***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Ντοπαμίνη, Κωνσταντίνος Τσάβαλος, Εκδόσεις Βακχικόν

Τον βίο και την πολιτεία ενός εργένη δημοσιογράφου εθισμένου στην κοκαΐνη μας αφηγείται ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος στο πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Ντοπαμίνη, έναν τίτλο που παραπέμπει ευθέως στο θέμα του, όπως και το εξώφυλλο με την εικόνα μιας πόλης τη νύχτα.

Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας τριανταεπτάχρονος δημοσιογράφος, ο οποίος εργάζεται ως συντάκτης σε μουσικά, κυρίως, ρεπορτάζ στην εφημερίδα Πρωινός Κήρυκας. Πρόκειται για ένα παιδί της μεσοαστικής τάξης που κουβαλά τα τραύματα και τα άγχη της νευρωτικής μητέρας του.

Η αφήγηση της ζωής του ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του νεαρού δημοσιογράφου και ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος μας εξηγεί πως αυτός ο “χοντρός και άσχημος φλώρος”, όπως τέτοιος ήταν ο ήρωας στα μαθητικά του χρόνια, κατέληξε να γίνει ως ενήλικας εραστής της κόκας, του ξενυχτιού, του ποτού και της ανέμελης εργένικης ζωής. Φυσικά σε αυτό έβαλαν και οι καθωσπρέπει γονείς του το λιθαράκι τους.

Στενά ελεγχόμενος από τους γονείς του λοιπόν, ο ήρωάς μας σπούδασε εντέλει στη Φιλοσοφική στα Γιάννενα και κατάφερε να ξεφύγει από την ασφυκτική μέγγενη της οικογένειάς του, και ιδίως της μητέρας του. Η δημοσιογραφική του, όμως, δουλειά, η οποία ακολούθησε χρονικά τις σπουδές του, δεν κατόρθωσε να επιφέρει την πολυπόθητη ισορροπία στη ζωή του. Ούτε και τα δημοσιογραφικά ταξίδια για μουσικά ρεπορτάζ σε συναυλίες σε Θεσσαλονίκη, Βαρκελώνη και άλλες πόλεις, ούτε οι περιστασιακοί φίλοι, ούτε οι πολλές γυναίκες που άλλαζε σαν τα πουκάμισα στο κρεβάτι του, αλλά ούτε και τα μεταμεσονύχτια σνιφαρίσματα κόκας στα οποία με τόση αφοσίωση προέβαινε σχεδόν κάθε νύχτα ο νεαρός δημοσιογράφος.

“Ποτέ δεν υπήρξα καλός φίλος. Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λένε “φίλος στα δύσκολα”. Μια ζωή φίλος στα εύκολα ήμουν. Δεν ξέρω, ίσως επειδή ως μοναχοπαίδι που είχε μάθει να παίζει μόνο του από ενός έτους, θεωρούσα τη φιλία υπερεκτιμημένη. “Δεν χρειάζομαι κανέναν από σάς, περνώ και μόνος μου καλά” έλεγα συχνά μικρός. Ή, πάλι, να βαριόμουν να κάνω την έξτρα προσπάθεια που απαιτείται προκειμένου να πληροίς τις προϋποθέσεις που θέτει η κοινωνία για να είσαι “καλός φίλος”. Να είμαι “μέτριος” φίλος, ναι, μπορώ. Να είμαι “καλός” ή “τέλειος” φίλος, όχι, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω. Ένας τέλειος φίλος θυμάται τα γενέθλιά σου, θέλει να μάθει νέα σου, ενδιαφέρεται ενεργά για σένα. Εγώ είμαι τόσο απορροφημένος στη δική μου ζωή, την προσωπική μου καθημερινότητα και στον εγωκεντρισμό μου που δεν μπορώ να κάνω το άλμα που απαιτείται. Μικρά βήματα φιλίας μπορώ να κάνω”.

Πρόκειται κατά βάση, για κλασικό εαυτούλη σαραντάρη των αρχών του 21ου αιώνα, γεννημένου στα ’77. Κυνικός μέχρι το κόκαλο, μπουχτισμένος από την εργασία του και αδιάφορος για οτιδήποτε άλλο υπάρχει γύρω του πλην του εαυτούλη του, ο νεαρός δημοσιογράφος είναι ένας τύπος που ο αναγνώστης δεν θα συμπαθήσει απαραίτητα. Το πιθανότερο είναι μάλιστα να τον αντιπαθήσει, αλλά τελικά να καταφέρει να του κινήσει τη συμπόνια στο τέλος.

Ύστερα, το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι επίσης δημοσιογράφος της ίδιας γενιάς με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου του και εξίσου παθιασμένος με τη δουλειά του, μας κάνει να εικάζουμε ότι αυτός έχει δανείσει ορισμένα βιογραφικά στοιχεία του στον πρωταγωνιστή του βιβλίου του. Δεν διστάζει, επίσης, ούτε ο δημοσιογράφος συγγραφέας, ούτε ο δημοσιογράφος ήρωας, να ξεγυμνώσει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη όλα τα κακώς κείμενα και τις ωραιοποιημένες πτυχές του χώρου του. Αντιθέτως ” τα χώνει για τα καλά” στους συναδέλφους του και σε όσους ισχυρίζονται πως η δημοσιογραφία είναι ένα πολύ κουραστικό επάγγελμα.

Η αφήγηση είναι σε πρώτο ενικό πρόσωπο και επικεντρωμένη καθαρά στα συναισθήματα και στην άποψη για τη ζωή που έχει ο πρωταγωνιστής. Ο κεντρικός χαρακτήρας δεσπόζει συντριπτικά όλων των υπολοίπων που εμφανίζονται στο βιβλίο, οι οποίοι έρχονται και παρέρχονται και κρατούν μονάχα δευτεραγωνιστικό ρόλο.

Η γραφή είναι χιουμοριστική, αυτοσαρκαστική, άκρως ρεαλιστική και ειρωνική. Επίσης πολύ συχνά γίνεται αθυρόστομη, ταιριάζοντας έτσι απόλυτα στο κλίμα, το ύφος και το θέμα του βιβλίου. Η αγάπη δε την οποία τρέφει ο συγγραφέας για την ξένη μουσική των τελευταίων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα, είναι εμφανέστατη σε κάθε σελίδα και, ιδίως, στην αρχή κάθε κεφαλαίου με την επιλογή ενός αποσπάσματος από κάποιο τραγούδι.

Τελικά θα μπορέσει ο νεαρός δημοσιογράφος να ξεφύγει από τα “τσιγάρα, τα ποτά, τα ξενύχτια” αλλά και την κόκα, από την οποία η εξάρτησή του θα αποβεί εντέλει ολέθρια όσο μεγαλώνει; Ίσως η φυγή να είναι εν τέλει η μόνη λύση…

Πιθανότατα πρόθεση του συγγραφέα να ήταν να στείλει με αυτό το βιβλίο και ένα ηχηρό μήνυμα κατά των ναρκωτικών, αφού αυτά δεν λύνουν τελικά τα προβλήματά μας, όσο προσωρινή ευφορία κι αν μας προκαλούν, ούτε καλυτερεύουν τη ζωή μας.

“Το πρωινό ξύπνημα θα έπρεπε να θεωρείται ολυμπιακό άθλημα για όλους τους χρήστες ναρκωτικών άνω των τριάντα ετών. Θα έπρεπε να μας δίνουν μετάλλιο μόνο που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι. Γιατί εδώ και καιρό δεν μπορώ ούτε καν αυτό να καταφέρω“. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.