***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, Patricia Lockwood, Eκδόσεις Ψυχογιός  

«Ο κέρσορας αναβόσβηνε εκεί που ήταν το μυαλό της» 

Οι εκδόσεις Ψυχογιός επέλεξαν και συστήνουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το βιβλίο της Patricia Lookwood, Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό (10/2023). Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα, μόλις λίγο πάνω από τις διακόσιες σελίδες, το πρώτο fiction βιβλίο της συγγραφέως που μεταφράστηκε ήδη σε περισσότερες από δώδεκα γλώσσες. Αποτελεί επί της ουσίας ένα ιδιόμορφο αυτοβιογραφικό κείμενο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που αποτυπώνει με μεγάλη ειλικρίνεια τη ζωή της. Προέκυψε ως ευφυής συνδυασμός των σημειώσεων που κρατούσε η Lookwood από το 2017 ως αναγνωρισμένη και προβεβλημένη ακτιβίστρια του twitter και ενός σπανιότατου και συνάμα τραγικού γεγονότος που συγκλόνισε την οικογένειά της. Πρόκειται για τη γέννηση της ανιψιάς της, του πρώτου παιδιού που διαγνώστηκε στη μήτρα της μητέρας του με σύνδρομο Πρωτέα.

Με άλλα λόγια, έχουμε για πρώτη ίσως φορά στα χέρια μας ένα μυθιστόρημα όπου ο ψηφιακός κόσμος, η νέα «πραγματικότητα» της ζωής δισεκατομμυρίων πλέον ανθρώπων σ΄ όλο τον Κόσμο παρουσιάζεται σε αντιδιαστολή και αντίστιξη με την «πραγματική πραγματικότητα» και τις δικές τις απαιτήσεις. Απαιτήσεις που ξυπνούν στον άνθρωπο πλούσια συναισθήματα και πάνω απ’ όλα την αγάπη για τον «άλλον» – ιδιαίτερα, όταν αυτός είναι σημαντικά «διαφορετικός» – και ταυτόχρονα φωτίζουν το κοινωνικό περιβάλλον και τα κυρίαρχα στερεότυπα και προκαταλήψεις του.

Ως αποτέλεσμα και αποτύπωση της παραπάνω διχοτομίας, η συγγραφέας χωρίζει το βιβλίο της σε δυο μέρη. Στο πρώτο περιπλανιόμαστε στον άχρονο, μη τόπο του διαδικτύου και στον δεύτερο σε όσα συμβαίνουν σε μια πολύ χαρακτηριστική αμερικάνικη οικογένεια με μάλλον συντηρητικό προφίλ και σε μια πολύ συντηρητική Πολιτεία των ΗΠΑ.

Προσεγγίζοντας ο αναγνώστης το κείμενο της Lookwood, πρέπει να λάβει υπόψη του ότι στο πρόσωπο και τα γραπτά της συμφύονται οι ιδιότητες της ποιήτριας, της μυθιστοριογράφου και της δοκιμιογράφου που διαθέτει σημαντικό ποιητικό και δοκιμιακό έργο μ’ αυτήν της επιδραστικής ακτιβίστριας των ΜΚΔ και ιδιαίτερα του twitter, όπου αυτή δραστηριοποιείται από το 2011. Εξάλλου η συγγραφέας έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τα «Καλύτερα Tweets όλων των εποχών» (Atlantic) και μάλιστα δυο φορές. Επιπλέον δεν είναι τυχαίο ότι και ως ποιήτρια όχι μόνο έγινε γνωστή μέσω του διαδικτύου, όταν το 2013 ο ιστότοπος The Awl δημοσίευσε το πεζό ποίημα της “Rape Joke” (Αστείο βιασμού), εμπνευσμένο επίσης από προσωπική της εμπειρία στα 19 της χρόνια που έγινε αμέσως viral, αλλά σοβαρά έντυπα σημείωσαν πως το συγκεκριμένο ποίημα «ξύπνησε ξανά το ενδιαφέρον μιας γενιάς για την ποίηση» (Guardian), ενώ το Poetry Foundation το αναγνώρισε ως ποίημα «παγκόσμια διάσημο». Έτσι, η δύναμη του διαδικτύου που για τόσα κατηγορείται αποδεικνύει στην περίπτωση της Lookwood ότι το διαδίκτυο, όπως λέει και η γνωστή παροιμία για το μαχαίρι, έχει δυο όψεις: μπορεί να σκοτώσει (συμβολικά, ενίοτε και πραγματικά) έναν άνθρωπο παρασύροντάς τον στις ψηφιακές ψευδαισθήσεις που αφειδώς προσφέρει και παράλληλα όχι μόνο προσφέρει πνευματική τροφή αλλά μπορεί να προσελκύσει στην Τέχνη πλατιές ομάδες πληθυσμού, ικανότητα που έχουν απωλέσει οι παραδοσιακό θεσμοί διαπαιδαγώγησης.

Ορθά οι εκδόσεις Ψυχογιός εμπιστεύθηκαν τη μετάφρασή του Κανείς δεν μιλά για αυτό σε μια άλλη ποιήτρια τη Μυρσίνη Γκανά που αποδείχθηκε κι ως το καταλληλότερο πρόσωπο για να φέρει σε πέρας ένα παρόμοιο, μεταφραστικό εγχείρημα. Γιατί η «γλώσσα» της Lookwood, αν και διατυπωμένη σε πεζό λόγο, είναι κυρίως ποιητική – αφαιρετική. Μάλιστα ακολουθεί όχι μόνο εξωτερικά και στα δυο μέρη του βιβλίο της τη φόρμα των νέων μέσων επικοινωνίας και ιδιαίτερα του twitter (ανεξάρτητες μεταξύ τους παράγραφοι, με λίγες προτάσεις), αλλά επιχειρεί και κατορθώνει να γεφυρώσει δημιουργικά τη «νέα γλώσσα» των ΜΚΔ μ’ αυτήν του πεζού και ποιητικού λόγου, εγχειρήματα που αποτυπώνει με ενάργεια η μετάφραση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλίο της Lookwood, που εκδόθηκε στην Αμερική και Μεγάλη Βρετανία το 2021 ταυτόχρονα, έλαβε το μεγαλύτερο αριθμό κριτικών που απέσπασε λογοτεχνικό βιβλίο του συγκεκριμένου είδους τον ίδιο χρόνο. Χωρίζεται σε δυο διακριτά μέρη, όπως ήδη αναφέρθηκε, ίδιας σχεδόν έκτασης. Στο πρώτο η ανώνυμη πρωταγωνίστρια – φωνή, ένα άτομο που ζει στην κυριολεξία μέσα στο διαδίκτυο και μόνο για να τουϊτάρει αποτυπώνει αυτόν τον νέο κόσμο. Τον κόσμο όπου πλέον όλοι, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, συμμετέχουμε και μας επηρεάζει νοητικά, συναισθηματικά και πρακτικά, αφού ελάχιστοι από εμάς κατορθώνουν να αποφύγουν την οποιαδήποτε σχέση μαζί του και κατ’ επέκταση να κρατήσουν το Χρόνου τους μακριά από τη διαμορφώνουσα πραγματικότητά του. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, εμφανέστατα η ίδια η συγγραφέας, περιγράφει τη σχέση με τα ΜΚΔ όχι απλά ως μια σχέση εξάρτησης αλλά οντολογικής διαπλοκής της ανθρώπινης ύπαρξης με το Δίκτυο. Αποκαλεί το Μέσο «Πύλη», όπου κατοικεί ένας Δικτάτορας. Συμβολικά στο πρόσωπο αυτό συγκεντρώνονται όλα όσα έρχονται στη ζωή μας μέσα από τα ΜΚΔ και αφήνουν αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο το ανθρώπινο «ψυχόδραμα» (βλέπε ψυχοπάθεια) να «κόβει βόλτες» γύρω μας καθημερινά και συνεχώς. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, στο πρόσωπο του Δικτάτορα, ο αναγνώστης εύκολα θα αναγνωρίσει τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Τραμπ κι ό,τι η χυδαία προσωπικότητά του έφερε στην επιφάνεια της πολιτικής, κοινωνικής και αισθητικής ζωής του Κόσμου μας.

Στο σημείο αυτό η «γλώσσα» της Lookwood μοιάζει να ταυτίζεται με τη βαθύτερη ουσία του βιβλίου της (εξ ου και το σημαντικό έργο που είχε να κάνει η Γκανά στη μεταφορά της στα ελληνικά). Πρόκειται για μια «νέα» γλώσσα ή σωστότερα μεταγλώσσα, αφού δένεται αξεδιάλυτα με ένα τρόπο σκέψης ή ορθότερα ψυχολογικής αντίδρασης και διαρκούς εντυπωσιασμού που επιβάλλει και προκαλεί από μόνο του το Μέσο (η Πύλη). Με τη διαφορά – κι αυτό είναι σημαντικό – ότι τη γλώσσα αυτή μεταπλάθει η Lookwood και μας την προσφέρει, ως μια καθαρόαιμη ποιήτρια και ευφυέστατη παρατηρήτρια της ανθρώπινης κατάστασης και των ιδεών που κυριαρχούν στην εποχή μας. Μια ποιήτρια όμως που, χωρίς να κραυγάζει, παίρνει θέση, έστω εκ του πλαγίου, με πυκνά σχόλια για τη δύναμη των ΜΚΔ και πάνω απ’ όλα τη διαμορφωτική «έλξη» που αυτά ασκούν στη Γλώσσα καθαυτή, κάτι που αξίζει να προσεχτεί ιδιαίτερα, γιατί «κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό». Η Πύλη, δηλαδή το διαδίκτυο και τα Μέσα (ΜΚΔ) – μας λέει η Lookwood– είναι ο Τόπος όπου γεννιούνται και αλωνίζουν λογής λογής παραδοξότητες, θεωρίες συνωμοσίας, ο ίδιος ο Δικτάτορας, ένα Τέρας, αλλιώς ένας σύγχρονος και πολύ πιο ύπουλος από τον προηγούμενο φασισμός, που κατορθώνει να σε βρει στον καναπέ σου και να αποσπάσει τη συναίνεσή σου χωρίς καν να μετακινηθείς από αυτόν, αποχαυνώνοντάς σε.

Ώσπου ένα μήνυμα από τη μητέρα της θα αποσπάσει τη συγγραφέα από το ψηφιακό σύμπαν που τείνει να υποκαταστήσει την πραγματική πραγματικότητά της και θα την οδηγήσει πίσω στον τόπο καταγωγής και διαμονής της οικογένειάς της. Εδώ ξεκινά το δεύτερο μέρος του βιβλίου, που θεωρώ ότι όλοι οι αναγνώστες, ανεξάρτητα από τις αναγνωστικές τους δεξιότητες θα βρουν συγκλονιστικό. Στο σημείο αυτό ίσως κάποιες επιπλέον πληροφορίες για τη συγγραφέα μπορεί να φανούν χρήσιμες ώστε να γίνουν ευκολότερα κατανοητά τα άρρητα πλην σαφώς διατυπωμένα στοιχεία της «βαθιάς Αμερικής» που μας παρουσιάζει ως φόντο της συνθήκης που ζει η οικογένεια της Lookwood. Όπως και η συντριπτική πλειονότητα των Αμερικάνων, μια συνθήκη που βρίσκονται πολύ μακριά από τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Πρόκειται για το κοινωνικό πλαίσιο απ’ όπου η Lookwod «δραπέτευσε». Όχι με τον κλασικό τρόπο των γνωστών Αμερικανών λογοτεχνών (ψηλές ακαδημαϊκές σπουδές, διδάσκοντας σε Πανεπιστήμια, συνήθως δημιουργική γραφή), που συχνά περιγράφουν ως περιπέτεια ενηλικίωσης σε μυθιστορήματά τους, αλλά μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο που διαμόρφωσε και τη συγγραφική της ταυτότητα και ιδιορρυθμία της Lookwood. Μάλιστα, με σκοπό να αποκτήσει ο μελλοντικός αναγνώστης του βιβλίου μια ιδέα για το πώς η συγγραφέας χειρίζεται την εικονοποιία, τους συμβολισμούς και την αφηγηματική δομή – συνέχεια στο μυθιστόρημά της, τελικά τη «γλώσσα» της, θα παρατεθούν σύντομα αποσπάσματα από το πρώτο και δεύτερο μέρος.

Η Lookwood είναι παιδί μιας οικογένειας πιστών Χριστιανών καθολικού δόγματος. Ο πατέρας εργαζόταν στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και υπηρέτησε σε πυρηνικό υποβρύχιο την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Παραιτήθηκε, όμως, από την εργασία του για να συνδεθεί αρχικά με τη Λουθηρανική Εκκλησία και αργότερα με την Ρωμαιοκαθολική, όταν «βρήκε τον Θεό». Λίγο μετά, κάνοντας χρήση ειδικής άδειας του Πάπα, χρίστηκε ιερέας, αν και έγγαμος. Έτσι η Lookwood, γεννημένη το 1982, στην Ιντιάνα μεγαλώνει στα καθολικά πρυτανεία των εκκλησιών που ιερουργεί ο πατέρας της, ως μέλος μιας παραδοσιακής εξαμελούς αμερικανικής οικογένειας. Ακολουθεί τους γονείς της στο Σεντ Λούις, στο Μιζούρι και στο Σινσινάτι του Οχάιο και φοιτά σταθερά σε σχολεία της ενορίας, ενώ τερματίζει τις σπουδές της χωρίς να πάει ποτέ στο Κολλέγιο. Παντρεύεται στα 21 και δεν εργάζεται ποτέ, μένοντας σπίτι και αφιερώνοντας όλο το χρόνο της στην ανάγνωση σοβαρής λογοτεχνίας και ποίησης. Από το 2004 και μέχρι το 2011 που «συναντά» το twitter, έχει δημοσιεύσει ποιήματά της στο New Yorker, το Poetry και το London Review of Books. Το 2012 δημοσιεύει την πρώτη ποιητική συλλογή της Balloon Pop Outlaw Black που εξαιρετικές πωλήσεις. Καθόλου παράξενο αφού έχει αποκτήσει ήδη φήμη ως ακτιβίστρια του twitter. Το 2014 παρουσιάζει και δεύτερη ποιητική συλλογή που προκαλεί επίσης μεγάλη αίσθηση και το 2017 το αυτοβιογραφικό Priestdaddy. Σε αυτό σε χιουμοριστικό τόνο ασχολείται με ζητήματα οικογένειας, πεποιθήσεων, ανήκειν και προσωπικότητας. Το βιβλίο κατατάχθηκε στα 10 καλύτερα του 2017 από την The New York Times Book Review και ως ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς στις εφημερίδες Washington Post, The Boston Globe, The Chicago Tribune, The Sunday Times, The Guardian, The New Yorker και The Atlantic. Μάλιστα, έφτασε στους φιναλίστ για το βραβείο Kirkus και τελικά τιμήθηκε με το βραβείο Thurber 2018 για το αμερικανικό χιούμορ. Το 2019 οι Times συμπεριέλαβαν το βιβλίο στη λίστα των «The 50 Best Memoirs of the Past 50 Years» και ο Guardian το θεώρησε ως ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία του 21ου αιώνα. Με δυο λόγια, η Lookwood είναι τα βιβλία της και τα βιβλία της είναι η Lookwood, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι συμβαίνει στους περισσότερους συγγραφείς.

Η ΠΑΤΡΙΣΙΑ ΛΟΚΓΟΥΝΤ είναι συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του μυθιστορήματος ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ, που έγινε διεθνές μπεστ σέλερ, τιμήθηκε με το Βραβείο Dylan Thomas, ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Booker και το Women’s Prize for Fiction, και έχει μεταφραστεί σε 20 γλώσσες.  Κείμενα της Λόκγουντ έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα όπως The New York Times, The New Yorker και London Review of Books, όπου αρθρογραφεί τακτικά. Ζει στη Σαβάνα της Τζόρτζια.

Ας δούμε τώρα δείγματα της ιδιαίτερης γραφής της Lookwood, παραθέτοντας μερικές παραγράφους από τα δυο μέρη του βιβλίου, σημειώνοντας ότι και στα δυο μέρη του βιβλίου της κάθε παράγραφος χωρίζεται σαφώς από την επόμενη και στην πλειονότητα τους οι επιμέρους παράγραφοι του μυθιστορήματός της διατηρούν πολύ χαλαρή νοηματική σχέση ή και καμιά απολύτως. Οπότε ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι σκρολάρει (από το αγγλικό scroll, δηλώνει την κύλιση) στην αρχική σελίδα κάποιου ΜΚΔ. Όμως, περιέργως πως, το γεγονός αυτό δεν τον οδηγεί σε «διαγώνια» ή γρήγορη ανάγνωση που επιβάλουν τα ΜΚΔ στους αναγνώστες τους, αλλά σ’ αυτό που ο Νίτσε ονόμαζε «αργή ανάγνωση» και ο Terry Eagleton στο βιβλίο του Πώς να διαβάζουμε λογοτεχνία (Πεδίο 2023), σημειώνει ότι στις μέρας μας «κινδυνεύει να χαθεί χωρίς να αφήσει ίχνη». Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι η Lookwod οικειοποιείται τη γλώσσα των Μέσων μεταπλάθοντάς της σε λογοτεχνικό λόγο, επιβάλλει στον αναγνώστη αργή και σε βάθος ανάγνωση, ώστε το κείμενό της να αποδώσει μέσα από τις νοητικές εικόνες που δημιουργεί ιδέες, χαρακτήρες και συναισθήματα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (από τη ζωή της στον ψηφιακό κόσμο)

«Είχε γίνει διάσημη με ένα ποστ [στο twitter] που έλεγε απλώς: Μπορεί ένα σκυλί να είναι δίδυμα; Αυτό ήταν. Μπορεί ένα σκυλί να είναι δίδυμα; Πρόσφατα είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό εξάπλωσης που έφηβοι της έστελναν το ιμότζι που κλαίει. Πήγαιναν σχολείο. Θα θυμόντουσαν «Μπορεί ένα σκυλί να είναι δίδυμα;» αντί για την ημερομηνία της Συνθήκης των Βερσαλλιών, την οποία, ας πούμε την αλήθεια, ούτε εκείνη θυμόταν».

Εδώ σε ελάχιστες γραμμές και επεξεργαζόμενη την προσωπική της εμπειρία η Lookwood κατορθώνει να αποτυπώσει ταυτόχρονα τον γλωσσικό – νοηματικό παραλογισμό της γλώσσας τω Μέσων, την ταχύτατη διάδοσή του ιδιαίτερα τους νέους, τις νέες μορφές επικοινωνίας και έκφρασης συναισθημάτων και απόψεων, την υπονόμευση της κλασικής εκπαίδευσης και παράλληλα την κριτική της σ΄ αυτήν.

ΜΕΡΟ ΔΕΥΤΕΡΟ (βίαια και συγκλονιστική «προσγείωσή» στον πραγματικό κόσμο, όταν το έμβρυο που κυοφορεί η αδελφή της διαγνώστηκε με σύνδρομο Πρωτέα).

«’’Ό,τι θα μπορούσε να πάει στραβά στον εγκέφαλο ενός μωρού πήγε στραβά εδώ’’, τους είπαν οι γιατροί κι έτσι εκείνη άρχισε να ζει σε εκείνον τον εγκέφαλο, να σκέφτεται τον εαυτό της κατά μήκος των αυλακιών του, να σκέφτεται τι σημαίνει που το μωρό δεν θα μάθαινε ποτέ τις ειδήσεις. Η εικόνα του πλησίαζε το απόλυτα αφηρημένο, γινόταν σχεδόν όμορφη»

…..

«Η φρίκη κατέλαβε την καρδιά της ακούγοντας τις χειρότερες έξι λέξεις που υπήρχαν. Υπήρχε ένας καινούριος νόμος στο Οχάιο. Όριζε ότι ήταν κακούργημα να προκαλέσει κάποιος τοκετό σε μια έγκυο πριν από τις τριάντα εφτά εβδομάδες, όποιο και να ήταν το πρόβλημα, όσο μεγάλο και να ήταν το κεφάλι του μωρού. Προηγουμένως ήταν πλημμέλημα, μια πολύ λιγότερο δρακόντεια κατηγορία. Ο ίδιος νόμος ήταν μόλις ενός μηνός φρέσκος σαν νεογέννητο, και κανείς δεν ήξερε ποιανού ήταν, και ο φόβος εμφανιζόταν γυμνός στα πρόσωπα των γιατρών».

……

«Θα γράψω ένα άρθρο! Σκέφτηκε έξαλλη. Θα εκθέσω όλη αυτή την κατάσταση. Θα… θα… θα ποστάρω γι΄ αυτό».

Στην πρώτη παράγραφο, τα συναισθήματα και οι συνδεδεμένες μ’ αυτά εικόνες, σαφώς επηρεασμένες από τον ψηφιακό μας κόσμο, αποτυπώνονται ανάγλυφα από την ποιητική πένα της Lookwood με τον πλέον ευθύ και ακριβή τρόπο, όταν η ίδια φαντασιώνεται να ακολουθεί τις αυλακιές του εγκεφάλου του εμβρύου – ανιψιάς της και μ’ αυτό τον τρόπο να ταυτίζεται συναισθηματικά με το αγέννητο παιδί και να το αγαπά, πριν ακόμα αυτό γεννηθεί.

Όπως αποτυπώνεται και η «βαθιά Αμερική» στη δεύτερη παράγραφο ως μια χώρα όπου η συντηρητική οπισθοδρόμηση «ξαναγράφει» με τραγικά αποτελέσματα το πολιτειακό δίκαιο, στερώντας από τα άτομα – και στη συγκεκριμένη περίπτωση τις γυναίκες – ακόμα και το δικαίωμα ορισμού το σώματός τους. Έτσι, το σύνολο της Κοινωνίας παλινδρομεί προς έναν Τεχνολογικό Μεσαίωνα, όπου λογής λογής θεοκρατικές, μισαλλοδοξίες επιβάλλονται πλέον και στην Επιστήμη (υποταγή γιατρών). Με αποτέλεσμα να καταστρέφεται ο ορθολογισμός της, δηλαδή το εργαλείο που ιστορικά οδήγησε στην ηθική και νοητική χειραφέτηση του ατόμου – πολίτη από τη μαγική θεοκρατική Γνώση.

Τέλος, στην τρίτη παράγραφο, η αντίδραση της «εθισμένης στη δημοσιοποίηση» Patricia Lookwood, καθώς και η πίστη της στη δύναμη της Ενημέρωσης, υπονομεύονται με ελάχιστες λέξεις, περιγράφοντας παράλληλα και τα όρια επιρροής του ψηφιακού στον πραγματικό κόσμο.

Κλείνοντας ας σημειώσουμε ότι η έκδοση του Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό από  τις Εκδόσεις Ψυχογιός δίνει την ευκαιρία στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό να γνωρίσει μια νέα Αμερικανίδα συγγραφέα, την Patricia Lookwood, που φαίνεται ότι στο μέλλον έχει να προσφέρει πολλά στα Γράμματα και ιδιαίτερα στη Λογοτεχνία. Αφού κατορθώνει να μεταπλάσει σε λογοτεχνικό λόγο σύγχρονες θεματικές που μέχρι σήμερα προσεγγίζονται αποκλειστικά και μόνο μέσα από δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.