Ο Elvis είναι ολοζώντανος και είναι εδώ

4 July 2022

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Ο Baz Lurhmann επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με τη βιογραφία του Elvis Presley, τον βασιλιά του ροκ, την πλέον εμβληματική μορφή του αμερικάνικου ονείρου, απεικονίζοντας όλη τη μαγεία του ειδώλου που δεν ξεθωριάζει ποτέ.

Ο Baz Lurhmann (Moulin Rouge!, The Great Gatsby, κα.) είναι ένας maximal δημιουργός. Πληθωρικός, πλουραλιστής, κάποιες φορές φλύαρος, extravagant, οι ταινίες του πάντα είναι ένα λαμπερό υπερθέαμα, ξεχειλίζουν χρώματα, μουσική και χρυσόσκονη. Χωρίς πάντα να χρειάζεται, όμως καθώς φαίνεται, αυτό είναι η υπογραφή του. Λατρεύει την υπερβολή και την φαντασμαγορία. Ακόμα και το logo της εταιρείας, της Warner στην περίπτωση του Elvis, που εμφανίζεται στην αρχή, είναι γεμάτο στρας και απαστράπτοντα μπλιμπλίκια, σήμα κατατεθέν πια του μοναδικού ύφους που τον καθιέρωσε. Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας και οι καταραμένοι ήρωες που εγκλωβίζονται σε αυτή, μοιάζουν να είναι σταθερά η αγαπημένη του θεματική, ενώ η μουσική και το γρήγορο μοντάζ που κάνει μέρος των ταινιών του να θυμίζουν βιντεοκλίπ, κρατούν πάντα έναν τόσο σημαντικό ρόλο που γίνονται σχεδόν πρωταγωνιστές, χαρακτήρες των ταινιών, κλέβοντας συχνά την παράσταση από τα όποια μεγάλα ονόματα υπάρχουν στο καστ. Το σύμπαν που δημιουργεί o Baz Lurhmann κάθε φορά στις ταινίες του είναι παραμυθένιο, ποπ, άχρονο, συνδυάζει περασμένες εποχές και δεκαετίες με σύγχρονες μουσικές και ρυθμούς, μεταμοντέρνο ίσως, και αδιαμφισβήτητα χλιδάτο, γεμάτο, φιγουρατζίδικο. Και η αλήθεια είναι πως αυτούς τους κόσμους, ο Lurhmann τους ζωντανεύει τόσο έντονα που ακόμα και στις χειρότερές του στιγμές, όπως το Australia –που ομολογουμένως δεν το λες επιτυχία!, τον λατρεύουμε.

Εννέα χρόνια μετά το The Great Gatsby, o Lurhmann επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με τη βιογραφία του Elvis Presley, τον βασιλιά του ροκ, και την πλέον εμβληματική μορφή του αμερικάνικου ονείρου. Από το Τούπελο των αρχών της δεκαετίας του `50 και το βάπτισμα του νεαρού Έλβις στη «μαύρη» μουσική –σε μια από τις κορυφαίες σκηνές της ταινίας- στην αποθέωση και στις υστερικά αλαφιασμένες θαυμάστριες που γεμάτες σεξουαλική ένταση από τον προκλητικό χορό του Βασιλιά, αναταράσσουν όλες τις ισορροπίες της μεταπολεμικής Αμερικής, μέχρι την σκηνή του International στο Λας Βέγκας που έμελλε να γίνει η χρυσή του φυλακή, η ιστορία του Βασιλιά, ξεδιπλώνεται μέσα από την αφήγηση του «Συνταγματάρχη» Τομ Πάρκερ, μιας αμφιλεγόμενης φιγούρας που εν μέρει δημιούργησε το είδωλο, και εν μέρει το κατέστρεψε.

Ο συνδυασμός της εγγενούς πληθωρικότητας και των δύο ισχυρών περσόνων της ταινίας, του Elvis και του Lurhmann, μας έκανε να αδημονούμε για το αποτέλεσμα. Ωστόσο, το Elvis, νομίζω πως παραδόξως είναι η πιο «ήσυχη» ταινία του Lurhmann, τουλάχιστον σε σχέση με όσα περιμέναμε. Ο Αυστραλός δημιουργός, χρησιμοποιεί γι’άλλη μια φορά όλα τα μοτίβα του, την αφήγηση της ιστορίας από έναν «σκοτεινό» χαρακτήρα που συχνά μοιάζει καρικατούρα, ενώ η προσέγγιση και απεικόνιση του Tom Hanks θυμίζει πολύ έντονα την αντίστοιχη του Jim Broadbent στο Moulin Rouge, ένας αδίστακτος άνθρωπος του θεάματος, χειριστικός και εκμεταλλευτής, που με το πρόσχημα της φροντίδας εγκλωβίζει τον καταραμένο ήρωα στο κυνήγι της εικόνας που ταυτίζεται με την επιτυχία. Σκηνές απόκοσμες, εδώ το πανηγύρι και το τσίρκο, χτίζουν το υπερθέαμα της show business και της ψεύτικα αστραφτερής επιφάνειας. Οι κοινωνικές αναταράξεις μιας ταραγμένης εποχής και το όνειρο ενάντια στο σύστημα απεικονίζονται επιδερμικά ενώ η κορύφωση του δράματος –η σκοτεινή πλευρά του Έλβις, οι εθισμοί, η αγοραφοβία, η τοξική σχέση με τη μητέρα του- δεν ξεδιπλώνονται ποτέ επαρκώς, σε μια ταινία δυόμιση ωρών, που επαναλαμβάνει διαρκώς τα σκηνοθετικά ευρήματα της εντυπωσιακής έναρξής της. Παρ`όλα αυτά δεν κουράζει ούτε στιγμή γιατί είναι γεμάτη από τη μαγεία του Elvis, μια μαγεία που είναι ακόμα εδώ και σ`αυτήν βασίστηκε εξ’ολοκλήρου o Lurhmann.

Η φιγούρα του Elvis αποκτά σάρκα και οστά από τον νεαρό Austin Butler, ο οποίος εκτός του ότι τραγουδά ο ίδιος, αποτυπώνει εξαιρετικά τις χορευτικές φιγούρες και τις κινήσεις του Βασιλιά, καταφέρνει να του μοιάσει, μας πείθει ότι ο Elvis είναι ολοζώντανος και είναι εδώ. Και σε όλο αυτό το «τεχνικό» μέρος, η ερμηνεία του είναι ασύλληπτη, ενώ τα κοντινά του μελαγχολικά χαμένου νεαρού Elvis κυριολεκτικά μαγνητίζουν. Όμως, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η πλοκή του έργου απλώνεται στο υπερθέαμα χωρίς να πλησιάζει την δραματουργική κορύφωση, έτσι και η ερμηνεία του Butler μοιάζει να εξαντλείται στο «πώς θα γίνω ο Elvis;» χωρίς ποτέ να αναρωτιέται «ποιος άνθρωπος ήταν ο Elvis;» και ποτέ δεν αποδίδει πειστικά και σε βάθος την πίεση, την αγωνία, το φόβο, ακόμα και τη λαχτάρα, που υπήρξαν τα φορτία που κουβαλούσε ο άνθρωπος πίσω από το είδωλο. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία, όλες οι ταινίες έχουν υπέρ και κατά, και αν βάλουμε σε μια ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά του Elvis, το μόνο που μένει είναι η μαγεία ενός ειδώλου που δεν ξεθωριάζει ποτέ.