KOKKINA ΦΑΝΑΡΙΑ: Ο Βασίλης Μπισμπίκης δεν φτιάχνει απλώς μια παράσταση, φτιάχνει έναν ολόκληρο κόσμο

30 May 2022

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

KOKKINA ΦΑΝΑΡΙΑ …συνεχίζουν να ανάβουν μέχρι 19/06 – Παράταση παραστάσεων !!!

Το θέατρο είναι ένας χώρος υπερβατικός. Γεμάτος από μια μυστηριακή σχεδόν, θνησιγενή ενέργεια που ανταλλάσσεται σε κάθε παράσταση μεταξύ κοινού και καλλιτεχνών. Και αυτό, είναι κάτι που ισχύει παντού και πάντα, για κάθε θέατρο, κάθε θίασο, κάθε παράσταση. Αυτό που συμβαίνει όμως στον αχανή, ασφυκτικά γεμάτο από ψυχή, χώρο του Παλιού Μηχανουργείου στον Ρέντη, που παραχώρησε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στην Ομάδα Cartel του Βασίλη Μπισμπίκη, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Γιατί αυτό που συμβαίνει στο Cartel ξεπερνά κάθε μορφή, είδος και προηγούμενη θεατρική εμπειρία είχαμε ποτέ! Ο Βασίλης Μπισμπίκης και η ομάδα του, δεν φτιάχνουν απλώς μια παράσταση, φτιάχνουν έναν ολόκληρο κόσμο που ξετυλίγεται ολοζώντανος, πραγματικός, γεμάτος από αίμα, ιδρώτα και ψυχή, μπροστά στα μάτια των θεατών που αληθινά βγαίνουν από τη συνηθισμένη θεατρική συνθήκη μιας σκηνής, γεμάτης φώτα και ηθοποιούς, και βρίσκονται βυθισμένοι στα άδυτα ενός κόσμου που οι περισσότεροι μάλλον οικειοθελώς επιλέγουν να αγνοούν, αλλά όχι οι άνθρωποι του Cartel. Οι άνθρωποι του Cartel, αυτόν τον κόσμο στον οποίο γεννιούνται και πεθαίνουν κάθε βράδυ, τον αναβιώνουν τόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα, που ο θεατής ξεχνάει ότι είναι θεατής, δεν παρακολουθεί μια παράσταση, ζει! Ζει αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του! Και την εμπειρία που μας χαρίζει το Cartel την κουβαλάμε, γιατί μας αλλάζει, γιατί η φλόγα του αγγίζει τα μύχια της ψυχής μας, και κανένας άνθρωπος δεν θα φεύγει ίδιος από αυτόν τον χώρο!

Μετά την παράσταση φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, το Άνθρωποι και Ποντίκια, και τον εμβληματικό μονόλογο του Άρη, η Ομάδα Cartel φέτος μας χαρίζει μια ακόμη παράσταση που επίσης φαίνεται πως έχει ήδη κερδίσει όχι μόνο το κοινό, καθώς μετά από συνεχή sold out, τώρα παρατείνεται μέχρι 19/06, αλλά και τη θέση της στην ιστορία των παραστάσεων-σταθμών που με έναν τρόπο μετατοπίζουν κάπως τα πράγματα. Και τι πιο σημαντικό από αυτό για τους καλλιτέχνες; Αλλά και για εμάς, κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε πάντα. Ένας κόσμος γεμάτος «θραύσματα και τραύματα» όπως χαρακτηριστικά είπαν για τα Κόκκινα Φανάρια που ανάβουν στο Cartel, γεννάται υπό την μοναδική σκηνοθετική ματιά του Βασίλη Μπισμπίκη, και το έργο του Αλέκου Γαλανού, γνωστό στο ευρύ κοινό μέσα από την κινηματογραφική μεταφορά του Βασίλη Γεωργιάδη, έρχεται στο σήμερα, σε queer εκδοχή. Τρανς σεξεργάτριες αγωνίζονται να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει καμία θέση γι’ αυτές και όλοι οι ήρωες του έργου, βρίσκουν την θέση τους στο τώρα, κρατώντας καθαρή την ουσία του, που μιλά για ανθρώπους που η κοινωνία έχει πετάξει, ενώ οι όποιες προσθήκες και παρεμβάσεις έχουν γίνει, όπως ο ρόλος του Κομπέρ που τόσο συγκλονιστικά ερμηνεύει ο Δημήτρης Γαλάνης, απλώς αναδεικνύουν τα σκοτάδια του απογυμνωμένου από την ανθρωπιά κόσμου που απεικονίζεται. Η εμβληματική φιγούρα της Μπέττυς Βακαλίδου στον ρόλο της Μαντάμ Παρί, μοιάζει να σαρώνει κάθε ίχνος αμφιβολίας για το «κατά πόσο είναι στ’αλήθεια έτσι αυτός ο κόσμος;» -απορία που εύκολα καταλογίζει μερίδα του κοινού στις σκηνοθεσίες του Μπισμπίκη- ε λοιπόν σταθήκαμε, με κομμένη την ανάσα μπροστά στη μαρτυρία αυτής της γυναίκας που με τόσο σθένος ντύνεται τη Μαντάμ Παρί, μόνο που δεν λέει την ιστορία της ηρωίδας του Γαλανού, αλλά την δική της. Και την ευχαριστούμε, την αγκαλιάζουμε, της οφείλουμε μια συγνώμη, που έστω και καθυστερημένα πρέπει να ειπωθεί. Αυτός άλλωστε ήταν και ο αρχικός στόχος του Βασίλη Μπισμπίκη, «ένας φόρος τιμής» στους ανθρώπους που η κοινωνία τείνει να κλωτσάει στην άκρη. Και αυτή η παράσταση, γίνεται ένας ύμνος στην διαφορετικότητα, την αποδοχή, την έμπρακτη συμπερίληψη όλων και στο αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην ελευθερία. Η Μαντάμ Παρί περιτριγυρίζεται από τα κορίτσια και τους θαμώνες του μαγαζιού, μετατρέποντας ολόκληρο τον χώρο του Cartel σε μπαρ, όλοι τολμάνε (πόσο λυτρωτικό να είναι αυτό για έναν ηθοποιό;) πότε να γίνουν κομμάτια δίπλα σου και πότε να σε συμπαρασύρουν στο ξέφρενο πάρτι τους! Μοναδικός, σαρωτικός και ξεχωριστός ο Μάνος Καζαμίας, στον ιστορικό ρόλο της Μαρίνας που φυσικά τώρα παίρνει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις και η Μαρίνα του Μάνου Καζαμία, σας διαβεβαιώ, θα μείνει αξέχαστη, είναι γεμάτη φλόγα και εκτόπισμα! Εξίσου μεγάλη ερμηνεία συναντάμε και από τον Στέλιο Τυριακίδη, στον ρόλο της Μυρσίνης, κάτι που φαινομενικά μοιάζει να είναι πολύ κόντρα, κι όμως τελικά μας χαρίζει υπέροχες στιγμές μεγάλης αλήθειας στην πορεία του έργου. Φυσικά ειδική μνεία δικαιούται ο Δημήτρης Παπάζογλου, που αποτελεί μια από τις πιο ισχυρές παρουσίες της παράστασης, στον ρόλο της Κατερίνας, και που όπως και η Μπέττυ Βακαλίδου, είναι ένα από τα πρόσωπα που φέρνουν βιώματα επί σκηνής, δίνοντας μια άλλου είδους μορφή στο έργο, μια μορφή πολύ προσωπική, άμεση, σύγχρονη, «ντοκυμαντερίστικη» θα μπορούσαμε να πούμε, και πολύ απαραίτητη στο εγχείρημα του Βασίλη Μπισμπίκη.

Τα Κόκκινα Φανάρια, είναι μια παράσταση ακραίου ρεαλισμού, όπως επιλέγει ο Βασίλης Μπισμπίκης, απογυμνωμένη από κάθε περιττή ευγένεια του καθωσπρεπισμού, κι όμως, πέρα από τον κυνισμό και την σκληρότητά της, είναι γεμάτη από βαθιά αγάπη, συνδέσμους των ηρώων, μικρές, ουσιαστικές λεπτομέρειες, γεμάτη χρώμα, μουσική, μπρίο, μια παράσταση που είναι όλα στο κόκκινο, παθιασμένα, δυνατά, ελεύθερα και ζωντανά, πιο ζωντανά κι απ ’τη ζωή! Μια παράσταση βιωματική, αυτοσχέδια, χειροποίητη, με το κείμενο, τα σκηνικά, τα κοστούμια, όλα, να έχουν φτιαχτεί και μεταποιηθεί από την ομάδα. Μια παράσταση μοναδική, δυνατή και αξέχαστη! Νομίζω πως η θέση του σκηνοθέτη είναι η πιο προσωπική, η πιο διεισδυτική, αυτή που απαιτεί την μεγαλύτερη έκθεση. Ο ηθοποιός πάντα έχει το προσωπείο ενός ρόλου, ακόμα και στις πιο δικές του στιγμές, ο σκηνοθέτης όμως είναι αυτός που διάφανα σχεδόν βλέπεις μέσα του από αυτό που συνειδητά έχει επιλέξει να φωτίσει. Από την επιλογή των λέξεων, τη χρήση της μουσικής, τα τσιγάρα που θα καπνίσουν και τις παύσεις που θα κάνουν ή αντίστοιχα, την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού που παρέχεται, η παραμικρή επιλογή ενός σκηνοθέτη, μιλάει. Και όλα όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, τα πάθη, τα λάθη, τα γέλια, ο σπαραγμός, τα τραγούδια, το σεξ, τα ποτά, οι φωνές και οι σιωπές τους, ολόκληρη η ματιά του Βασίλη Μπισμπίκη, μοιάζει σκληρή γιατί μιλάει για σκληρούς κόσμους, αλλά επί της ουσίας, είναι από τις πιο ανθρώπινες που είδαμε ποτέ! Και αυτό που πετυχαίνει τελικά είναι το να μιλάμε για ένα θέατρο που δεν νοιάζεται για το πώς θα μας εντυπωσιάσει, αλλά για το πώς θα μας αγγίξει. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Στο Cartel, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, το ένστικτο, τα σπλάχνα, τα σωθικά, το μόνο που διακρίνεις γύρω σου είναι καθαρή, ατόφια ΨΥΧΗ. Και καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα αυτό που κρατάμε στο τέλος.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Διασκευή: Βασίλης Μπισμπίκης, Χρήστος Νικολόπουλος

Κοστούμια, Σκηνικά: Κένι ΜακΛέλαν

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Χορογραφία: Αγγέλα Πατσέλη

Παίζουν (αλφαβητικά): Ερατώ Αγγουράκη , Λευτέρης Αγουρίδας, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Μπέττυ Βακαλίδου, Δημήτρης Γαλάνης, Γιανμάζ Ερντάλ, Μάρα Ζαλώνη, Μάνος Καζαμίας, Διονύσης Κοκκοτάκης, Δημήτρης Παπάζογλου, Αγγέλα Πατσέλη, Γιώργος Σιδέρης, Τάσος Σωτηράκης, Στέλιος Τυριακίδης, Πουριά Χοσσεϊνί

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Cartel Τεχνοχώρος, Λεγάκη 7, Ρέντη

Τηλ. 6939898258

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Πέμ.-Κυρ. 9 μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων: € 20, 17. Ισχύουν ειδικές τιμές.