***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Λονδίνο, δεκαετία του ‘90. Μια πόλη τόσο απαστράπτουσα όσο και σάπια, αν κάνεις το λάθος και στρίψεις στο λάθος σοκάκι ή αν γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους. Σε μια ολονύχτια «Οδύσσεια» μεταφερόμενη σε μια λούμπεν πρωτεύουσα με έρμαια-κατοίκους που μάχονται κάθε βασανιστικό λεπτό της ανυπόφορης ρουτίνας τους, η κάμερα του Mike Leigh εστιάζει σε μια ελκυστικά ιδιαίτερη φιγούρα που έχει όλα τα φόντα για να συναρπάσει όποιον βρεθεί στο δρόμο της. Ο Johnny (David Thewlis) είναι μια βαθιά αριστοκρατική ψυχή, λάτρης της λογοτεχνίας, που αρέσκεται στο να μεταφράζει φιλοσοφικά αποφθέγματα όπως εκείνος επιθυμεί, ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ψάχνει την αλήθεια μέσα στο ψέμα, θέτοντας διαρκώς υπαρξιακά ερωτήματα στον εαυτό του μέχρι να βυθιστεί και πάλι στο ατελείωτο σκοτάδι, «απαγορεύοντας» την οποιαδήποτε δίοδο φωτός να εισέλθει σε αυτό. Διωγμένος από το Μάντσεστερ, έρπει προς το σπίτι της πρώην κοπέλας του στο Λονδίνο, όπου θα προλάβει να αναστατώσει και εκείνη αλλά και την συγκάτοικό της παρά το σύντομο χρονικό διάστημα διαμονής του.
Παρ’ ότι έχουμε πάρει μια ιδέα από την τραυματική εισαγωγική σκηνή, όπου ο πρωταγωνιστής φαίνεται να κακοποιεί σεξουαλικά μια γυναίκα η οποία τελικά του ξεφεύγει πριν να είναι αργά, η νυχτερινή περιπέτεια του Johnny στα σκοτεινά λονδρέζικα σοκάκια στέκεται αφορμή να τον γνωρίσουμε καλύτερα, μέσα από στιγμές αδυναμίας, κρίσης κι άλλοτε απόλυτης κυριαρχίας. Τίποτα όμως, τελικά, δεν καταφέρνει να μας ταξιδέψει στον εσωτερικό του κόσμο αφού η δυσωδία αυτού, απομακρύνει οποιονδήποτε τολμήσει να πλησιάσει. Μέσα από ύπουλα παιχνίδια, ένα εξαντλητικό roller-coaster ψυχολογικού πολέμου και τελικά μια βαθιά βουτιά στο κενό, ο Johnny καταφέρνει να απολέσει και το παραμικρό κατάλοιπο λύπησης προς το πρόσωπό του από τον περίγυρό του αλλά και οποιαδήποτε μορφή λύτρωσης, κάτι που στην ταινία του, «Naked», ο Mike Leigh δεν μας παραχωρεί. Κάτι που ίσως να χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο σε αυτή παρά οποιαδήποτε άλλη του ιστορία, ενώ ακόμη βρίσκουμε τον Άγγλοι σκηνοθέτη μόλις λίγα χρόνια πριν την διασημότερη ταινία του, «Secrets and Lies» κι έχοντας ολοκληρώσει τρεις μεγάλου μήκους ταινίες και μια τηλεταινία.
Το «Naked» του 1993, ωστόσο, αποτελεί την σκοτεινότερη, την πιο προσωπική αλλά και -από προσωπικής απόψεως- την καλύτερή του ταινία έως τώρα και παρ’ ότι ο Leigh διένυε την μέση ηλικία κατά την δημιουργία της ταινίας, υπάρχει κάτι το νεανικό και το αφελές της νεαρής ηλικίας και της punk-grunge κουλτούρας της δεκαετίας σε αυτήν, περισσότερο με υποβόσκον παράπονο κάπου εκεί στο βάθος παρά από μια πιο ώριμη οπτική γωνία όπως θα περίμενε κανείς. Ένα παράπονο για την ανθρωπότητα, για τον κόσμο με τον τρόπο που εκείνος έχει διαμορφωθεί και για την απουσία του Θεού, ο οποίος όπως λέει και ο Johnny, εάν υπάρχει, τότε θα πρέπει να είναι κάποιου είδους σαδιστής που παίρνει ηδονή με το να βλέπει τα «παιδιά» του να υποφέρουν.
Ο Johnny είναι ένα από εκείνα τα «παιδιά» που δεν μεγάλωσαν ποτέ και δεν συμβάδισαν με αυτό τον κόσμο ούτε και με τα «πρέπει» του. Κανείς δεν τον κατάλαβε ποτέ αλλά ίσως και κανείς να μην μπορεί, αφού έχει θέσει τους δικούς του όρους και ζει με δικούς του κανόνες, καθότι καμιά φορά και η απόλυτη αναρχία ακολουθεί ορισμένους από αυτούς. Περιφέρεται στους δρόμους σαν ξεθωριασμένος ροκ σταρ και κουράζει τους ανθρώπους με τις συνωμοσίες του αφού πρώτα τους προσεγγίσει για να του παραχωρήσουν την παρέα και τυχόν και την «ζεστασιά» του χώρου στον οποίο εργάζονται, μένουν ή ακόμη και του αμαξιού τους. Όσο για τις γυναίκες, είναι όλες ένα κομμάτι κρέας, πάνω στο οποίο θα βγάλει την οργή του. Συμφωνεί με τον κοινό άνθρωπο όμως δεν έχει κανένα του χαρακτηριστικό, αφού λόγω των επιλογών του έχει αρχίσει να μην θυμίζει σε τίποτα σε άνθρωπο. Ενώ η ζωή έχει αρχίσει να μοιάζει με πεδίο μάχης και γνωρίζοντας καλά πως δεν θα είσαι ο νικητής αυτού του αιματηρού αγώνα, η ελπίδα ακόμη δεν έχει σβήσει. Κι αυτή είναι και η διαφορά του Johnny με όλους τους άλλους. Ο Johnny έχει χάσει αυτό το φως και προκειμένου να αισθανθεί έστω και για λίγο μέρος αυτού του σύμπαντος, έχει βαλθεί να το σβήσει και για τους υπόλοιπους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
