***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Μένοντας πιστός σε έναν ηθικό προσωπικό άξονα, γύρω από τον οποίο χτίζεται σταδιακά ένας πλασματικός κόσμος , ο συγγραφέας απλώνει στο χαρτί την αρχική του προδιάθεση, μεταμορφώνοντάς την σε μία χαρτογραφημένη λογοτεχνική περιοχή, η οποία, κατά κάποιο τρόπο, αρχίζει να του ανήκει. Το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν η επιθυμία για την εκπόνηση ενός λογοτεχνικού έργου, εξισώνεται με το στόχο για τον προσανατολισμό του εν δυνάμει μελλοντικού αναγνωστικού κοινού, σε μία ορισμένη ηθική κατεύθυνση. Από τη μία, η επιλογή των λέξεων, η τοποθέτηση της ιστορίας κάτω από συγκεκριμένους περιγραφικούς κανόνες, η διάσταση των ηρώων, και ό,τι έχει να κάνει με τις όποιες επιλογές του συγγραφέα, όλα, συνειδητά ή ασυνείδητα ,είναι υπολογισμένα με μια μαθηματική λογική, ηθικής, ξεκάθαρα, φύσεως. Ωστόσο, μια τέτοια μέθοδος δεν μπορεί να εκλογικευθεί, και ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να ρίξει φως στην πραγματική διάσταση μιας γραπτής ιστορίας.
Η ηθική των ηρώων σίγουρα δεν είναι απαραίτητα η ηθική του συγγραφέα, μιας που συχνά εκείνοι παρεκκλίνουν σκόπιμα από τη δική του οπτική και κοσμοθεωρία, με έναν τρόπο, όμως που, στο τέλος, θα ισχυροποιήσει τον αρχικό του σκοπό, να καταδείξουν δηλαδή τη δική του άποψη για τη ζωή. Ενισχύοντας τα φανταστικά στοιχεία γύρω του, ανεξάρτητα από το είδος που υπηρετεί, ο συγγραφέας εμπλέκεται σε έναν ενδιαφέροντα ιστό γύρω από τη φύση της αλήθειας στο έργο του. Διότι, η αλήθεια δεν είναι το ζητούμενο, δεν είναι ο πυρήνας της γραφής, αντιθέτως όσο καταδύεται όλο και πιο βαθιά, η αλήθεια σχεδόν συρρικνώνεται, σχεδόν εξαφανίζεται ως απαίτηση. Πάντως, ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, γεννιέται μια νέα, ιδιότυπη αλήθεια, που δημιουργείται μέσα από τις ανάγκες του γραπτού, από την τροπή που -με ένα μεταφυσικό τρόπο- θα πάρει η διήγηση, αυθύπαρκτη και αυτόνομη, μακριά από τον έλεγχο του δημιουργού.
Εδώ έρχεται στο μυαλό το γνωστό ερώτημα, κατά πόσο δηλαδή το έργο, ταυτίζεται με τον δημιουργό του, αν η προσωπικότητα ενός συγγραφέα διαφαίνεται μέσα από το έργο του κι αν ακόμα, ο λογοτέχνης ως άνθρωπος έχει το ίδιο ενδιαφέρον με ένα σφιχτό, δομημένο, γραπτό που γέννησε μέσα στη συγγραφική του μοναξιά. Τελικά, από τη συγγραφή προκύπτει ένα νέο ιδιότυπο μανιφέστο, ένα νέο σύμπαν, που ο συγγραφέας υποστηρίζει και ζει μέσα του, αδιαφορώντας αν πρόκειται για ψεύτικο ή για αληθινό, και αυτή η νέα πραγματικότητα, είναι που απολαμβάνει ένας ασκημένος αναγνώστης.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
