***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Περιγράψτε μας την εικόνα του εφηβικού δωματίου σας και βάλτε μας και το σχετικό soundtrack.

Εικόνα εφηβικού δωματίου δεν έχω καθαρή καθώς ο πραγματικός χώρος επικαλύπτεται από τον φαντασιακό. Ο χώρος όπου «κατοικούσα» το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου δεν είναι υπαρκτός. Εκεί συνέκλιναν οι εποχές, τα χρόνια, οι δεκαετίες, υπήρχε κάτι από μεσοπόλεμο, μεσαίωνα, αναγέννηση, και κάτι από το μέλλον, ένα μέλλον απροσδιόριστο και ακαθόριστο. Με άλλα λόγια υπήρχε μια χρονική ρευστότητα, μυριάδες πόλεις, τοπία, σπίτια και δωμάτια στο μυαλό μου που συνδέονται μεν με την εφηβεία μου αλλά που σίγουρα δεν επισκέφτηκα ποτέ. Το εφηβικό μου δωμάτιο ήταν πολυπληθές, πολλοί επισκέπτες και πολλά περιστατικά, είχα και καλεσμένους, ροκ σατρ, συγγραφείς, ιστορικά πρόσωπα, όποιος ή ό,τι γοήτευε τη φαντασία μου περνούσε και από εκεί.

Όσο για το πραγματικό δωμάτιο δεν είχε και μεγάλη διαφορά από το τυπικό δωμάτιο κάθε εφήβου. Αφίσες στους τοίχους, βιβλία και δίσκοι στο πάτωμα, καλλυντικά και ρούχα παντού, πειραματισμοί με την εμφάνιση και τη σκέψη. Και κάτω από το κρεβάτι όλα τα «απαγορευμένα» – ρούχα, εσώρουχα, βιβλία, ραβασάκια.  Μουσικό σάουντρακ; ε το Child in time των Deep Purple.

 Αν παρομοιάζατε το έργο σας με ζωγραφική, ποιος ζωγράφος θα ήσασταν;

Αγαπάω έργα διάφορων ζωγράφων. Κάποια έργα διαθέτουν μια ποιότητα που τη γυρεύω και στη γραφή, πίνακες που στο  βάθος τους ακούς ένα υπόκωφο γέλιο, μια αμφισβήτηση του ίδιου κόσμου που παρουσιάζουν. Αυτό το έχω συναντήσει στους πίνακες του Ολλανδού  Γιοχάνες Βερμέερ. Η ιστορία που αφηγούνται δεν τελειώνει ποτέ αλλά καταλαμβάνει το δικό της χώρο μέσα σου. Έχω την αίσθηση πως τα έργα του διαρκούν όσο το πρόσωπο που τα κοιτάζει. Κι αυτό γιατί μαζί με την αμφισβήτηση της πραγματικότητας που παρουσιάζουν, υπάρχει και το αίτημα της χαράς, μιας επικείμενης ευφορίας, που είναι ίσως και το ζητούμενο του ζωγράφου. Αυτό θα ήθελα κι εγώ ως δημιουργός αλλά και ως ανθρώπινη ύπαρξη – την επικείμενη ευφορία.

Με ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να έχετε ερωτική σχέση;

Με πάρα πολλούς. Και μάλλον είχα γιατί στη ζωή αναζητούσα στους ανθρώπους ποιότητες με τις οποίες ήμουν ήδη εξοικειωμένη μέσα από τα βιβλία. Ένας από αυτούς ήταν ο Μεγάλος Γκάτσμπυ του Φιτζέραλντ για την άγρια καρδιά του, τη χωρίς αυταπάτες εμμονή του και την ηθική ανωτερότητα του. Υπάρχουν και κάποιοι αντιήρωες που όμως διαθέτουν με τον τρόπο τους κάτι το ηρωικό, όπως ο Μερσώ στον Ξένο του Καμύ που περιφρονεί τις συμβάσεις και διαμορφώνει τη δική του ηθική αλλά και ο Τζουντ ο Αφανής του Τόμας Χάρντι στο ομώνυμο μυθιστόρημα,  για την αυτοθυσία του, το βάθος του συναισθήματός του και την επαναστατικότητα του. Στη λογοτεχνία συναντούμε άτομα με ιδιότητες που αν κάποια στιγμή βρεθούν στο δρόμο μας, τις αναγνωρίζουμε και τις ερωτευόμαστε ή τις απωθούμε. Οπότε το κάθε βιβλίο εκτός από πεδίο μίμησης είναι και πεδίο μύησης.

Ποια η ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος (υπό σκιά η μέτρηση) για να διαβάζετε ή να γράφετε;

Δεν με έχει απασχολήσει η θερμοκρασία της γραφής ή της ανάγνωσης. Μόνο η θερμοκρασία του κειμένου. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν μου είναι ευχάριστο το κρύο, επειδή στρέφει την προσοχή στο σώμα και στις ανάγκες του. Θέλω να έχω την αίσθηση ενός κελύφους γύρω μου, μιας προστατευτικής αόρατης αγκαλιάς, ένα λεπτό διάφραγμα ανάμεσα στο δικό μου χώρο και στον κόσμο.

Υπάρχει κάτι ή κάποιος λόγος που θα σας έκανε να σταματήσετε το γράψιμο;

Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Για μένα η γραφή είναι σύνθεση ιστοριών, ένας παράλληλος κόσμος, τον οποίο ενορχηστρώνω βήμα βήμα. Αν αυτός ο κόσμος μπορούσε να υπάρξει με άλλο τρόπο, ίσως να μην πάσχιζα να τον δημιουργήσω. Αν σταματήσω να επινοώ ιστορίες σημαίνει πως θα έχω γίνει άλλος άνθρωπος ή πως ο κόσμος θα μου έχει φανερωθεί με άλλους τρόπους.

Έχετε κλάψει ποτέ για ένα στίχο ή για μια φράση που διαβάσατε;

Πολλές φορές, αλλά αυτό το δάκρυ δεν έρχεται με την ανάγνωση ενός ποιήματος, αλλά απ’ το εκτόπισμα που ένας στίχος, μια φράση έχει μέσα μου. Κάποια αναπάντεχη στιγμή, όταν αντί για απάντηση, δίνω μια φράση που κάπου διάβασα, ή άκουσα. Όταν σε κάτι καθημερινό ή φορτισμένο έρχεται ένα ποίημα να συμπληρώσει τη στιγμή ή να τη φωτίσει από άλλη γωνία. Τότε ναι, έχω δακρύσει.

Ποια θα ήταν η πιο ακραία πράξη θυσίας που θα κάνατε για έναν άνθρωπο που αγαπάτε πολύ;

Θυσίες κάνουμε καθημερινά αλλά όταν αγαπάμε, ποτέ δεν τις σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Η θυσία απαιτεί να εγκαταλείψεις ή να παραδώσεις κάτι, να ξεχάσεις τον εαυτό σου, αλλά στην αγάπη όλα αυτά τα αφήνεις έξω από την πόρτα. Τα πάντα μπορείς να τα δώσεις όταν αγαπάς, χωρίς καμία αίσθηση παραχώρησης ή βάρους.

Αν ο έρωτας και ο θάνατος είναι τα δύο μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας, ποιο είναι για σας το τρίτο κατά σειρά;

Η ελευθερία, είναι για μένα κεντρική στη λογοτεχνία. Η ελευθερία να επινοήσεις το περιβάλλον, τον κόσμο εκ νέου, τον εαυτό σου, τους χαρακτήρες σου, την ηθική σου, τον τόπο και τον χρόνο. Η ελευθερία εν πολλοίς προσδιορίζει τη σχέση σου με τον έρωτα αλλά και με τον θάνατο. Πρέπει να διαθέτεις εσωτερική ελευθερία για να ερωτευθείς αλλά και για να συμβιβαστείς με το πεπερασμένο και με την έννοια του θανάτου.

Ποιο είναι το πιο υπερτιμημένο βιβλίο όλων των εποχών;

Αυτό δεν το γνωρίζω. Αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλά υπερτιμημένα βιβλία, βιβλία που αποσπούν διθυραμβικές κριτικές, βραβεύονται, προωθούνται. Τα διαβάσεις και νομίζεις πως ζεις σε ένα άλλο σύμπαν. Γενικά νομίζω πως η εποχή μας είναι η εποχή της υπερτίμησης ίσως επειδή όλοι μιλούν, όλοι έχουν γνώμη, και όσοι θα έπρεπε να έχουν γνώμη, δεν φωνάζουν αρκετά για να ακουστούν. Νομίζω πως κάποια στιγμή αυτό θα κοπάσει, ίσως μας περιμένει ένας σιωπηλός καινούργιος κόσμος, μετά από αυτό τον αχό.

Γιατί δε λέμε πάντα την αλήθεια;

Γιατί δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει η μια και μοναδική αλήθεια. Ίσως και να μη την ξέρουμε για να την πούμε. Η αλήθεια ίσως βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε πολλά «αληθινά» ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Πέρα από αυτό, νομίζω πως την αλήθεια τη ζει ο καθένας μόνος του, τη βιώνει στο πετσί του, παρά την αρθρώνει.

Η Αργυρώ Μαντόγλου είναι συγγραφέας πέντε μυθιστορημάτων, μιας συλλογής διηγημάτων και δυο ποιητικών συλλογών. Δημοσιεύει  κριτικές και θεωρητικά κείμενα στον ημερήσιο, περιοδικό και ηλεκτρονικό Τύπο από το 1995. Επίσης, έχει μεταφράσει έναν αριθμό  κλασικών αλλά και σύγχρονων έργων της αγγλικής λογοτεχνίας.

Το πεζό «Νύφη από πολυεστέρα» ήταν υποψήφιο για το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω». Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Λευκή ρεβάνς» ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο του «Αναγνώστη» και του «Athens Prize for Literature». Το «Όλα στο Μηδέν» κυκλοφορεί στα αγγλικά από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις Paper Publishing με τον τίτλο «All on Zero».

Για περισσότερες πληροφορίες: www.amantoglou.gr

Ή Argiro Mantoglou  στο facebook

httpv://www.youtube.com/watch?v=OorZcOzNcgE

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.