***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Ο καιρός άλλαζε, Δημήτρης Μητσοτάκης, Εκδόσεις Κέδρος

Στα λεξικά το γράφει καθαρά. Ενδελέχεια, θα πει η αδιάλειπτη συνέχεια των πραγμάτων. Αυτή η ακατάσχετη ροή του κόσμου, μια αδιόρατη κλωστή που συνδέει πράξεις, χρόνια και ιδέες.  Στα λεξικά το λέει καθαρά πως ενδελέχεια σημαίνει το μεγάλο φρέαρ του κόσμου που κοχλάζει και αναδεύεται σπαράζοντας τούτο εδώ το παρόν, την απλή και αδιατάρακτη ζωή που μας περιφρονεί και τραβά τον δρόμο της, αφήνοντάς μας σαν τρεμάμενα βάζα στους μικρούς και τους μεγάλους σεισμούς που μας περιμένουν εκεί έξω.

Έτσι και τα τραγούδια του αγαπημένου συγκροτήματος Ενδελέχεια που αθροίζονται σήμερα στα δείγματα μιας σπουδαίας εποχής για την ελληνική ροκ σκηνή. Στίχοι και μουσικές ζυμωμένες μες στην παρακμή της νεοελληνικής πραγματικότητας,  λέξεις και νότες από παράξενους αφηγητές, ξαφνιασμένους ερευνητές που ξέρουν καλά να φτιάχνουν ανεπανάληπτες ατμόσφαιρες. Οι Δημήτρης Μητσοτάκης, Δημήτρης Λεοντόπουλος, Αντώνης Δημητρίου, Γιώργος Κουλούρης, Αντρέας Βαιτούδης και Παναγιώτης Κατσιμάνης ευθύνονται για μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που ακούσαμε μες σε νύχτες τρομερές, εφηβικές. Και οι μικρές μας ζωές, οι στριμωγμένες έπεφταν με τα μούτρα στην φαντασίωση, ανήμπορες ακόμη να υποψιαστούν το άσχημο παιχνίδι που παίζεται εκεί έξω, τα όνειρα που θα πληρώνουμε για πάντα δίχως αντίκρισμα, τα μικρά και τα μεγάλα που τραβολογούν τις ψυχές μας, δίχως ανθρωπιά, δίχως αθωότητα και δίχως μουσική.

Και Ο Καιρός άλλαζε και τα χρόνια στοιβάζονταν πλάι μας. Τα τραγούδια θαμπώνανε και ο καιρός της μουσικής φάνταζε τώρα τόσο μακρινός. Και μας παρέσερνε ο καιρός και άφηνε το εφεύρημα της μόδας και την λειτουργική αποφασιστικότητα των ηλεκτρονικών μας ημερών να ορίζουν τις ζωές μας. Και τα τραγούδια φαίνονταν θαμπά, μια γλώσσα της ψυχής που κανείς δεν αντιλαμβάνεται πια. Και η εποχή, η υπερβολικά σκληρή έδειχνε τα δόντια της και εμείς σκύβαμε το κεφάλι εμπρός στις ιδέες, ολότελα πλανημένοι, μακρινοί από κάθε αγάπη πια.

Και Ο Καιρός Άλλαζε και ο Δημήτρης Μητσοτάκης πάσχιζε κάτι να σώσει από τούτο τον ανορθόγραφο καιρό. Επειδή όταν δεν έγραφε τα τραγούδια που αγαπήσαμε καταπιανόταν με τις λέξεις, μα από ένα άλλο μετερίζι αυτήν την φορά. Εκείνο της συγγραφής που γέννησε τα εξαιρετικά και ντυμένα με το δέρμα της εποχής του, διηγήματα της καινούριας έκδοσης του Κέδρου. Κάτι από την μελαγχολική μας καρδιά πρόσθεσε στις σελίδες της έκδοσης που ήρθε να προστεθεί σε όσες περιμένουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων για να απασφαλίσουν τίτλους και αισθήματα.

Το καφενείο, Αχ κουνελάκι, Ο Γρύλος, Αφρόλουτρο φράουλα, Λαϊκό Δικαστήριο, Η Μάρθα μερικοί από τους τίτλους της ξεχωριστής έκδοσης που ξαναφέρνει τον Δημήτρη Μητσοτάκη και τις λέξεις του στο προσκήνιο του αναγνωστικού, αυτήν την φορά ενδιαφέροντος.  Τις ιστορίες που καταγράφει ο συγγραφέας τις υπαγορεύει η μνήμη, το συναίσθημα και άλλοτε πάλι το μαξιλάρι του που ξέρει να αφηγείται με ακρίβεια όσα συνέβησαν στην ζωή εκείνου του κοριτσιού στην μικρή, ανθρώπινη τραγωδία του Θα σε κάνω να πονέσεις, διήγημα που περιλαμβάνεται στην καινούρια συλλογή του Κέδρου.  Ο Δημήτρης Μητσοτάκης φτιάχνει εικόνες με την φαντασία του, αφήνει τυφλά τα μάτια και χρωματίζει την πραγματικότητα. Πρόσωπα και ιστορίες που λευκάνθηκαν μες στο καμίνι του χρόνου, πρόσωπα που λαθροζούν, που σπανίζουν και αντέχουν ώσπου να γίνουν πρόσωπα μυθικά μες στις παράξενες και αφοπλιστικές ιστορίες της έκδοσης του Κέδρου. Πρόκειται για ανθρώπους συντριμμένους από το βάρος του ντόπιου πολιτισμού, για ανθρώπους που πλέουν πάνω στην κόψη της ζωής, που χάνουν και κερδίζουν το σήμα τους, που καταφέρνουν μια τομή στην μεγάλη ησυχία του κόσμου. Ανθρώπους που μεταμορφώνονται σε σύμβολα της πίστης , τους φανατισμού, της ομορφιάς και της θλίψης. Πρόσωπα προικισμένα με την ελληνική εντοπιότητα, εκπροσώπους ενός κόσμου που διαφωτίστηκε ετεροχρονισμένα και σήμερα καταβροχθίζει ελπίδες, παιδιά και μάρμαρα. Είναι Βαβυλώνες ηλεκτροφωτισμένες, πνιγμένες μες στην μαρμαρυγή, τα μάτια τους θαμπά και βαριά, η ψυχή τους ανάμεσα στην απομόνωση, την δόξα και την ηθική δέσμευση ενός κόσμου που σήμερα παραδίδεται στην λήθη.

Τις ιστορίες του Δημήτρη Μητσοτάκη τις γράφουν οι αντιλήψεις αυτής εδώ της ζωής. Τις αφηγούνται προτομές ζωντανές, γεμάτες προσωπικότητα και απόγνωση, παθολογικοί ψεύτες, επικίνδυνα κορίτσια, γυναίκες πιστές στον μοντέρνο Θεό τους μέχρι θανάτου. Και είναι όλη εκείνη η νεοελληνική παλιατσαρία παρούσα και ακμαία, τα μαγαζιά του κέντρου με τις ελαφροντυμένες ερμηνεύτριες, τους μυστηριώδεις θαμώνες, τα παλιά σπίτια με τις ρημαγμένες ψυχές μες στα δωμάτια του χθες. Στα διηγήματα του Δημήτρη Μητσοτάκη δεν είναι η μεταφυσική που παραστράτησε, είναι η ζωή που πήρε λάθος δρόμους, η ζωή που υπακούει έστω και ανάπηρη στην τρομερή, απαραβίαστη ενδελέχειά της.  Οι ροκαμβολικοί του χαρακτήρες διαθέτουν ανάγλυφα επάνω τους τα στοιχειά της νεοελληνικής εποποιίας, εκείνης που γκρεμίζει ζωές, που καίγεται με τα θερμόμετρά της σπασμένα. Ο Δημήτρης Μητσοτάκης αφήνει έναν υπαινιγμό μες στα διηγήματά του.  Πως τα πράγματα που όλο κυλούν προς τον συντηρητισμό και την προοδευτικότητα στα αλήθεια πορεύονται μονάχα προς το αναπάντεχο που επιφυλάσσει ετούτη η ζωή και καμία άλλη. Και έτσι, απαλλαγμένος από τις εφευρετικότητες και τα στυλ, ανάβει μια λάμπα και ρίχνει τον παράδεισο στο τραπέζι του. Η ανάμνησή του παραμένει πικρή, μα είναι παρηγοριά ετούτα τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο Ο Καιρός Άλλαζε, κράματα των νεοελληνικών προκαταλήψεων, των εγχώριων αμφιβολιών , ζωές και όνειρα που στα χέρια του αναγνώστη μετατρέπονται σε όνειρα.  Πρόκειται για ιστορίες που μας διδάσκουν τον χειρισμό της αιωνιότητας, πρόσωπα κλασσικά εν γένει, που μιλούν την καινούρια γλώσσα, που μας καθηλώνουν με την αμίαντη αθωότητά τους, αυτήν που απωλέσαμε στο τέλος του τελευταίου τραγουδιού.

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης δεν χρειάζεται τις συστάσεις αυτού εδώ του σημειώματος. Ίσως ούτε και τα διηγήματά του που κυκλοφορούν από τον Κέδρο και μπορούν να διεκδικήσουν την προτίμηση του κοινού με την αυτοτέλεια και την μυστική τους ποίηση. Εκείνη που φύεται σε αναμνήσεις και κατάκλειστα σπίτια και αντέχει όσο και αν ετούτος εδώ ο αιώνας έχει βαλθεί να την κηρύξει παράταιρη και περιττή.  Κύκλοι ομόκεντροι τα διηγήματά του Ο καιρός Άλλαζε, κύκλοι επιθυμίας, συντριβής, μνήμης και απώλειας. Και καθώς στα ηχεία κάποιος ρωτά τι τραγούδι να σου πω συλλογιέμαι πως καμιά φορά στα χέρια μας φθάνουν βιβλία προικισμένα με την τέχνη της ζωής. Βιβλία και ιστορίες που συνιστούν φαντασίες για να κατοικούν σήμερα και πάντα οι πραγματικότητες. Βιβλία μες στα οποία ο συγγραφέας μεταγγίζει τον εαυτό του , βιβλία οδοφράγματα εμπρός σε αυτήν την προκλητική κυριολεξία. Ιστορίες που αφήνουν σαν απόσταγμα της εσχατιάς αυτού του κόσμου, τα ανθρώπινα, τα μικρά, τα τρυφερά και τα μεγαλειώδη.  Μες στο πολύ σκοτάδι των καιρών που παραμένει πολύ για τα λόγια και τα τραγούδια, ο Δημήτρης Μητσοτάκης βρίσκει τις λέξεις να τραγουδήσει την ζωή του αγγέλου που ξυπνά εκεί έξω και τρομάζει με όλες τις εκεχειρίες που απειλούν την ζωή του.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.