***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Το νέο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, «Έρωτες στη Μεταπολίτευση» (εκδόσεις Τόπος), αποτελεί μια τοιχογραφία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας μέσα από τα μάτια ενός νέου ανθρώπου που προσπαθεί να σχεδιάσει τα πρώτα του βήματα μετά την πτώση της δικτατορίας. Παρατηρεί τις αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία, αφουγκράζεται τη νέα «τάξη πραγμάτων» και επιχειρεί να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα στις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα.
«Οι άνθρωποι ελευθερώθηκαν από τα βαρίδια του παρελθόντος κι ένα κύμα ριζοσπαστισμού σάρωσε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Η ξαφνική ανάσα ελευθερίας άνοιξε την όρεξη όχι μόνο σε πολιτικές ή κλαδικές διεκδικήσεις αλλά και σε επιτακτικές προσωπικές απαιτήσεις».
Του νέου αυτού ανθρώπου του αρέσουν πολύ δύο πράγματα: το γράψιμο και οι γυναίκες. Καταλαβαίνει νωρίς πως αν είναι καλός στο πρώτο, θα έρθει και το δεύτερο. Και όντως έρχεται, ίσως κάποιες φορές με τρόπο ετερόδοξο και κυνικό, πάντοτε όμως με τρυφερότητα, αισθησιασμό, πάθος και αυθεντικότητα.
Η ιστορία που ξετυλίγεται μέσα στο βιβλίο δεν είναι άλλη από την προσωπική ιστορία του ίδιου του συγγραφέα μέχρι το 1990. Η επαγγελματική του διαδρομή στην διαφήμιση, η προσωπική του περιπλάνηση μέσα σε έναν κόσμο που έμοιαζε για πολλούς απρόσιτος και απροσπέλαστος, σε έναν κόσμο που σίγουρα δεν λογάριαζε από όρια ή προσωπική ζωή. Εκείνος, όμως, τα κατάφερε, κουλαντρίζοντας με δεξιοτεχνία το επαγγελματικό με το προσωπικό. Ίσως επειδή ο τσαμπουκάς και το θάρρος του τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους άλλους. Ίσως πάλι επειδή ήταν μπολιασμένος από εκείνη τη στόφα που έχουν οι λαϊκοί άνθρωποι, όλοι εκείνοι που δεν συμβιβάζονται και κυνηγούν τα όνειρά τους με πείσμα και επιμονή κόντρα σε όλους και σε όλα.
«Υπάρχουν δύο μάρκες γυναικών: οι ερωτικές και οι ερωτεύσιμες. Οι πρώτες σε ανάβουν, σε πυρπολούν από πόθο. Οι δεύτερες είναι πιο επικίνδυνες· σε πονάνε, χαράζουν την ψυχή ανεξίτηλα».
Ζώντας μια ζωή στο ακέραιο, διεκδικώντας στον υπερθετικό βαθμό πλείστες όσες συγκινήσεις, μπαρουτοκαπνισμένος από βιώματα και ιστορίες με γυναίκες που τον σημάδεψαν και άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στη ζωή του, ο Διονύσης Χαριτόπουλος μοιάζει σε αυτό το βιβλίο να καταθέτει μικρές «φέτες» εμπειριών του στο πέρασμα των χρόνων, δημιουργώντας ένα παλίμψηστο από ερωτικές – και όχι μόνο – στιγμές που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Παράλληλα, μέσα από τις σχέσεις του συγγραφέα με τους ανθρώπους που συναντά, μοιάζει να αντικατοπτρίζεται μια ολόκληρη εποχή, να αποτυπώνεται μια γενιά ανθρώπων που επιδίωξε να φέρει ριζικές αλλαγές στον κόσμο, στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, παρά το γεγονός πως σήμερα όλος αυτός ο αναβρασμός εκείνης της περιόδου δείχνει να έχει αποσυμπιεστεί, να έχασε κάπου τον δρόμο του ανάμεσα σε αυταπάτες, ψευδαισθήσεις και πλαστές υποσχέσεις ή οράματα.
«Η μοναξιά τον τρέφει. Να συμμαζέψει το μυαλό του, να διαβάσει, να γράψει ή, πιο συχνά, να μην κάνει τίποτα».
Κάθε γνωριμία με μια γυναίκα, κάθε μικρός ή μεγάλος έρωτας, κάθε ενθουσιασμός ή έλξη, αποτελεί, σύμφωνα με τον συγγραφέα, κάτι το θνησιγενές. Πιθανότατα να έχει δίκιο και κάθε έρωτας από τη στιγμή που ξεκινάει να είναι προορισμένος να τελειώσει, ίσως όμως αυτό να μην πρέπει να το ξέρουν οι ερωτευμένοι, να μη χρειάζεται να υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων που ψάχνουν αυτό το διάλειμμα από την κανονικότητα, που επιζητούν το νόημα της ζωής τους μέσα σε έναν κόσμο που κάνει τα πάντα για να αποδείξει πως στερείται νοήματος.
Ο συγγραφέας διατρέχει με ειρωνεία, σαρκασμό αλλά και κατανόηση, ήθη και έθιμα, συνήθειες και παραδόσεις που ξεκίνησαν στη Μεταπολίτευση και συνεχίζονται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό μέχρι και σήμερα. Από τα μπουζούκια και τα σκυλάδικα ως μέσο διασκέδασης μέχρι το αμάξι ως δείκτη ευμάρειας και καλοζωίας, η μικροαστική συμπεριφορά βρίσκεται στο επίκεντρο στα περισσότερα βιβλία του συγγραφέα. Στόχος του είναι κυρίως να φαλκιδεύει και να επικρίνει την κοινωνία που υπηρετεί αυτή τη λογική, που τη βοηθάει να αναπτυχθεί περαιτέρω, χωρίς να αποφεύγει όμως και τις άμεσες αναφορές στην ατομική ευθύνη του καθενός μας πάνω σε αυτό.
Όλο αυτό το κάνει για να μπορέσει να δώσει μια απάντηση πρώτα απ’ όλα στον ίδιο του τον εαυτό, για να καταφέρει να εξηγήσει τα δικά του πάθη και αδυναμίες που όρισαν – και ορίζουν – τη ζωή του, για να μπορέσει να οδηγηθεί αρμονικά και με πληρότητα στη «δύση του βίου του». Αυτό είναι το άγχος που τον διακατέχει, που τον κινητοποιεί να συνεχίσει να γράφει και να διηγείται ιστορίες – να προλάβει να εξιστορήσει όσα έχει αντικρίσει, όσα θυμάται ή όσα η μνήμη φέρνει κάθε φορά στην επιφάνεια.
Η έλλειψη χρόνου, η αναπόφευκτη αναμέτρηση με το τέλος μια διαδρομής γεμάτης σε βιώματα, μεταστροφές και μεταλλάξεις που δημιούργησαν φανατικούς υποστηρικτές και επικριτές του, καθιστούν αυτό το βιβλίο ένα πολύτιμο είδος μαρτυρίας από έναν άνθρωπο που το δηλώνει ξεκάθαρα, χωρίς υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις: «τα τιμαλφή μιας ζωής είναι οι έρωτες».
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
