***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Τα προϊστορικά τέρατα έρχονται στον σύγχρονο κόσμο. Εδώ και τώρα. Υπερβολικό; Ναι. Ενδιαφέρον; Πάλι ναι!
Ας πούμε λοιπόν την αλήθεια! Μεγαλώσαμε με το Jurassic Park. Ναι, το παλιό, του Spielberg, του 1993 (δίνομαι, το ξέρω!) Και όσο κι αν κοροϊδεύουμε τις «αμερικανιές», την εύκολη δράση, τα κλισέ και το υπερθέαμα χωρίς κάποια ιδιαίτερη ουσία, με έναν τρόπο πάντα επιστρέφουμε σε αυτά. Τα ξέρουμε, τα αγαπάμε, μας διαμόρφωσαν, μας είναι οικεία, αναπαυτικά, μυρίζουν ανεμελιά και ποπ κορν, και αυτά πάντα θα κάνουν τις «αμερικανιές» ακαταμάχητες. Οι «αμερικανιές» είναι η πίτσα του κινηματογράφου! Δεν την τρως για φαγητό, την τρως επειδή απλά την αγαπάς. Και σε αυτήν ακριβώς την σιγουριά της οικειότητας ποντάρει μια ολόκληρη βιομηχανία που τα τελευταία χρόνια, σαν να έχει στερέψει από κάθε είδους πρωτοτυπία, επαναπαύεται σε sequels, remakes, και reboots των παλιών της επιτυχημένων συνταγών. Ένα από αυτά, ήταν η αναβίωση της τριλογίας του Jurassic Park. Με τον συνδυασμό της νοσταλγίας, των προφανών περιβαλλοντολογικών αναφορών που πλέον σχεδόν επιβάλλονται σε κάθε δημιουργία του Hollywood, της δράσης και του υπερθεάματος, σε μια μάλλον έτοιμη ιστορία, το νέο «Jurassic» ήταν γεγονός. Και η αλήθεια είναι πως το πρώτο μέρος της τριλογίας (Jurassic World, 2015), υπό τα ηνία του Colin Trevorrow, ήταν καλό, παρά την αναπόφευκτη σύγκριση με το κλασικό. Το δεύτερο μέρος, (Jurassic World: Fallen Kingdom, 2018), θα λέγαμε πως αν και κατώτερο, έκανε την ανατροπή αφού έκλεισε ανεβάζοντας τις προσδοκίες για το τρίτο, επικό φινάλε, στο οποίο θα βλέπαμε κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί: τα προϊστορικά τέρατα, στον σύγχρονο κόσμο, ανάμεσά μας. Εδώ και τώρα. Υπερβολικό; Ναι. Ενδιαφέρον; Πάλι ναι!
Το «Jurassic World: Dominion» λοιπόν, συνεχίζει πιστά από εκεί που μας άφησε το τέλος του δεύτερου μέρους. Σε έναν κόσμο όπου οι δεινόσαυροι ζουν ανάμεσά μας και καλούμαστε να συνυπάρξουμε μαζί τους. Η ταινία θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, τόσο οπτικά, σε θέμα δράσης και εφέ, όσο και σεναριακά, εκμεταλλευόμενη την έννοια της «συνύπαρξης» με τα άλλα είδη, τον σεβασμό στη ζωή, τη φύση, την ισορροπία, θα μπορούσε –και θα έπρεπε- να είναι μια ταινία που μιλάει για το πώς ο κόσμος, ο πλανήτης, δεν ανήκει στους ανθρώπους. Στο πρόσωπο των δεινοσαύρων θα έπρεπε να μπορούμε να δούμε όλα τα είδη της άγριας ζωής που τόσο επιδεικτικά επιμένουμε να αγνοούμε, και όχι τα «τέρατα» που δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης στον ίδιο κόσμο με εμάς. Και αυτή είναι μια γραμμή που εν μέρει η ταινία ακολουθεί. Θίγει όλα τα φλέγοντα ζητήματα, από την λαθροθηρία, μέχρι την παρέμβαση στην ισορροπία της φύσης και μια πιθανή εξόντωση τελικά της ανθρωπότητας, όλα στο όνομα του κέρδους. Τολμάει μια υπέροχη σκηνή στα γραφικά στενά της Μάλτας, μακράν η καλύτερη της ταινίας, μια καταδίωξη που θυμίζει James Bond, Mission Impossible, και κάθε αντίστοιχου τύπου ταινία, μόνο που παρεμβάλλονται δεινόσαυροι και αυτό ήταν όντως κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί! Όμως ταυτόχρονα, επαναφέροντας τους παλιούς γνώριμους, Sam Neill, Laura Dern και Jeff Goldblum, τους «πρώτους» του Jurassic, που –φυσικά με καλή πρόθεση- αποσκοπούν στην εξισορρόπηση και τον εκ νέου εγκλεισμό των δεινοσαύρων σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, μάλλον ακυρώνει τις αρχικές προθέσεις της. Και το πρόβλημα τελικά, δεν είναι στο μήνυμα της ταινίας, ναι, χωράμε όλοι, οι δεινόσαυροι θα προστατευθούν, αλλά στις προσδοκίες που έμειναν μετέωρες. Γιατί η ταινία, γι`άλλη μια φορά, πέρα από την μία σκηνή της Μάλτας, κρατάει όλη της την δράση στο απομακρυσμένο περιβάλλον ενός νησιού. Ποτέ δεν κορυφώνει αυτό που ξεκίνησε, το παίρνει πίσω, και μας γυρίζει σε αυτό που ξέραμε εξαρχής από τον Spielberg, ενώ όλα τα σύγχρονα και σοβαρά θέματα που ανοίγει, χάνονται στην ευκολία του «οι καλοί θα νικήσουν» και τόσο απλά, μετά την αποκάλυψη της συνομωσίας και έναν σχετικό χαμό στο νησί, έρχεται το τέλος.
Παρ`όλα αυτά, το Dominion δεν είναι κακό. Φυσικά και είναι θεαματικό, φυσικά και είναι καλοφτιαγμένο, φυσικά και είναι το εύκολο υπερθέαμα που περιμένει κανείς από μια τέτοιου είδους ταινία. Και κακά τα ψέματα, η επαναφορά των αρχικών ηρώων, λειτουργεί και στο θυμικό και πραγματικά η ταινία δημιουργεί ένα είδος νοσταλγίας για όλες τις περασμένες εποχές τελικά. Είτε μιλάμε για την εποχή των δεινοσαύρων, είτε απλά για τα παιδικά μας χρόνια. Απλώς δεν είναι dominion (κυριαρχία) των δεινοσαύρων. Η ανθρωπότητα (και όχι η φύση!) πάλι κάνει το θαύμα της.
Jurassic World: Dominion
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Colin Trevorrow
Πρωταγωνιστούν: Chris Pratt, Bryce Dallas Howard, Laura Dern, Sam Neill, Jeff Goldblum, Isabella Sermon, Omar Sy, κα.
Στους κινηματογράφους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
