***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής, Πάνος Αντωνόπουλος, Εκδόσεις Κέδρος 

Η «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος και αποτελεί το τρίτο έργο του συγγραφέα Πάνου Αντωνόπουλου. Έρχεται σε εμάς μετά το θεατρικό έργο του συγγραφέα με τίτλο «Το Ελάφι» που βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το 2021.

Λίγα λόγια για την ιστορία:

Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο νεαρός Σάμης Αντωνίου. Ζώντας στην πρωτεύουσα, όντας άνεργος και επιβιώνοντας από το επίδομα της Πρόνοιας, δηλώνει φύσει και επάγγελμα συγγραφέας. Καθώς προσπαθεί να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο, θα συναντήσει στο διάβα τους έναν ασυνήθιστο εκδοτικό οίκο ο οποίος θα θελήσει να του εκδώσει το βιβλίο, με τον απαράβατο όρο ο Σάμης να εκπληρώσει μια σειρά αποστολών, για να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη που δείχνουν στο πρόσωπό του. Ο επίδοξος συγγραφέας θα δεχτεί τη συμφωνία και σιγά σιγά, από δοκιμασία σε δοκιμασία, θα μεταλλαχθεί σε έναν μαχητή ανθρωπιστικών ιδεών με οδηγό τα ιδανικά μεγάλων λογοτεχνών.

«Τα βιβλία θα σώσουν τον κόσμο; Όχι! Δεν θέλω να διδάξω το πώς πρέπει κάποιος να ζει. Ποιος είμαι άλλωστε εγώ που θα το κάνω αυτό; Όμως οι ήρωες που ζωντανεύουν στο χαρτί μου μπορούν να μιλήσουν για μια καλορυθμισμένη και ωραία ζωή. Όλοι αυτοί που ζουν μέσα από τις σελίδες μου τις χάρτινες ζωές τους. Όταν ανοίγεις ένα βιβλίο μου, ακούς τις ανάσες τους, τα γέλια τους, τα κλάματά τους. Ονειρεύεσαι μαζί τους. Ελπίζεις, πονάς, μα και γελάς μέσα απ’ την καρδιά σου. Τους βλέπεις, τους αγγίζεις. Μιλάς μαζί τους.»

Η πένα του συγγραφέα με είχε συνεπάρει από το προηγούμενο έργο του, «Το ελάφι», το οποίο διάβασα το καλοκαίρι του 2021. Χαίρομαι που διαβάζοντας σήμερα τη «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» μπορώ να μιλήσω για έναν συγγραφέα της εποχής μας, μικρό σε ηλικία και όμως τόσο ταλαντούχο. Το έχω αναφέρει και σε σχετικό άρθρο μου στο παρελθόν και θα το καταθέσω πάλι: Η πένα του κυρίου Αντωνόπουλου είναι άμεση και υπέροχα δωρική, με αξιοζήλευτη πυκνότητα, αρτιότητα και μέτρο ενώ δεν αναλώνεται σε εικόνες εντυπωσιασμού και πομπώδεις καταθέσεις για το γέμισμα σελίδων. Ωστόσο, ομολογώ πως τη «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» τη διάβασα μονορούφι και την τελείωσα διατηρώντας τη δίψα να έχει περισσότερες σελίδες –στο σύνολό του το έργο είναι περί τις 120 σελίδες.

«Πάντα σκεφτόμουν ενώ περπατούσα, μια συνήθεια που την αγαπώ. Περπατώ κατά κανόνα αργά, κι άλλες φορές πάλι γρήγορα, σαν τις σκέψεις μου. Τις μεγαλύτερες αποφάσεις μου τις έχω πάρει περπατώντας. Έτσι κάπως έγραψα και το βιβλίο μου, βλέποντας ανθρώπους και εικόνες να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου αβίαστα. Βλέπω τα στόματά τους να μου λένε: “Γράψε για μας, πες για τον δρόμο μας, πες γι’ αυτά που ζούμε”. Ο δρόμος στο κέντρο της πόλης είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Αυτός ο δρόμος που σου δείχνει την ανισότητα, την ταξική διαφορά, την ανέχεια, αλλά και τα βλέμματα υποτίμησης ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αυτές τις λέξεις»

Η «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» διαθέτει ζυγισμένη ροή, δοσμένη με ρεαλισμό, και το ύφος της μου φέρνει κατά νου τη μαγική, σουρεαλιστική πένα του Χ.Χ.Μ.Ρένχελ (συγγραφέα των «Η μυστική ιστορία του ονείρου» και «Το βιβλίο των μικρών θαυμάτων», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Opera). Η ιστορία της «Λέσχης» είναι τόσο ρεαλιστική όσο και ρομαντική· για να είμαι πιο συγκεκριμένος, την ένιωσα σαν στιλέτο στα χέρια ενός ρομαντικού επαναστάτη και μαχητή της ζωής, κάποιον που ελπίζει σε έναν καλύτερο κόσμο –τι ομορφότερο απ’ αυτό;– και δεν παραιτείται της προσπάθειάς του να τον αλλάξει. Ο κεντρικός ήρωας του έργου, Σάμης Αντωνίου, στην πορεία προς την πραγμάτωση του ονείρου του, θα συναντήσει και θα συνομιλήσει με ορισμένα μεγάλα πνεύματα της λογοτεχνίας, ξεδιπλώνοντας μέσα από το στόμα τους αλλά και τις σκέψεις του, κραταιά ιδανικά που δεν θα έπρεπε να λησμονούμε στις άγριες ημέρες όπου ζούμε.

«Αν στη ζωή θέλουμε να πετύχουμε κάτι όμορφο, κάτι μεγάλο, που θα μιλούν οι άλλοι γι’ αυτό, πρέπει να κοιτάζουμε πέρα από τα ονόματα και τα επιφανειακά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Πρέπει να ψάχνουμε την ουσία. Και η ουσία της ζωής δεν είναι άλλη από την αγάπη. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Μια αγάπη δίχως όρους, χωρίς περιορισμούς και πλαίσια. Μόνο τότε, ενωμένοι και αγαπημένοι, θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε το αύριο»

Η «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει το όνομά της: μια λέσχη της οποίας τα μέλη επιθυμούν να διαδώσουν την ελπίδα μέσω της γραφής και συνάμα τη γραφή ως φορέα της ελπίδας. Η πλοκή του έργου δομείται μέσα από την κεντρική της ραχοκοκαλιά –την έκδοση του έργου ενός συγγραφέα–, όμως γύρω της στήνεται και μια ολόκληρη κοινωνία –δυστοπικής πραγματικότητας όπως αφήνεται να εννοηθεί– τόσο άμεσης με όσα ζούμε στην καθημερινότητά μας που δεν γίνεται να αφήσει τον αναγνώστη ασυγκίνητο και απροβλημάτιστο. Ο Σάμης Αντωνίου –ονοματεπώνυμο που αποτελεί αποκάλυψη σε πιο έμπειρα αναγνωστικά μάτια αλλά δεν θα τη μοιραστώ εδώ για να μη χαλάσω την έκπληξη σε όποιον διαβάσει το βιβλίο–, δίνει τη δική του μάχη, μια μάχη που την τέμνει, τη συγκρίνει, την ταυτίζει με άλλες ζωές γύρω του, και στο τέλος θα συνειδητοποιήσει ότι η επανάσταση δεν παύει ποτέ εκτελείται, ακόμα και μέσα από μικρές πράξεις, όπως ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα παραμύθι, και τις καθημερινές μικρές μας νίκες. Έτσι, στη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής, θα πορευτεί με εφόδιο την αγάπη για να χτίσει ένα καλύτερο αύριο, δίχως ποτέ να παύει να ελπίζει στο όνειρο σου και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

«Την ψυχή δεν μπορεί να την πτοήσει κανενός είδους φυλακή. Η φωτιά της επιθυμίας ια σιγοκαίει, και όταν δοθεί η ευκαιρία, θα την αρπάξει όπως όπως»

Συνοδέψτε το διάβασμα του βιβλίου «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» ακούγοντας τον δίσκο «Level Headed» των Sweet από το 1977 που μέσα του έχει το υπέροχο τραγούδι «Love Is Like Oxygen».

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.