***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Λεύκες, Βίκυ Κλεφτογιάννη, Εκδόσεις Κέδρος

Οι «Λεύκες» της συγγραφέως Βίκυς Κλεφτογιάννη έρχονται σε εμάς από τις εκδόσεις Κέδρος και αποτελούν το δεύτερο βιβλίο με διηγήματά της –το πρώτο με τίτλο «14 ζωές στη Σαλονίκη», κυκλοφόρησε το 2015, επίσης από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για ένα σύνολο είκοσι τριών ιστοριών που οι περισσότερες έχουν ως κεντρικό πρωταγωνιστή τη Γυναίκα, τοποθετώντας τη συνθήκη της εκάστοτε και την ιστορία της, άλλοτε σε πόλεις και άλλοτε στην ελληνική επαρχία –νησιά, ελληνικός Βορράς, και αλλού.

«Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν αλλάξουν, οι τόποι κρατούν ζωντανούς τους ίσκιους των ανθρώπων, που βάρυναν περισσότερο απ’ όσο εκείνοι μπορούσαν να αντέξουν»

Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα μου, αγαπώ τη μικρή φόρμα, και –δυστυχώς– απογοητεύομαι από αυτή διαβάζοντας πολλές συλλογές διηγημάτων που κυκλοφορούν και δεν καταφέρνουν να πετύχουν τον ολοκληρωτισμό που απαιτεί η δομή του διηγήματος επειδή αναλώνονται σε γενικότητες και λεκτικούς εντυπωσιασμούς. Οι «Λεύκες» έφτασαν στα χέρια μου ένα απόγευμα φθινοπώρου και βυθίστηκα μέσα τους, με συνεπήραν με την αμεσότητα και το ζύγισμα στην κάθε ιστορία τους και αυτό με γέμισε αναγνωστικά με ικανοποίηση. Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο –περί τις 100 σελίδες–  με ιστορίες του διαθέτουν ένα υπέροχο συναισθηματικό βάθος και σε προκαλεί να διαβάσεις απνευστί ολόκληρο το βιβλίο. Η κυρία Κλεφτογιάννη προσφέρει το νόημά της όχι μόνο σε εκείνα που γράφει αλλά και σε εκείνα που επιλέγει να δηλώνει εν τη απουσία τους, αφήνοντας τη δομή των μικρών αφηγημάτων να μιλήσει μέσα από τη δωρικότητα και τα όσα υπονοούνται από τις καταστάσεις των ηρώων της. Το κάθε κείμενο στις «Λεύκες» είναι ολοκληρωμένο μέσα στην έκτασή του, διαθέτοντας βάθος, ένταση, κατά σημεία σκοτεινότητα (κάτι το οποίο, προσωπικά, λάτρεψα), όμως εκείνο που σε γραπώνει περισσότερο είναι η μαεστρία της δημιουργού να διηγείται μια ιστορία μέσα από το στόμα καθημερινών ηρώων, απολύτως σάρκινων και ρεαλιστικών, κάτι που ωθεί τον αναγνώστη να πιστέψει ότι σε κάποιο σημείο της ζωής του και ο ίδιος έχει συναντήσει κάποιον απ’ αυτούς τους ήρωες που θα γνωρίσει μέσα στο βιβλίο.

Στις «Λεύκες» σημασία έχει τόσο η ιστορία όσο και η ηρωίδα. Η σκληρότητα της ζωής κάθε γυναίκας-ηρωίδας αποτυπώνει τις στερήσεις και τους συμβιβασμούς της. Η συγγραφέας δεν καμουφλάρει την πραγματικότητα με ρομάντζα αλλά αφήνει περιθώριο στο ρομαντισμό και τη διεκδίκηση της αγάπης και του έρωτα, χρωματίζοντας έτσι την ιστορία της. Μεταχειρίζεται τις καταστάσεις με αμεσότητα, αγριωπή κατά σημεία, όμως έτσι καταφέρνει να μιλήσει για ζωές δαπανημένες που περιδιαβαίνουν πόλεις, χωριά, αστικά κέντρα και την ελληνική ύπαιθρο, για να βρουν αυλές, χώματα, δρόμους, πορείες και αντάμα να γραπώσουν τη μετάνοια, την πίκρα, την αχάραγη ελπίδα, την απουσία ονείρων και τους συμβιβασμούς που αντίκεινται στις επιθυμίες τους. Η γραφή είναι ηθογραφική, ποιητική κατά σημεία, μα και άμεσα ρεαλιστική και καταφέρνει να αποτυπώσει άμεσα το μέρος όπου ξετυλίγεται το κάθε διήγημα και η σύγχρονη εποχή με την οποία καταπιάνεται, ενώ συνάμα ιχνηλατεί και το κομμάτι της Ιστορίας για το οποίο θέλει να μιλήσει και, συνήθως, αφορά στο παρελθόν.

«Παντρεύτηκε, ήταν όμορφος, τη λάτρευε. Στην εγκυμοσύνη, καλοκαίρι ήτα, όλοι μαζί στο εξοχικό, είχε καύσωνα, μπήκε να κάνει ένα μπάνιο, βγαίνοντας γλίστρησε στις σκάλες –δεν ήταν νερά–, το παιδί χάθηκε. Παρεξηγήσεις και πίκρες. Καβγάδες. Χώρισαν»

Μέσα στο έργο θα διαβάσουμε για πορείες σκληρές, αδυσώπητες, που κοινό τους άξονα έχουν τον πόνο που τις τέμνει, όμως δεν τις διχοτομεί και μέσα από τον αγώνα τούς προσφέρει δύναμη, θάρρος, σθένος για να σφίξουν γροθιές, πείσμα, ψυχή και να προχωρήσουν τη ζωή, διεκδικώντας το δίκιο, την αγάπη, το χαμόγελο, τη νίκη στην κάθε μέρα της ζωής. Οι σχέσεις είναι σκληρές καθώς η απανθρωπιά και η πονηριά καμουφλάρεται από το φιλότιμο, όμως οι ηρωίδες των ιστοριών τις «Λεύκες» είναι γυναίκες που κουβαλούν δύναμη ψυχής κι έτσι μέσα από τις πράξεις και τις θέσεις τους, ξεμυτούν συνεχώς χαραμάδες ελπίδων –ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια πράξη καλοσύνης– ενώ από τη δημιουργό κυρία Κλεφτογιάννη, συγγραφικά αποτυπώνεται ο αγώνας εκείνης της γυναίκας που αναγκάστηκε να συμβιβαστεί και τοποθέτησε τη ζωή της στο περιθώριο για να καταφέρει να επιβιώσει, συχνά κάνοντας τη μάχη δεύτερη της φύση. Αν μη τι άλλο, οι ιστορίες μέσα στις «Λεύκες» θίγουν ένα άκρως σημαντικό και παντοτινά επίκαιρο θέμα –αυτό της κακοποίησης της γυναίκας σε κάθε μορφή της–, κάτι που οφείλει να ακουστεί, να διαβαστεί, να κοινωνηθεί, όχι προς περιφορά κάποιας φεμινιστικής δήλωσης αλλά ως μια τραγικά σκοτεινή αλήθεια που οφείλουμε όλοι μας να τη στηλιτεύουμε, ευχόμενοι να αποδυναμωθεί και να εκλείψει κάποτε από την κοινωνία μας.

Από το σύνολο των 23 ιστοριών του βιβλίου, οι αγαπημένες μου ήταν:

«Από πέτρα» –μια ιστορία που σε αγκαλιάζει για να σε χαστουκίσει στο τέλος με την αλήθεια της.

«Αμέρικα» –ταξιδιάρικη, νοσταλγική, ανυποχώρητη, μια ιστορία που θα μπορούσε να συμπορευτεί με ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία και την αγάπησα.

«Προδοσία» –μια πορεία ζωής που ακουμπά δεκάδες ζωές γύρω μας.

«Κόκκινα μαλλιά» – με το κόκκινο να κυριαρχεί σε κάθε παράγραφό της και ένα ισχυρό φινάλε.

«Μαστίχα» – άμεσο, ρομαντικό και υπέροχα ανατρεπτικό.

Συνοδέψτε την ανάγνωση του βιβλίου ακούγοντας τον δίσκο «Dream Of Life» της Patti Smith από το 1988.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.