Introduction, του Γιώργου Γλυκοφρύδη

Σύνταξη: Newsroom

7 September 2013

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Γραπτός λόγος, με κάθε τρόπο.

Ανήκω σε αυτούς που διαβάζουν οπουδήποτε. Ανάσκελα στον καναπέ, διπλωμένος στα δύο σε χαμηλό κρεβάτι, με τον σβέρκο στριμμένο σε κάθισμα τρένου ή κι’ αλλού, με την πολυθρόνα του γραφείου ξαπλωμένη, με το δάχτυλο στο page down. Βάλτε ότι θέλετε όπου θέλετε.

Ξέχασα να αναφέρω κι’ άλλη μία στάση και τόπο: Ξυπόλητος με το ένα πόδι λυγισμένο στις 45 μοίρες να πατά στην ψάθινη πολυθρόνα όπου ταυτόχρονα κάθομαι, σε κάποιο καλοκαιρινό σπίτι. Με το στήθος να έχει στηριχτεί το μισό στο γόνατο. Που το έχει αγκαλιάσει το χέρι. Με το άλλο χέρι να βαστά κάποιο βιβλίο τσέπης. Συνήθως γεμάτο άμμο. Και με την μυρωδιά της θάλασσας. Και με την αρμύρα στον ξεφλουδισμένο ώμο. Συνήθως να με φωνάζουν για το μεσημεριανό φαγητό. Συνήθως ν’ αργώ συστηματικά.

Στο μεσημεριανό φαγητό να με ρωτούν «Τι έκανες;» Τι να έλεγα; Πως ήμουν στην Πολιτεία του Μέιν σε κάποια άγνωστη πόλη να περιμένω να δω τι διάολο θα γίνει με το θαμμένο αντικείμενο; Θα είναι σκάφος, τελικά; Εξωγήινων; Μάλλον…

Παλιότερα, στα προεφηβικά χρόνια, διάβαζα με το στομάχι πατημένο από το υπόλοιπο σώμα, μπρούμυτα δηλαδή, στο παιδικό μου κρεβάτι, “Τα παιδιά του Πλοιάρχου Γκραντ”, Ιούλιος Βερν. Τώρα πια με το στομάχι πατημένο δεν μπορώ να διαβάσω. Όχι πως έχω κοιλίτσα, αλλά δεν μπορώ. Πιθανόν να φταίνε τα 49 χρόνια.

Πάντως, εκείνο το αγγλοσαξονικό το σε δρύινη πολυθρόνα με πολύχρωμο ταφτά με σκονισμένη πολυώροφη βιβλιοθήκη από πίσω, με το απαραίτητο υψηλό πορτατίφ, δεν το κατάφερα ποτέ. Δεν είχα και ποτέ, βέβαια, αλλά δεν το επεδίωξα κιόλας.

Επίσης, ξέχασα το καλοκαιρινό πλοίο. Σε άβολο παγκάκι να πιάνεται η πλάτη. Που συχνά η ανάγνωση διακόπτονταν από μία, όχι πάντα συγκεκριμένη, που δεν έλεγε να σταματά να χαζεύει τον ορίζοντα. Και τι δεν θα έκανα να ήμουν ο ορίζοντας, αλλά σχεδόν πάντα όχι μόνο ο ορίζοντας δεν ήμουν, αλλά ούτε καν στο ίδιο νησί κατεβαίναμε.

Επίσης, υπάρχουν και τα σύνεργα. Όπως ένα ποτό ή ένα φλιτζάνι με καφέ, ή και τσιγάρο.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, (ή κάπου εκεί), σε όλες τις παραπάνω σκηνές, μπορεί να αφαιρεθεί το έντυπο βιβλίο και στην θέση του να μπει ένα από τα δεκάδες e-reader που κυκλοφορούν. Γεμάτο με βιβλία. Οπότε όποιο βιβλίο θέλετε βάλτε.

Με διευκολύνουν τα e reader. Είναι πανάλαφρα και μ’αρέσουν πιο πολύ εκείνα που είναι καθαρό e ink χωρίς καθόλου οπίσθιο φωτισμό. Και σχεδόν καθόλου οι ταμπλέτες που έχουν δυνατότητα e reading.

Τα χωρίς οπίσθιο φωτισμό με καθαρό e ink, είναι τόσο καθαρό κείμενο, που μ αρέσουν μόνο να τα χαζεύω. Είτε κάτω από τον ήλιο είτε με το μικρό πορτατίφ που θα χρειαζόμουν οπουδήποτε κι αν διάβαζα από τους τόπους και τις θέσεις που έχω ήδη περιγράψει. Το κείμενο ξεχωρίζει και γίνεται όπως του βιβλίου και μ’ αρέσουν τόσο πολύ οι καθαροί χαρακτήρες χωρίς τίποτε άλλο. Είναι όπως όταν διαβάζω στον υπολογιστή σε full screen. Είναι το κείμενο μόνο του όπως σε όλα τα βιβλία.

Άλλωστε, ο λόγος που δεν μου αρέσουν όλες αυτές οι καινούριες εφαρμογές που κάποιοι εκδοτικοί κάνουν, όπως hyperlink με φωτογραφίες ή μουσική ή video πάνω στο κείμενο του βιβλίου, είναι ότι καταργούν το βιβλίο. Είναι σαν να καταργούν το κείμενο. Όχι, δεν είμαι ενάντια στα multimedia ηλεκτρονικά βιβλία, διόλου, αλλά, το βιβλίο, η γραπτή αφήγηση, πρέπει να βρει την θέση της μέσα στον καινούριο καταιγισμό. Να την κρατήσει και να μην της την πάρουν τα καινούρια multimedia παριστάνοντας το βιβλίο. Να λένε πως είναι multimedia κείμενα, multimedia βιβλία, αλλά όχι βιβλία σκέτα.

Και κάποια e readers, αυτό το αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο. Χρησιμοποιούν όλη την καινούρια τεχνολογία χωρίς να καταργούν διόλου το κείμενο. Το καθαρό κείμενο. Ουδέποτε ήμουν ενάντια της τεχνολογίας, πώς θα μπορούσα άλλωστε με το επαγγελματικό μου παρελθόν, αλλά ας λέμε τα πράγματα όπως καλό είναι να είναι:

Τα στερνά να τιμούν τα πρώτα.