***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Μόνιμοι Κάτοικοι, Σοφία Μπραϊμάκου, Εκδόσεις Νεφέλη

Ο Joaquin Tores Garcia  τέθηκε εξαρχής στην πρωτοπορία της εποχής του. Παρών στα πιο αμφιλεγόμενα κινήματα, κοινωνός της τέχνης από την θέση του δημιουργού και του θεωρητικού που προσεγγίζει το μεγάλο της δίλημμα. Καλλιτέχνης που επιδίωξε την συνύπαρξη του κλασσικού με κάθε καινούρια εκδοχή της ζωγραφικής. Κυβισμός, ντανταϊσμός υπηρετήθηκαν από τον Ουρουγουανό καλλιτέχνη που αγάπησε το Μοντεβιδέο. Τα βιτρώ της Sagrada Familia είχαν την τύχη να διακοσμηθούν το 1903 από τον ίδιο στην μεγαλοφυή συνεργασία του με τον Gaudi.

Το εξώφυλλο της καινούριας έκδοσης, Μόνιμοι Κάτοικοι από την Σοφία Μπραϊμάκου και τις Εκδόσεις Νεφέλη ανήκει στα έργα του Garcia. Το περιεχόμενο της εξαιρετικής έκδοσης κοσμεί η γραφή της δημιουργού που επανέρχεται με τις ίδιες εκδόσεις μετά το Ματάμπρε, ιστορίες που σκοτώνουν την πείνα. Βιβλίο που ξεχώρισε όχι μόνο σε βραχείες λίστες αλλά και την συνείδηση των αναγνωστών. Οι Μόνιμοι Κάτοικοι της Μπραϊμάκου αφορούν όλες εκείνες τις εκδοχές του κόσμου μας, τις ανατροπές και τις ρήξεις του. Κοιτάζει και εμείς μαζί της μέσα από δυο δίκαια μάτια, τα δικά της αντικρίζουμε την πιστή αναπαράσταση μιας χαμένης ανακωχής. Ο ρεαλισμός γράφεται αλλιώς από την Σοφία Μπραϊμάκου και η καλαίσθητη έκδοση συνιστά ένα μικρό γεγονός μες στην αξιόλογη παραγωγή της εποχής. Όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στην ιστορία που υπακούει στον ρυθμό μιας τελετής και ελίσσεται, ψυχογραφική και γεμάτη ένταση.

Στα Αδώνια γυναίκες λυσίκομες, ξυπόλητες, γυμνόστηθες έριχναν ομοιώματα του νεαρού θεού μες στην φωτιά και παρακαλούσαν εκείνος να επιστρέψει. Ένα τέτοιο κορίτσι, γεμάτο από τα πένθη της, ένα κλειστό βιβλίο με κλειδωμένες λέξεις, διαλυμένες γραμμές άμυνας, με αυτιστικές χειρονομίες ως τα βάθη της γραφής, εκεί που φύεται η ψυχή είναι και η ηρωίδα των Κατοίκων με τα αναρίθμητα στρώματα του δέρματος. Ένας χαρακτήρας που σπάει μες στα δωμάτια των σπιτιών της, επιβεβαιώνοντας πως η γραφή της Μπραϊμάκου περιέχει ακέραιο κάτι από το ένστικτο της ζωής. Φαντάζει για ανακωχή με τον ρεαλισμό της ζωής μας όμως περισσότερο από όλα είναι η επιστροφή στα απείραχτα της βιογραφίας. Είναι τα απολεσθέντα που επανέρχονται στο προσκήνιο. Παιχνίδια στολισμένα με φύκια και καστανό λες που διαλύονται ξανά μες στην άμμο. Μες στον κόσμο της Σοφίας Μπραϊμάκου συνυπάρχουν με απόλυτη αφοσίωση στιγμές και σημάδια, υπάρχει ένας ακέραιος κόσμος που απαντά στην μνήμη των ματιών. Ένα κορίτσι που διαβάζει σιωπηρά τον κόσμο της, που σκοτώνει τις πεταλούδες της από πίκρα, που ξυπνάει και ερωτεύεται και αποκοιμιέται με την φθορά όλου του κόσμου της στην αγκαλιά της. Αφήνει φωτογραφίες σε άγνωστα μέρη, εκείνη με τον πατέρα, τον εραστή, τον εαυτό της, χαλκευμένη στα νομίσματα που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι όταν θέλουν να προδώσουν. Δεν ήταν ποτέ οι θεοί, ήταν οι άνθρωποι που ύφαιναν τις συμφορές, που γέμιζαν με σελίδες την μεγάλη αυτοβιογραφία του κόσμου.

Η Σοφία Μπραϊμάκου γυρνά όλους τους καθρέφτες προς το πρόσωπό της, ανταποκρίνεται με έναν τρόπο ευθύ, καταγράφοντας ομολογίες μέσα από το φθαρμένο κλείστρο που σαλεύει ρυθμικά μέσα της. Ανάμεσα στα σύμβολα εκείνο το κορίτσι που χτυπά σαν καρδιά και αλλάζει, που ντύνεται την απέραντη αθωότητα της παιδικής της γλώσσας. Κάτι να αποχαιρετά και στο βάθος τα παραμύθια, όχι αντίδοτα, αλλά κρυφοί αποχαιρετισμοί, σπαρμένοι νοσταλγίες και διδασκαλίες από το μεγάλο βιβλίο του χειρισμού της αιωνιότητας.

Η Σοφία Μπραϊμάκου συνθέτει το μυθιστόρημά της με ψηφίδες που περιέχουν αρκετή δόση από την πικρή δόξα της ενηλικίωσης. Τώρα διαβάζει τα φύλλα του βιβλίου και έτσι ζει. Μα ο νους της ταξιδεύει σε εκείνα που συνέθεσαν το όνειρο. Βάζει τα πράγματά της στην θέση της ανάμνησης, δεν τα σκοτώνει μα τα αφήνει να σβήσουν μες σε κλειστά, απόμακρα συρτάρια. Στέλνει και εκείνη τα υαλικά της κάπου για να πεθάνουν, ακριβώς όπως το έγραψε η αδικοχαμένη Λευκή Μολφέση. Στέκει και εκείνη ανάμεσα στις γυναίκες, βρίσκει και εκείνη έναν κάποιο ρόλο μες στην απόγνωση της γιορτής που θρέφει την ποίηση. Φωτίζει, υπαινίσσεται,  κοιτάζει με ευθύτητα την αδυσώπητη κυριολεξία, την στεφανώνει με όνειρα και με πέτρινες ήττες. Της χαρίζει ένα αγέννητο παιδί, πέφτει από έρωτα, πασχίζει μες στον γενναίο, καινούριο κόσμο, όλα τριγύρω της σκεπάζονται από μια ιερή σκιά καθώς τα πράγματα ανοίγονται διακριτικά στην άβυσσο. Είναι κάτι περισσότερο από ποίημα εκείνο το κορίτσι που συναντά τον εαυτό της κάτω από το φως του κεριού, που ξεφορτώνεται τόνους σκοτωμένου δέρματος, ξεχνώντας πουκάμισα πάνω στα τείχη των Δελφών και τα αρχαία νεκροταφεία.

Έχει την δική της έγκλιση η γραφή της Μπραϊμάκου, μια δική της αρχιτεκτονική, όλα τα πράγματα στον κόσμο των Μόνιμων Κατοίκων ανασαίνουν από την δική της ζωή. Όλοι οι άλλοι προτομές μες στο μεγάλο βιβλίο των ηρώων του τρόμου, έτσι όπως το τραγούδησε ο Σιδηρόπουλος, σέρνοντας στο χώμα την μεταφυσική τους. Όλοι οι άλλοι εκείνη η νεκρή μητέρα που ταλαντεύεται ανάμεσα στην σιωπή και την παιδική της ηλικία. Η ιστορία των Εκδόσεων Νεφέλη δεν επιστρέφει τα χαμένα χρόνια, μόνο τα φωτίζει με μια παράξενη μαρμαρυγή. Πίσω από τις σκηνές  που στήνονται σε κάθε γωνιά, που λαθροζούν, πρόσωπα πλεούμενα αποτραβιούνται ως πέρα τις νοσταλγίες. Οι μορφές  των Μόνιμων Κατοίκων λευκαίνονται στο καμίνι της γραφής, τα εμπόδια, οι λάκκοι τα ξεροπήγαδα, οι εραστές, τα κρεβάτια, οι σιωπές, δεν είναι άλλο από όμορφα ψεύδη που ορίζουν τις μέρες με τρόπο θεατρικό και ανθρώπινο. Την συνενοχή του εκείνο το κορίτσι την τραγουδά με στίχους που κρύβονται μες στην γραφή των Κατοίκων και μιλούν με τον ενικό τους αριθμό για μορφές εσφαλμένες και ακυρωμένα όνειρα. Τίποτε δεν απαλύνει τον τόνο, τίποτε δεν εξευμενίζει τα πλάσματα και τις απαλές αστραπές την ώρα που οι μηχανές του χρόνου καθιστούν τα πρόσωπα μια καλλιγραφία της νιότης τους.

Απαιτεί την πράξη της αφαίρεσης και την βαθιά συλλογή η εμπλοκή με το μυθιστόρημα της Σοφίας Μπραϊμάκου. Οι Μόνιμοι Κάτοικοι που καταδιώκουν τα πρόσωπα της μυθιστορίας καθιστούν το βιβλίο των Eκδόσεων Νεφέλη μια έκφραση του δράματος που παίζεται και ερευνάται εκεί έξω. Η συγγραφέας μοιράζεται την θλίψη και τον ήλιο του ποιητή, σε κάθε της βήμα ένα σχισμένο παράθυρο δείχνει την θέα του. Μια απέραντη και αιχμάλωτη νοσταλγία, το φθαρμένο υλικό ζωής που κερδίζει τον χρόνο, η κατάχρηση του εαυτού  αφήνουν το σημάδι τους μες στις σελίδες της καλαίσθητης έκδοσης. Ένας άγγελος ξυπνά και ότι απομένει από τα βαριά φθινόπωρα που την συνθλίβουν μετουσιώνεται σε μυθιστόρημα, βεβαιώνοντας όσους πίστεψαν πως εντός μας ζουν πολιτείες προσωπικές με συσσωρευμένη μνήμη και πολύ παρελθόν. Μια ατμόσφαιρα εσχατιάς σημαδεύει το βιβλίο. Πέρα από αυτά, φέγγει η προσευχή της καρδιάς και το στημόνι της ανθρώπινης ζωής με τις φευγαλέες του απάτες που όλα τα μεγαλώνει. Είναι τόσα που συνθέτουν την εξαιρετική, εκδοτική πρόταση των Εκδόσεων Νεφέλη. Μα πάνω από όλα στέκουν οι παλιές προφητείες και εκείνη η μοναδική ευφράδεια της μνήμης που χαρακτηρίζει την γραφή της Σοφίας Μπραϊμάκου.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.