***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η Ντομινίκ και το Ανατολικό Δάσος, Ορτανσία Πέτρογλου, Εκδόσεις 24 γράμματα

[…Το ραδιόφωνο ούρλιαζε από την κουζίνα. Τα λαϊκά του απογεύματος, διαλεγμένα από τις πιο επίκαιρες προτιμήσεις του κοινού, οι ειδήσεις, οι διαφημίσεις, όλα ανακατώνονταν σε εκείνο το χαρμάνι που έστω και έτσι, του κρατούσε μια κάποια συντροφιά. Κάποτε εκείνος ο χαμός πήρε τέλος και ο εκφωνητής άρχισε να διαβάζει αποσπάσματα από κάποιο βιβλίο. Στις λέξεις του μπλέκονταν βυθοί, παράδοξα πλάσματα, φινιστρίνια, μυστηριώδεις πλοίαρχοι, ονόματα μηνών, μονοσύλλαβα. Έδωσε περισσότερη σημασία και ευθύς αναγνώρισε το απόσπασμα του ραδιοφώνου. Το είχε διαβάσει πριν από χρόνια, θα ήταν παιδί ακόμη όταν μεμιάς βυθίστηκε κάτω από είκοσι χιλιάδες λεύγες. Θυμήθηκε τον γαλήνιο πυθμένα, το θαύμα της μηχανικής, τις δυνάμεις που ασκούνταν στην ιστορία. Όλες οι μυρωδιές εκείνου του καιρού ανασύρθηκαν μες στις αισθήσεις του. Ζεστό νυχτολούλουδο και χαμηλές κουβέντες στον δρόμο του λιμανιού, καθώς κάτω χαμηλά σέρνεται ένας αέρας που όλο δυναμώνει. Δάγκωσε τα χείλη του προτού γευτεί εκείνα τα χρόνια, έσφιξε μες στις χούφτες του τα παιχνίδια ενός κάποιου καιρού. Τώρα το σκάφος βυθιζόταν μες στην αίσθηση και την φαντασία. Κάπου αλλού είχε διαβάσει αυτήν την κριτική αποτίμηση που είχε μια ιδέα σολωμική στην πρόθεση και την ετυμηγορία της. Παντού ξυπνήσανε σκίτσα ωραίων εξοχών και οι τοίχοι έπεφταν για να αποκαλυφθεί το σκίτσο της Κατερίνας Μηνογιάννη, εξώφυλλο στο βιβλίο που γράφει η στιγμή. Σκέφτηκε πως θα ήταν αμαρτία μεγάλη να μην σωθεί τίποτε από όλα αυτά και έτσι επιστράτευσε 24 Γράμματα για τις σημειώσεις και τους σταθμούς της αίσθησης του. Ένα χρονικό παραμυθένιο, γεμάτο από τον ρυθμό του ονείρου, αυτό ακριβώς θα γράψει…]

Ένα βιβλίο σαν αυτό της Ορτανσίας Πέτρογλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  του Γιώργου Δαμιανού. «Η Ντομινίκ και το Ανατολικό Δάσος», τιτλοφορείται το παιδικό μυθιστόρημα που με αφορμή την περίοδο των εορτών συνιστά ένα εξαίσιο δώρο για τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους φίλους. Η ψυχολόγος κυρία Πέτρογλου μας δίνει μια ιδέα της ιστορίας και των συγκινήσεων που καθορίζουν το παραμυθένιο βάρος αυτού του βιβλίου. Βραβεύσεις και τιμητικές διακρίσεις, συμμετοχές σε συλλογικά έργα, πριν η Ντομινίκ της αντικρίσει το πρώτο φως αυτού εδώ του κόσμου. Η συγγραφέας Ορτανσία Πέτρογλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Άλιμο. Σπούδασε ψυχολογία και ειδικεύτηκε στην Συστημική Ψυχοθεραπεία. Υπηρετεί την επιστήμη με συμβουλευτικές συνεδρίες ενώ παραμένει τακτικό μέλος σε ελληνικούς και διεθνείς Οργανισμούς της Ψυχολογίας και της Ψυχοθεραπείας. Η μουσική μέθοδος GIM συνιστά ακόμη ένα από τα ενδιαφέροντά της και πεδίο πρόσθετης, επιστημονικής κατάρτισης.

[…Τα είχε χαμένα. Ο εκφωνητής συνέχιζε την ανάγνωση μα η φωνή του τώρα βάθαινε. Από στιγμή σε στιγμή θα πνιγόταν κάτω από αδέσποτα σήματα. Στάθηκε ακριβώς δίπλα στην συσκευή. Έτριψε τα μάτια του, όπως κάνουν οι ήρωες στα παραμύθια, σαν βρεθούν εμπρός στο αδύνατο, μα το δάσος και το ξέφωτο λίγο πιο πέρα παρέμεναν στην θέση τους. Εκεί που βρισκόταν άλλοτε η νεροχύτης, υπήρχαν πια μερικές τούφες χορτάρι και η διακριτή αρχή ενός μονοπατιού. Πιο πέρα τα δέντρα έγερναν προς την μεριά της ζωής και το δάσος πύκνωνε. Ώστε αυτό είναι συλλογίστηκε και έτρεξε λέγοντας σαν προσευχή παθιασμένη, άσχετες, φαινομενικά εκφράσεις. Ίσως πρόκειται για κεφάλαια σε κάποιο βιβλίο που αγάπησε, κανείς δεν θα το μάθει. Μαθήματα Φωνητικής, Το Ανατολικό Δάσος, Ο Βασιλικός Ποταμός, Ένας ζεστός πατέρας, Η γκρι πόλη, Στο σπίτι του Ιούλιου Βερν, Η πόλη των γυμνών, Η Ντομινίκ…]

«Η Ντομινίκ και το Ανατολικό Δάσος» είναι ένα παραμύθι, γεμάτο νοήματα που η συγγραφέας του μοιράζεται με τους μικρούς αναγνώστες. Με την ιδιότητα της ψυχολόγου και την επιδέξια», θα συμπληρώσει ετούτο το σημείωμα, «γραφή που μεταφέρει μες στην καρδιά του παραμυθιού την τρυφεράδα και την συγκίνηση, η Ορτανσία Πέτρογλου, μας μεταφέρει στο ταξίδι που αποφασίζει να κάνει η ηρωίδα της. Ένα ταξίδι που ξεκινά από την αμφισβήτηση της οικογένειας και μια προσπάθεια να αποδείξει πως, ακόμα και σε αυτή την ηλικία, μπορεί να τα καταφέρει μόνης» γράφει στον πρόλογο του βιβλίο η Αντιγόνη Πόμμερ. Μια βιογραφία της μικρής Ντομινίκ που φεύγει πικραμένη, με την παιδική της καρδιά. Και όλο προχωρεί, και όλο πεισμώνει και αγαπά την ομορφιά που δίνει σάρκα και οστά στον κόσμο εμπρός της. Ένα μικρό κορίτσι, ίδιο ρόδο του Μυριβήλη, αφήνει την μοναξιά της και γίνεται φίλη με τον κόσμο. Μικροί και μεγάλοι σταθμοί του ταξιδιού της φωτίζουν αξίες και ιδανικά που σήμερα παζαρεύουν στους καναπέδες του Εγγονόπουλου, νωθροί πραματευτάδες. Ολοζώντανοι διάλογοι, βαπτισμένοι στην κολυμπήθρα του Σολωμού αποκαλύπτουν τόσα πολλά στο αδοκίμαστο μάτι του νεαρού κοριτσιού. Δέντρα που μιλούν και ανθρωπομορφισμοί επιτρέπουν στην μικρή Ντομινίκ να πλάσει ένα σύμπαν από την αρχή. Μια ζωή εσωτερική, κρυμμένη βαθιά μες στα σπίτια θέτει σε κίνηση την ιστορία. Και μαζί με την Ντομινίκ ένα τσούρμο παιδιά πληγωμένα τραβούν για το μέρος του ήλιου. Τίποτε δεν αγάπησε περισσότερο η Ντομινίκ της κυρίας Πέτρογλου από την ανεξιχνίαστη σύσταση μιας ζεστής καρδιάς. Έμαθε τι είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να φεύγουν όλο και μακρύτερα, είδε την ομορφιά μάταιη, την δύναμη και τον πλούτο χαμένο κόπο. Ένας ολόκληρος κόσμος γεννιόταν εμπρός στα θαμπωμένα μάτια της Ντομινίκ. Το μυστήριο της ζωής και η βασιλεία της μοναξιάς την παραστέκουν μαζί με πλάσματα της φαντασίας που ολότελα τρελή τριγυρνά μες στα σπίτια.

[…Αποφάσισε να πάρει το μονοπάτι που ανοιγόταν τώρα στην θέση της κουζίνας. Έπειτα το μετάνιωσε και έκανε ένα βήμα προς τον λόγγο της κρεβατοκάμαρας. Μύριζε φρέσκο χορτάρι και ποτισμένο χρώμα, βροχή μύριζε. Μορφές προσωπικές χαράσσονταν ενώπιόν του και η ευτυχία επιτέλους γινόταν μια χειροπιαστή υπόθεση. Έμοιαζε πως κάθε ένας από αυτούς τους δρόμους μπορούσε να θεραπεύσει μια καρδιά πικραμένη. Αφού το μπόρεσε η Ντομινίκ και αφού βρήκε το θάρρος να γυρέψει τα κλειδιά της ζωής θα μπορούσε ο καθένας. Μα τότε ακριβώς οι τοίχοι επέστρεψαν και τα τοπία, οι λόγγοι, τα ξέφωτα σκόρπισαν και στο μικρό διαμερισματάκι απέμειναν μονάχα η φωνή του εκφωνητή και μια δειλή ανάμνηση της Ντομινίκ που ξέφτιζε όπως τα όνειρα. Ίσως φταίει που μεγάλωσε πια, ίσως αυτό…]

Επειδή τα παραμύθια είναι ένας συλλογισμός στο όνειρο που σκορπίζει καθώς ξοδεύονται τα χρόνια. Φαίνεται πως η αντιμισθία των κόπων μας, όπως το περιέγραψε ο Δημήτρης Πικιώνης μας απομακρύνει από εκείνη την ηλικία, όταν σαν την Ντομινίκ και εμείς, κάθε μέρα παραμένουμε έτοιμοι για δάση σκοτεινά και παράδοξες συγκινήσεις. Το παραμύθι της Ορτανσίας Πέτρογλου και των 24 Γραμμάτων που παραμένουν αφοσιωμένες στο καλό, παιδικό βιβλίο προσεγγίζει με ευαίσθητο και συνάμα ευθύ τρόπο, – κάτι σαν να νιώθει κανείς λογικά τα πράγματα – την παιδική ψυχή. Και φωτίζει τραύματα και εκδορές, φωτίζει θεσμούς και στάσεις ζωής δίχως ποτέ να αρνείται την ομορφιά ή να υιοθετεί τον διδακτισμό. Μια δροσερή χειρονομία η γραφή της δημιουργού που με τις εκδόσεις 24 Γράμματα κάνει την πρώτη της εκδοτική εμφάνιση. Η ζωή που μεταφέρεται σε άλλες σφαίρες μόνο και μόνο για να αλλάξει όψη, σαν των σπιτιών μας τις εισόδους που εντός τους κρατούν όλες μας τις σημασίες αναλλοίωτες σημαδεύει το εξαιρετικό μυθιστόρημα της κυρίας Πέτρογλου και μας αφήνει γοητευμένους και αθεράπευτα συγκινημένους. Πρόκειται για μια ανατρεπτική έκφραση του κόσμου, για ένα μικρό κουτί αναμνήσεων που παρέμεινε κλειδωμένο για καιρό και τώρα μοιράζει τα σύνεργά του.

Τα μάτια και οι καρδιές των παιδιών διψούν όσο ο κόσμος προχωρεί μες στις δεκαετίες της μοναχικής ευφυίας και του ασύδοτου μονολόγου. Η Ντομινίκ συνομιλεί με τα πλάσματα του δάσους, κατορθώνει να διώξει τον χρόνο. Πίσω από τον μαργαριταρένιο καταρράχτη που ζωγραφίζει η συγγραφέας, μπορεί κανείς να δει τα εξαίσια τοπία της Κατερίνας Μηνογιάννη, μονοπάτια και επιλογές ζωής που η Ντομινίκ, η μικρή ηρωίδα της ιστορίας παίρνει. Όσα η ίδια αντικρίζει με τα μάτια της ψυχής διαμορφώνουν τα τοπία του βιβλίου. Και είσαι εσύ το δέντρο, εσύ το μονοπάτι και ο κύριος Σαύρος, μια μοναξιά που ανταμώνει χιλιάδες άλλες, τόσο ανεπιφύλακτα, τόσο ακατάλυτα, ακριβώς έτσι όπως το διέσωσε ο Ζενέ.

Η καινούρια Έκδοση των 24 Γραμμάτων που έρχεται να προστεθεί στην αθρόα παραγωγή της χρονιάς που φεύγει, ξεκινά σαν ένα παραμύθι για να αφήσει τελικά στο νου μια αίσθηση νοσταλγίας και μια αίσθηση απουσίας εκείνου που χάνεται και που μόνο η Ντομινίκ μπορεί να υπερασπιστεί από τις σελίδες του βιβλίου. Είναι η ομορφιά εκείνο που προστίθεται στο αναγκαίο και το χρήσιμο της συνηθισμένης ζωής, η έκπληξη που φιμώνει την λογική, όσα προσδίδουν αξία σε ένα παραμύθι. Στην περίπτωση της Ορτανσίας Πέτρογλου πρόκειται ακόμη και για την αξία της απλότητας που παραμένει προϋπόθεση για τα παραμύθια, είναι το ένστικτο, η γνώση, οι μορφές που αντιμάχονται κάθε καταναγκασμό, ο χρόνος και ο χώρος που ανοίγονται. Η Ντομινίκ και το Ανατολικό Δάσος περιμένει μικρούς και μεγάλους αναγνώστες για να υπενθυμίσει αξίες που εκπίπτουν ανάμεσα στις σύγχρονες απαιτήσεις της ζωής γύρω μας. Και αυτό αρκεί για να καταστήσει την Ντομινίκ ξεχωριστή, ένα σύμπαν ατόφιο και φανταστικό για να κατοικήσει η σκληρή πραγματικότητα.

Από τις Εκδόσεις 24 Γράμματα και την Ορτανσία Πέτρογλου.

[…Βάλθηκε να πιάσει από όπου μπορούσε εκείνο το παραμύθι το ανάερο που είχε σκορπίσει. Ήταν πια αδύνατο να το κατορθώσει, ένα μαύρο παγόβουνο, ίδιο ο χρόνος στεκόταν ανάμεσα σε εκείνον και την επιθυμία του. Έκανε να φύγει και τότε το είδε. Ένα μικρό φως στην πλάτη του, όπως εκείνο του Καμύ που περιμένει να το κοιτάξουμε κατά πρόσωπο και να προσπαθήσουμε να το ονομάσουμε με λέξεις έτρεμε όπως τα παραμύθια όταν κρυώνουν…]

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.