***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ
Με όχημα το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη (Πεθαίνω σα χώρα), η bijoux de kant, ομάδα με μοναδική καλλιτεχνική ταυτότητα και αισθητική, δημιουργεί μια παράσταση που μιλάει για την (καταπιεσμένη) σεξουαλικότητα, το (απωθημένο) τραύμα, τη βία (σεξουαλική, ψυχική και λεκτική), την κακοποίηση (πάσης φύσεως), τα στερεότυπα, την θέση της κοινωνίας στο διαφορετικό, την μνήμη, τις Ερινύες και τελικά για το ποιοι είμαστε. Τι είμαστε.
Όλη η πυρηνική σαθρότητα της κοινωνίας των «νοικοκυραίων», η αρρώστια της αποσιώπησης και της «ντροπής», η σκληρή καθημερινότητα, ο εγκλωβισμός και η εξοικείωση με τη βία, ένα έργο καταπέλτης σε όλη την υπόγεια σαπίλα και την τοξικότητα μιας κοινωνίας που στο όνομα του καθωσπρεπισμού, της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας, σταδιακά μετατρέπει τους ανθρώπους σε παράσιτα, σε πλάσματα γεμάτα αρρώστια, αυταπέχθεια και μισαλλοδοξία. Ένα έργο σκοτεινό και βαθύ, γροθιά στο στομάχι όλων μας, γιατί μας αφορά και μας καθρεφτίζει πολύ περισσότερο από όσο αντέχουμε να διανοηθούμε. Ξυπνάει μνήμες, πρόσφατα γεγονότα, μικρές στιγμές σιωπής όταν όλοι, βολικά επιλέγουμε να γυρίσουμε τα μάτια μας αλλού, εκεί… βρίσκεται ο πυρήνας του έργου. Της αλήθειας. Και είναι τρομερά σκληρό, όχι τόσο για τα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής, όσο για τις σκέψεις που σου γεννάει.
«Δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του» …θα πει η γυναίκα του έργου, η μάνα, η καλή χριστιανή, η γειτόνισσα, μια «κανονική», «ήσυχη» γυναίκα. Μια άλλη Λαίδη Μακμπέθ, με τα χέρια της βουτηγμένα στο αίμα, όχι από φιλοδοξία όπως η σαιξπηρική ηρωίδα, αλλά από τρόμο και φρίκη, «να μην μας πιάσουν στο στόμα τους», να μην κάνουν όλα όσα η ίδια κάνει όταν αναπαράγει κάθε αρρώστια, θάνατο και φρικαλεότητα πέφτει στην αντίληψή της, εκεί νιώθει καλά. Εκεί αντέχει τον εαυτό της. Εκεί σταματά να μυρίζει το αίμα που μοιάζει να ξεχειλίζει από κάθε ίνα του σάπιου σπιτιού της. Η αλήθεια είναι, πως το έργο τολμά μια κατάβαση στην κόλαση, που τόσο επιμελώς κρύβουμε. Το έργο είναι η απεικόνιση της σήψης, απογυμνωμένο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από κάθε δικαιολογία, πασπάλισμα ή συγκάλυψη τείνουμε να δημιουργούμε αμυνόμενοι στην αλήθεια. Ο άντρας, ο πατέρας, ο σύζυγος, μια φιγούρα φρικτότερη των φρικτών, ευνουχισμένος, κακοποιημένος από όλους και από όλα μάλλον πολύ πριν πέσει στα αιμοβόρα χέρια της γυναίκας του, μόνος, χαμένος, άρρωστος, ανύπαρκτος, αυτό προτιμάει, την λήθη, το κενό, «Θα προτιμούσα να μην έχω γεννηθεί» …καταλήγει, σε μια σπαρακτική -τη μοναδική ίσως- ρωγμή ανθρωπιάς του έργου. Την στιγμή που ο φαύλος κύκλος της βίας γίνεται ξεκάθαρα ορατός, μπερδεύοντας θύτες και θύματα, δεν υπάρχει δικαιολογία, υπάρχει μόνο η ύστατη στιγμή της συνειδητοποίησης.
Οι ερμηνείες της Μαρίας Παρασύρη και του Χάρη Χαραλάμπους-Καζέπη, είναι συγκλονιστικές. Δύσκολες, αφόρητα αληθινές. Το μαχαίρι μπαίνει στο κόκαλο από το πρώτο λεπτό. Πλαισιώνονται υπέροχα από τον Δημήτρη Παγώνη σε μια βουβή αλλά ισχυρή παρουσία, που συχνά γεμίζει ασφυκτικά τον χώρο. Χώρος και χρόνος είναι απροσδιόριστα. Υπάρχει μόνο το εδώ –Ελλάδα, επαρχία ίσως- και υπάρχει και το τώρα. Το τώρα που είναι άχρονο, γιατί δεν αλλάζει, οι παθογένειες περνάνε στο DNA μας, τις κουβαλάμε, τις μεταβάλλουμε, δεν τις αποβάλλουμε. Το τώρα του έργου θα μπορούσε να είναι η δεκαετία του `50. Αλλά όχι. Είναι απλά εδώ και τώρα. Μια γυμνή σκηνή, όπως όλα στο έργο είναι γυμνά, με μόνο φόντο το αίμα, τόσο αισθητό, που σχεδόν το μυρίζεις, μια καντήλα με ένα αχνό φως, δυο άνθρωποι, με τα εσώρουχα, με το φανελάκι αυτός, με τη νυχτικιά αυτή, λεκιασμένα, όλα είναι παλιά και άρρωστα, με παντόφλες να σέρνονται και το πάτωμα να τρίζει, ανάμεσά τους ένα παιδί. Το παιδί-τέρας, το παιδί-φάντασμα, το παιδί-όνειρο. Το παιδί που ποτέ δεν θέλησαν αληθινά αλλά που μόνο το χρησιμοποίησαν ως δίοδο σωτηρίας. Και αυτό τους εκδικήθηκε. Όχι συνειδητά βέβαια. Το παιδί που σκότωσαν. Και είχε τόσο αίμα μέσα του, που δεν θα τους αφήσει ποτέ. Όπως και το έργο. Που είναι γραμμένο από τα σωθικά της Ελλάδας.
Κατάλληλο για θεατές άνω των 15 ετών.
Για λίγες ακόμα παραστάσεις, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: bijoux de kant
Παίζουν: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης, Δημήτρης Παγώνης
Παραγωγή: BIJOUX DE KANT
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου
τηλ.: 2109212900
Παραστάσεις: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ.
Τιμές: € 15, 12.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
