***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε στη ζωή σας;
Ήταν στις αρχές της δευτέρας δημοτικού, το περιοδικό Εκλογή της Ελένης Βλάχου, δώρο του παππού μου, που με έβλεπε ξεχωριστή. Ομολογώ πως το διάβαζα, ξανά και ξανά και προσπαθούσα επίμονα να καταλάβω…
Ποιο βιβλίο σας επηρέασε βαθιά;
Ο «Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ. Ήταν ο πρώιμος εφηβικός αιφνιδιασμός –το πέρασμα από την κλασική παγκόσμια λογοτεχνία στην ανακάλυψη νέων πηγών εξερεύνησης του ανθρώπου.
Με ποιον συγγραφέα της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να βγείτε για ποτό;
Με τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες να τον ακούω να λέει με το στόμα του αλαφροΐσκιωτου ήρωά του πως στην κωμωδία το ίδιο γίνεται με τα καμώματα τούτου του κόσμου…και πως όλους τους γδύνει ο θάνατος και μένουν ίδιοι μέσα στον τάφο τους…
Ποιο βιβλίο θα προτείνατε να διαβάσει ένα 16άχρονος και γιατί;
«Το βιβλίο κόλαση», του Κάρλο Φραμπέτι. Γιατί διαβάζοντας ένα μόνο βιβλίο θα μάθει για όλα του κόσμου τα βιβλία, θα αγαπήσει, θα μισήσει, θα εκστασιαστεί, θα διασκεδάσει, θα ονειρευτεί, θα τρυπώσει σε κόλαση και παράδεισο-θα αποκαθαρθεί από τον φόβο του για τα βιβλία… θα αγαπήσει με πάθος τα βιβλία και το ασύμμετρο παιχνίδι μαζί τους…
Ποιο βιβλίο θα σώζατε από μια ολική καταστροφή;
Την ύστατη στιγμή θα έριχνα κλήρο ανάμεσα στην Οδύσσεια του Ομήρου και στον Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ: δύο αντίθετες πορείες κατανόησης και ερμηνείας του ανθρώπου και της ζωής. Πάντως το δεύτερο, είναι το βιβλίο που «ανοιχτό» συνεχώς θα δημιουργεί το μέλλον με την «αναρχία των μορίων», όπως το δήλωσε και ο δημιουργός του. ενώ το πρώτο θα παραμένει η κλασική βίβλος της ανθρώπινης περιπέτειας και η σώφρων επιτηδειότητα ώστε να κερδίζεις τους στόχους σου.
Πως ονειρεύεστε τον εαυτό σας σε λίγα χρόνια στον κόσμο του βιβλίου;
Πιο «πλούσιο», περισσότερο κουρασμένο και ίσως πιο ακαταστάλακτο…
Συνεχίστε τη φράση… ‘’Διαβάζω μόνο όταν….’’
’’ θέλω να σκεφτεί κάποιος άλλος -καλύτερα, ίσως- αντί για μένα…
Ποια ήταν η αφορμή για το τελευταίο σας βιβλίο;
Μια φθαρμένη καρέκλα στις τέσσερις τα ξημερώματα, που κρέμονταν τα ξέφτια της από την πολυχρησία. Η καρέκλα μου. Η καρέκλα της χαράς και του μαρτυρίου μου, η καρέκλα της γραφής, η καρέκλα των ονείρων, η καρέκλα των παθών, η καρέκλα της σταύρωσης και η ίδια της ανάστασης… Και μια είδηση θανάτου, συμβεβηκότος προ πολλών ετών…
Αν μπορούσατε να μιλήσετε με έναν ηρώα σας, ποιος θα ήταν αυτός τι θα του λέγατε;
Ο Ποιητής της Αλαφροΐσκιωτης καρέκλας. Και θα του έλεγα να την αφήνει πού και πού να ξεκουράζεται, η καρέκλα κι αυτός. Και φυσικά να μην την εκχωρεί αβασάνιστα…
Μπορεί η λογοτεχνία να κάνει τον κόσμο καλύτερο;
Αν κερδίσει τη συγκατάνευσή του, ναι! Γιατί, μοιάζει να μην θέλει ο κόσμος να γίνει καλύτερος… Αλλά η λογοτεχνία θα πρέπει να επιμένει και σ’αυτό!
Τι είναι μια Αλαφροΐσκιωτη καρέκλα; Και γιατί Αλαφροΐσκιωτη; Ποιος δικαιούται μια θέση σ’ αυτήν; Πώς ήρθε; Πότε και για πόσο; Τι ήθελε να μου πει;
Μια αστραπή ήταν όλο κι όλο. Κάτι σαν έλλαμψη σ’ ένα κρανίο που φαινόταν πως δεν έχει άλλες αντοχές. Και αίφνης εισβάλλουν δεκάδες μεταλλαγμένα κήτη, μια κομπανία από το πουθενά, βιδωμένα σε προσδιορισμένους ρόλους, και στρογγυλοκάθονται πάνω σε κείνα τα ταλαίπωρα χαρτιά, με τις πολλαπλές γραφές, τα μουτζουρώματα, τους πόνους και τις χαρές τους, τον ιδρώτα και τους ακατάσχετους παλμούς τους. Κάθελογής εταίροι του αγώνα μου, «ομότεχνοι», αναγνώστες υποτιθέμενοι και πραγματικοί, επαρκείς, νοούμενοι, πολυπράγμονες και ερμηνευτές, όλοι σ’ αυτό το λίγο της αποκλειστικής περιουσίας μου -έτσι νόμιζα- κυκλώνουν την καρέκλα μου, εκείνη την κουρασμένη, την ηλεκτρισμένη καρέκλα, και ανταγωνίζονται μεταξύ τους σαν γύρω από θρονί. Και μου διαμηνύουν το τρανταχτό νέο πως πέθανα, λέει, αλλά δεν εννοώ να το καταλάβω, πολύ περισσότερο να το παραδεχτώ!
Μην ανησυχείτε… Δεν θα πεθάνω οριστικά. Μια μόδα ήταν αυτός ο θάνατος. Θ’ αναστηθώ μέσα στις επόμενες σελίδες, θα νικήσω… Ξέρετε, αλήθεια, πόσο στοιχίζει μια νίκη στην πράξη της γραφής και πόσα θυσιάζονται μέχρι να την κερδίσεις; Αν όχι, μια ευκαιρία να το μάθετε…
*
Η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού γεννήθηκε στη Λευκάδα. Σπούδασε με υποτροφία του ΙΚΥ στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ως υπότροφος εκπόνησε διδακτορική διατριβή. Το 1996 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό άριστα. Δίδαξε στην εκπαίδευση (δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια). Από το 2003 υπηρέτησε ως Σύμβουλος Φιλολόγων.
Σημαντική είναι η συμβολή της στη λαογραφική και κοινωνική έρευνα, στην παιδαγωγική και φιλολογική επιστήμη. Έχει διοργανώσει και έχει λάβει μέρος σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία, φιλολογικού και παιδαγωγικού περιεχομένου, και έχει αποσπάσει βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Μελέτες, δοκίμια, ερευνητικές εργασίες, άρθρα και βιβλιοκρισίες της έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, επιστημονικές επετηρίδες και στον Τύπο. Συνεργάζεται με πολλά φιλολογικά περιοδικά (έντυπα και ηλεκτρονικά). Είναι μέλος επιστημονικών και λογοτεχνικών φορέων και Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας. Η Αλαφροΐσκιωτη καρέκλα είναι η έκτη ποιητική της συλλογή
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
