***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
O Matt Reeves φτιάχνει έναν Batman σκοτεινό, απόλυτα αποκομμένο από κάθε είδους ιδανικά, σε μια ταινία γεμάτη από αναφορές που θυμίζουν τα πάντα, εκτός από τον Batman.
Θα ξεκινήσω με το «γιατί αγαπάμε τον Batman;» Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του σκοτεινού μασκοφόρου που τον κάνει τόσο ξεχωριστό σε σχέση με τους υπόλοιπους ήρωες –και υπερήρωες- των παιδικών (και όχι μόνο) χρόνων μας, ώστε να έχουμε ανάγκη κάθε τόσο να επιστρέφουμε κινηματογραφικά σε άλλη μια εκδοχή του Batman. Έχουν δοθεί ποικίλες απαντήσεις, με πρώτη και κυρίαρχη την ανθρώπινη υπόσταση του Ανθρώπου-Νυχτερίδα. Δεν είναι εξωγήινος, δεν έχει υπερδυνάμεις, δεν είναι μεταλλαγμένος, είναι ένα παιδί που άξαφνα έχασε τους γονείς του. Είναι ένας άνθρωπος, με αμύθητα πλούτη, αλλά άνθρωπος, που έχει αποφασίσει να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Και προσωπικά, νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος, που όλοι μας πάντα, έχουμε κατά κάποιο τρόπο ανάγκη να ξανά βλέπουμε τον Batman. Απευθύνεται στο παιδί μέσα μας. Εκείνο που μεγαλώνει σε έναν κόσμο που το απογοητεύει και που κόντρα σε όλα όσα συναντάει αγωνίζεται ακόμα για κάποια ιδανικά.
Ο Batman του Mat Reeves (Cloverfield, Let me in, Planet of the Apes) όμως, δεν είναι ακριβώς αυτό. Ο Batman του Reeves είναι ένας οργισμένος τιμωρός, αποφασισμένος να σκορπίσει εκδίκηση, σκοτεινός και υποβλητικός, μια σκιά που παραμονεύει στα υπόγεια και την υγρασία, που ζει σε ένα Gotham City που θυμίζει περισσότερο την δυστοπικά τραγική κοινωνία του Joker του Todd Phillips, παρά μια κλασικά διεφθαρμένη πόλη, όπως αυτή που γνωρίζαμε από τις προηγούμενες εκδοχές του κόμικ. Ζει σε έναν κόσμο απόλυτα αποκομμένο από κάθε είδους ιδανικό, ιδεολογία, ρομαντισμό, κάτι που μεταφέρεται και στον ίδιο τον Τόμας Γουέιν, που πάντα γνωρίζαμε ως την προσωποποίηση της χαμένης ηθικής. Όχι, στον Batman του Reeves, ο πατέρας του Μπρους είναι άλλος ένας διεφθαρμένος, κάτι που δικαιολογεί εν μέρει την κυνική υπόστασή του, ωστόσο αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του ήρωα. Ο Batman ήταν πάντα ηθικός και δίκαιος, όχι ένας οργισμένος, γεμάτος εκδίκηση, τιμωρός. Σε αυτή τη νέα απόπειρα ανάγνωσης του έργου, ο Reeves φτιάχνει μια ταινία που αν παραβλέψουμε την ύπαρξη του Batman –και δυστυχώς μπορούμε!- είναι ένα σκοτεινό και υποβλητικό θρίλερ, γεμάτο αναφορές από εκατοντάδες άλλες ταινίες, όλες πολύ αναγνωρίσιμες, από τα κλασικά νουάρ, και τους πρωταγωνιστές με καπαρντίνες να μιλάνε (υπερβολικά) βραχνά στη βροχή, τα μαφιόζικα του Σκορτσέζε, μέχρι τα σκληρά θρίλερ του Φίντσερ, με τους φρικιαστικούς φόνους του Γρίφου να γίνονται σε live μετάδοση για τους followers, ενώ παρ`όλα αυτά, η επιρροή από την αξεπέραστη τριλογία του Christopher Nolan είναι ακόμα παρούσα και παραπάνω από εμφανής, ειδικά στη σεκάνς του φινάλε.
Ο βασικός άξονας της ταινίας είναι σταθερός: η δολοφονία ενός πολιτικού ξυπνά τις μνήμες της δολοφονίας των γονιών του Μπρους, εκείνος συνεργάζεται κρυφά με την αστυνομία, με τον μόνο άνθρωπο στον οποίο έχει εμπιστοσύνη, ενώ το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται με τους φόνους. Σε μια ταινία με υπερβολικά μεγάλη διάρκεια, και όχι ακριβώς δικαιολογημένα, που θυμίζει περισσότερο μια σειρά επεισοδίων παρά ταινία, λίγο μετά την πρώτη ώρα, έχουμε την πρώτη μεγάλη σκηνή δράσης, και εκεί πιστεύουμε πως αφού τα στοιχεία της υποτυπώδους υπόθεσης έχουν δοθεί, θα ακολουθήσει απλά το χάος, αλλά όχι. O Batman του Reeves δεν είναι μια ταινία δράσης. Είναι μια ταινία που απλά χρησιμοποιεί κάθε γνωστό μοτίβο και κλισέ, φτιάχνοντας μια μίξη των ειδών, σε κάτι που τελικά δεν ξέρουμε τι είναι, απλά έχει και έναν Batman μέσα σ`ολα. Και τελικά, είναι μια ταινία που μας θυμίζει τα πάντα, εκτός από τον Batman για τον απλούστατο λόγω του ότι μας στερεί το χαρακτηριστικό που κάνει τον Batman γοητευτικό: το κρυμμένο παιδί.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Στα 90s, οι Batman του Tim Burton, έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στο κοινό του κόμικ, δεν είχαν τίποτα καλλιτεχνικά κινηματογραφικό να προσδώσουν, ενώ δεν υπήρχε ίχνος της σφραγίδας του ύφους του Burton. Ακολούθησε η αριστουργηματική τριλογία του Christopher Nolan, ένα κινηματογραφικό υπερθέαμα που για πρώτη φορά δίνει στον Batman την υπόσταση που του αξίζει και πλαισιώνεται από ένα μεγάλο καστ ηθοποιών. Προσωπικά ποτέ δεν θα αποτολμούσα μια νέα εκδοχή μετά από αυτό. Ωστόσο στο Hollywood διαφωνούν και ακολουθεί το παταγωδέστατο φιάσκο του Ben Affleck. Εδώ, ο Robert Pattinson, φοράει τη μάσκα της νυχτερίδας και η αλήθεια είναι πως γι`άλλη μια φορά, προσπαθεί πολύ να ξεφύγει από το Twilight –κάτι που επιβεβαιώνει σε κάθε μετέπειτα επιλογή του- και στέκεται καλά ως Batman αλλά δεν μας πείθει ποτέ ως Μπρους Γουέιν. Η Zoe Kravitz, ίσως η πιο αβίαστα σαγηνευτική Catwoman στην ιστορία του κόμικ, δικαιολογημένα είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας, ενώ ο Colin Farrell, κυριολεκτικά αγνώριστος αν κάποιος δεν γνωρίζει την συμμετοχή του στην ταινία, αποτελεί το πιο γερό χαρτί, αν και ο ρόλος του ως Πιγκουίνος είναι μικρός σε έκταση, ωστόσο, είναι αυτός που φέρνει όλη την αίγλη της κλασικής μαφίας, μεταμορφωμένος σε μια φιγούρα που θυμίζει τόσο έντονα χαρακτήρες που έχουμε γνωρίσει από τον Robert De Niro, τον Joe Pesci, τα Καλά Παιδιά και το Καζίνο. Στο σύνολο, η ταινία δεν είναι κακή, σώζεται από το ύφος της, και από κάποιους πρωταγωνιστές, όμως είναι μια ταινία χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης. Γιατί επιμένουν (!) στην αναβίωση του Batman μετά τον Nolan; Και το καλύτερο; Στο φινάλε, και αφού ο Batman σταδιακά μετατρέπεται στον προστάτη που όλοι πια ξέρουμε, έχουμε την «απροσδόκητη» εμφάνιση ποιου άλλου; Του Joker.
The Batman
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Matt Reeves
Πρωταγωνιστούν: Robert Pattinson, Zoe Kravitz, Colin Farrell, Jeffrey Wright, Paul Dano, John Turturro, Andy Serkis, Peter Sarsgaard, κα.
Στους κινηματογράφους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
