την ανάσα.
«Είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου σε κατάστρωμα, είναι περίεργο συναίσθημα αυτό το σκαμπανέβασμα στο κύμα».
«Συνηθίστε το σιγά-σιγά γιατί, όταν θα βγούμε πιο έξω, θα έχουμε καιρό. Α και μια που μιλάμε για καιρό, καιρός είναι να σου μιλήσω στον ενικό, αν συμφωνείς…»
«Τι καιρό;» ρωτάει η άσχετη.
Χαμογελάει ο Θέμης. Μόνο που τα πράγματα χειροτερεύουν. Έντεκα η ώρα το πρωί είναι και δείχνει σούρουπο. Έχει αρχίσει να βρέχει και ξαφνικά γυρίζει ο άνεμος κι είναι σα να θυμώνει η θάλασσα, χωρίς καμιά προειδοποίηση, μπουρίνι και ανεμοταραχή…
«Κατέβα κάτω στην καμπίνα, φέρε τις δύο νιτσεράδες, γρήγορα, μη βραχείς». Μιλάει κοφτά αλλά είναι ψύχραιμος. Η Παρασκευή δεν φοβάται, ίσως δεν έχει επίγνωση του κινδύνου, κοιτάζει ενθουσιασμένη την αγριεμένη θάλασσα και τις αστραπές που αυλακώνουν τον ουρανό. «Πήγαινε κάτω και κάτσε εκεί. Τώρα».
Η Παρασκευή όμως δεν θέλει να φύγει. «Δεν το κουνάω από δω, πείτε μου τι να κάνω για να βοηθήσω».
Το μπουρίνι είναι δυνατό, τα κύματα μαστιγώνουν το σκάφος απειλητικά, η βροχή έχει ξεσπάσει ασυγκράτητη, βουερή, κροταλίζει πάνω στο κατάστρωμα.
«Πιάσου γερά» φωνάζει ο Θέμης.
Νιώθει καλά η Παρασκευή, νιώθει ελεύθερη, το νερό υψώνεται και ξεπλένει τη λαμαρίνα,της βρέχει τα παπούτσια, τη ραντίζει ολόκληρη. Τα σύννεφα έχουν κατέβει και αγγίζουν τα κύματα, αντάρα και πάνω και κάτω, αστραπές ξεσκίζουν τον ουρανό ασταμάτητα…
Τίποτε δεν την ενοχλεί. Κι ούτε φοβάται. Είναι σα να γίνεται ένα με αυτό το μεγαλείο γύρω της, ούτε καν τον Θέμη βλέπει.
Πόση ώρα έχει περάσει, 10 λεπτά ακόμα μισή ώρα, μία; Δεν ξέρει και δεν τη νοιάζει. Όταν βγαίνουν από την καταιγίδα και η Παρασκευή ξαναγυρίζει στην πραγματικότητα, ο Θέμης την κοιτάει παραξενεμένος. Είναι ένα πλάσμα εξωτικό, αλλοπαρμένο, τα μαλλιά της, υπέροχες μπούκλες της που της είχε δέσει με μπλε φουλάρι, μια ώρα στον καθρέφτη για να γίνει κομψή, κρέμονται σαν βαριά μαύρα πλοκάμια στην πλάτη της.
Είναι μούσκεμα και τα ρούχα της στάζουν. «Κατέβα κάτω, μες την ντουλάπα έχει ρούχα, βρες κάτι να φορέσεις, φέρε τα ρούχα σου επάνω, θα στεγνώσουν γρήγορα με τον αέρα, βγαίνει και ο ήλιος».
Μια κουβέντα είναι, τι ρούχα να βρει; Βγάζει τα ρούχα της, φοράει ένα αντρικό μαρινέρ μεγάλο, δικό του σίγουρα, τυλίγει μία λουτροπετσέτα γύρω από τη μέση της, στραγγίζει τα μαλλιά της και χτενίζεται όπως όπως.
Ξεκαρδίζεται όταν τη βλέπει. «Ελπίζω να έβγαλες τα εσώρουχά σου, έχει μαγιό γυναικεία κάτω αφόρετα, δες αν σου κάνει κανένα, μη σ’ έχουμε και ξεβράκωτη».
Παντζάρι απ’ την ντροπή της. Δεν της είπε να πάρει μαγιό μαζί της. Ζεστές οι πρώτες οκτωβριάτικες μέρες αλλά όχι για μπάνιο. Φυσικά, σκέφτεται, όταν βλέπει τα μικρά νούμερα και την συλλογή των μπανιερών στις πλαστικές σακουλίτσες στην ντουλάπα, ποιος ξέρει πόσες και πόσες κοπελιές φιλοξένησε το σκάφος.
Όλα τα νούμερα είναι για μοντέλα, δεν κάνει καν τον κόπο να δοκιμάσει κανένα. Ανεβαίνει πάνω στο κατάστρωμα με όση αξιοπρέπεια της έχει απομείνει και κάθεται σεμνά πίσω από το τραπεζάκι, κρατώντας δίπλα της, αόρατα από τη μεριά του, τα εσώρουχα της, παρακαλώντας μέσα της να στεγνώσουν κάπως για να αποκατασταθεί πάλι εικόνα της.
Από το υπόλοιπο ταξίδι δεν θυμάται πολλά. Είναι σα να τα έζεσε κάποια άλλη και όχι ίδια. Από την μανιασμένη θάλασσα δεν έμεινε τίποτε, μία άλλη εικόνα τώρα, κρουστό, διάφανο νερό, γαλαζοπράσινο, τα κύματα διπλώνουν και παφλάζουν στα πλαϊνά του σκάφους, χαμηλά, χαριτωμένα, φιλικά.
Πλέουν κατά μήκος των ακτών, της εξηγεί που βρίσκονται και ποιες είναι οι λειτουργίες του σκάφους, είναι φιλικός μαζί της, αστειεύεται, την πειράζει. «Σκέψου», της λέει «να φυσήξει κανένας απρόσμενος αέρας και να σου πάρει τη λουτροπετσέτα και να σε δούμε γυμνή. Εγώ θα γυρίσω απ’ την άλλη, σου το υπόσχομαι, για το θαλασσοπούλια δεν εγγυώμαι, τέτοια χαρά πού θα την ξαναζήσουν…» και χα χα χα, γελάει.
Πλησιάζουν σε μία ακρογιαλιά και αγκυροβολούν μισό χιλιόμετρο μακριά από την ακτή. Βράχια γεμάτα θάμνους, δύο μικροί κρυφοί κόλποι, πλαισιωμένοι από μεγάλα πεύκα. Ξεμεσημέριασε, καίει ο ήλιος και παίζει παιχνίδια με το νερό. «Δεν πείνασες; Τι σόι οικοδεσπότης είμαι; Τίποτα δε σου πρόσφερα».
Κριτικές
Το βιβλίο διατρέχει όντως ο έρωτας, ένας έρωτας, όμως, χωρίς τη μονοσημαντότητα των «ερωτικών» μυθιστορημάτων, αλλά πολυειδής και εναρμονισμένος με την περίπλοκη εποχή μας.
Κατερίνα Σχοινά, ο αναγνώστης
Με μεγάλη αφηγηματική άνεση, δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη και την αναγνώστρια να ταξιδέψει μέσα στον παραμυθένιο και ταυτόχρονα σκληρό κόσμο της αριστοκρατικής οικογένειας των Μπασβαντήδων που έχει αδυναμίες, πάθη, έρωτες, κλαυθμούς και οδυρμούς.
Άγγελος Χαριάτης, Fractal
Ένα πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο βιβλίο το οποίο συνδέει καταστάσεις του παρελθόντος με το σήμερα.
Αλέκος Χατζηκώστας, faretra.info
Παρακολουθήστε την παρουσίαση:
Η Νόρα Πυλόρωφ γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Διερµηνέων-Μεταφραστών του Πανεπιστηµίου της Χαϊδελβέργης γερµανικά, αγγλικά, ιταλικά και οικονοµία. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γερµανικής γλώσσας στο Ινστιτούτο Goethe, κυρίως σε τάξεις Ανώτατης Βαθµίδας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα µε τη διδασκαλία της µετάφρασης. Μετέφρασε από τα γερµανικά µυθιστορήµατα, ποιητικές συλλογές και διηγήµατα. Υπήρξε βασική συνεργάτιδα του λογοτεχνικού περιοδικού Ausblicke (1970-1979). Το 2004 εκδόθηκε η συλλογή διηγηµάτων της µε τίτλο Καθρέφτες θαµποί. Τέσσερις ιστορίες και µια αληθινή. Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν τα µυθιστορήµατα Το διαµαντένιο Άλφα, Η ανάσα στο σβέρκο και Συνένοχοι. Η τελευταία της συλλογή διηγημάτων κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου και τιτλοφορείται: Το ξεχορτάριασμα.
Η προσωπική της ιστοσελίδα: https://norapiloroff.gr/
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
