***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Tον Ιούλιο του 2017 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κέδρος το πρώτο βιβλίο του DAVID YOUNG με τίτλο «ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΣΤΑΖΙ» το οποίο απέσπασε το Βραβείο Dagger της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας ως το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα. Το καλοκαίρι του 2019 μεταφράστηκε το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΖΙ» και τον περασμένο Δεκέμβρη και πάλι οι εκδόσεις Κέδρος έδωσαν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το τρίτο βιβλίο του Young με τίτλο «ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ». Το Literature.gr είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί του, σε μια συνέντευξη που με προθυμία μας έδωσε, για τα έργα του, τη συγγραφή, τη σχέση του με την Ελλάδα και τα μελλοντικά του σχέδια.
«Ο David Young κατάγεται από το Χαλ της Αγγλίας. Σπούδασε ανθρωπιστικές επιστήμες στο Πολυτεχνείο του Μπρίστολ. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες, σε πρακτορείο ειδήσεων του Λονδίνου και σε διάφορα άλλα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο σπίτι του στο Λονδίνο και στο συγγραφικό καταφύγιο που απέκτησε πρόσφατα στη Σύρο. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Το παιδί της Στάζι, τιμήθηκε με το Βραβείο Dagger της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας για το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα και περιλαμβανόταν για πολλές εβδομάδες στις λίστες με τα ευπώλητα βιβλία στην Αγγλία. Ακολούθησαν Ο λύκος της Στάζι και το Σκοτεινό κράτος, όλα με πρωταγωνίστρια την ντετέκτιβ Κάριν Μίλερ».
Βιργινία Αυγερινού 10.03.2021
Εργάζεστε ως δημοσιογράφος εδώ και πολλά χρόνια. Πιστεύετε ότι η φύση του επαγγέλματός σας σας ενέπνευσε να γράψετε αστυνομικά μυθιστορήματα;
Δε νομίζω ότι «με ενέπνευσε» αυτό. Η έμπνευση ήρθε επειδή διάβασα περισσότερο μερικά μυθιστορήματα που δεν πίστευα ότι ήταν πολύ καλά και πιστεύοντας ότι θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα (αν και πιθανότατα δεν θα το έκανα!). Αλλά σίγουρα, το να είσαι δημοσιογράφος σου δίνει μερικές από τις δεξιότητες που απαιτούνται ως μυθιστοριογράφος αστυνομικής λογοτεχνίας: ερευνητικές δεξιότητες, την ικανότητα να γράφεις γρήγορα και να είσαι συνεπής στις προθεσμίες, και—σε κάποιο βαθμό—την ικανότητα να λες μια καλή ιστορία.
Ποια είναι η γνώμη σας για την αναγνώριση και την ανάπτυξη του αστυνομικού μυθιστορήματος παγκοσμίως και πώς βλέπετε το μέλλον αυτού του είδους;
Το αστυνομικό είναι ένα τόσο ευρύ είδος έτσι ελπίζουμε ότι υπάρχει κάτι, κάπου που θα απολαύσουν όλοι. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου τόσο ιστορικό μυθιστοριογράφο όσο και συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος. Κατά μία έννοια, χρησιμοποιώ το είδος αυτό για να μπορώ να διηγούμαι φανταστικές ιστορίες από ιστορικούς κόσμους που με ενδιαφέρουν και ως επιλογή μυθιστορημάτων για να διαβάσω, έχω την τάση να στρέφομαι στο ιστορικό μυθιστόρημα του εικοστού αιώνα. Υπάρχουν υπο-είδη αστυνομικής λογοτεχνίας που, για μένα, έχουν μικρό ενδιαφέρον– ιδιαίτερα διεθνή θρίλερ που έχουν διαδραματίζονται στο σήμερα, τα οποία μου θυμίζουν πάρα πολύ την παλιά μου δουλειά ως δημοσιογράφος διεθνών ειδήσεων στο BBC.
Πώς νιώθετε για τους κύριους χαρακτήρες των βιβλίων σας;
Υποθέτω ότι αρχίζεις να νοιάζεσαι γι’ αυτούς μετά από λίγο, κατά έναν περίεργο τρόπο. Η σειρά της Κάριν Μίλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο μόλις έφτασε στο τέλος της –τουλάχιστον προσωρινά– μετά το έκτο βιβλίο και εξεπλάγην από το αίσθημα απώλειας που ένιωσα. Σχεδόν σαν πραγματικό πένθος. Ευτυχώς, η Ελλάδα είναι περίπου τρία βιβλία πίσω από το Ηνωμένο Βασίλειο. Έτσι, μόλις η Ελλάδα φτάσει στο έκτο βιβλίο, το οποίο μόλις εκδόθηκε στα αγγλικά, μπορεί κάλλιστα να έχω επανεκκινήσει τη σειρά.
Πρόσφατα αγοράσατε ένα σπίτι στη Σύρο. Τι σας τράβηξε σε αυτό το μοναδικό Ελληνικό νησί και πόσο συχνά το επισκέπτεστε;
Πριν από μερικά χρόνια (νομίζω το 2015) είδαμε ένα μικροσκοπικό σπίτι στην Αντίπαρο που μας ενδιέφερε να αγοράσουμε, αλλά δεν καταφέραμε να κλείσουμε τη συμφωνία. Έτσι άρχισα να ερευνώ στο διαδίκτυο, είδα ότι το ακίνητο στη Σύρο ήταν φθηνότερο από τις υπόλοιπες Κυκλάδες και ήρθα για επίσκεψη και βρήκα το μικρό σπίτι που τώρα μας ανήκει. Η Σύρος είναι ένα σχετικά ανεξερεύνητο διαμάντι για τους διεθνείς ταξιδιώτες, και κάτι με θέα στη θάλασσα όπως αυτό θα κόστιζε πιθανώς τέσσερις ή πέντε φορές περισσότερο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προσπαθούμε να το επισκεπτόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο, και μου αρέσει να γράφω εκεί. Δυστυχώς, οι νέες ρυθμίσεις μετά το Brexit θα περιορίσουν το χρόνο που μπορούμε να περάσουμε εκεί, εκτός εάν η ελληνική κυβέρνηση αλλάξει τις οδηγίες– κάτι που ελπίζουμε ότι θα κάνει.
Τι σημαίνει το γράψιμο για εσάς; Είναι το γράψιμο μια μορφή ελευθερίας;
Η εργασία σε έναν τεράστιο οργανισμό όπως το BBC μπορεί να είναι ψυχοφθόρος λόγω όλης της πολιτικής του γραφείου. Μερικές φορές, ένιωσα σαν να δουλεύω για τη Στάζι! Έτσι, ναι, απολαμβάνω την ελευθερία της εργασίας ως ελεύθερος επαγγελματίας – αν και εξακολουθεί κανείς και σε αυτό να πρέπει να υπακούσει σε δασκάλους, όπως ο ατζέντης και ο εκδότης του.
Πιστεύετε στη μοναξιά του συγγραφέα;
Μπορεί να είναι μια μοναχική ζωή, αλλά η φιλοδοξία μου ως νεαρό αγόρι ήταν να γίνω ερημίτης ή εκτροφέας προβάτων, οπότε υποθέτω ότι πάντα πήγαινα προς τα εκεί. Συχνά πρέπει να ξεφύγω μόνος μου για να ολοκληρώσω τα μυθιστορήματα—με αυτόν τον τρόπο μπορείς απλά να επικεντρωθείς σε αυτό εντελώς. Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που επέστρεψαν στις δουλειές του γραφείου επειδή δεν αντέχουν τη μοναξιά. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα συμβεί ποτέ σε εμένα, αλλά μια εβδομάδα μόνος μου είναι περίπου το όριό μου. Μετά από αυτό, χαίρομαι να επιστρέψω στην οικογένειά μου.
Ακολουθείτε ένα αυστηρό πρόγραμμα όταν γράφετε;
Φυσικά και όχι. Τείνω να γράφω κατά «εποχές» ή κομμάτι κομμάτι. Κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά γράφω ένα βιβλίο, κάποια άλλη από τη χρονιά κάνω έρευνα και άλλοτε ασχολούμαι με την προώθηση. Όταν γράφω καταφέρνω έως και 10.000 λέξεις την ημέρα, αλλά έχω αποφασίσει ότι αυτό δεν είναι καλό για την υγεία μου. Έτσι τώρα στρώνομαι για 5.000 λέξεις την ημέρα το πολύ. Και είναι, επίσης πολύ!
Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία πρέπει να δημιουργήσει και να προστατεύσει έναν νέο, ίσως εντελώς διαφορετικό, είδος ανθρωπισμού;
Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό, και δεν θα έβλεπα απαραίτητα τα βιβλία μου ως υψηλή λογοτεχνία, ούτως ή άλλως. Είναι εμπορικά μυθιστορήματα. Αλλά αν έχουν κάποιο σκοπό πέρα από την ψυχαγωγία, θέλω να πιστεύω ότι θα ανοίξουν τα μάτια των ανθρώπων σε ορισμένες πτυχές της ιστορίας που μπορεί να μην γνωρίζουν. Για παράδειγμα, το επόμενο βιβλίο στα ελληνικά, το Σταζι 77, έχει στην καρδιά του μια πραγματική, αλλά ελάχιστα γνωστή, ναζιστική σφαγή. Αρκετοί Βρετανοί αναγνώστες εμπνεύστηκαν από αυτό και επισκέφτηκαν πραγματικά το μνημείο που βρίσκεται σε μια μικρή, εκτός δρόμου, πόλη στη Γερμανία ως αποτέλεσμα της ανάγνωσης του μυθιστορήματός μου. Αυτό είναι πολύ αφυπνιστικό και δημιουργεί μια κοινή εμπειρία. Συγκινήθηκα πολύ όταν ερευνούσα για τη σφαγή και χαίρομαι που ώθησε μερικούς από τους αναγνώστες μου να επισκεφθούν και να υποβάλουν τα σέβη τους στους νεκρούς.
Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για τα μελλοντικά σας λογοτεχνικά σχέδια;
Γράφω ένα ιστορικό αστυνομικό θρίλερ για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που διαδραματίζεται στη γενέτειρά μου, το Χαλ στη βορειοανατολική Αγγλία (εξακολουθώ να υποστηρίζω την τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, Hull City), την πιο βαριά βομβαρδισμένη πόλη έξω από το Λονδίνο. Μεταξύ των θεμάτων που διερευνά είναι ο τρόπος με τον οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο επέτρεψε στην αμερικανική δικαιοσύνη να λειτουργεί ατιμώρητα σε βρετανικό έδαφος, γεγονός που οδήγησε σε αρκετές αποτυχίες της δικαιοσύνης κατά των μαύρων στρατευμάτων. Ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ ζητήθηκε να γίνει πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια και στη συνέχεια λέγεται ότι αποκρύφθηκε – προφανώς από φόβο μήπως αναστατώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οπότε μπορεί να είναι λίγο επίμαχο! Ένα άλλο πιο μακροπρόθεσμο έργο είναι ένα θρίλερ/ιστορία αγάπης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που διαδραματίζεται στη Σύρο. Ελπίζω να δει το φως της ημέρας μια μέρα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
