***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Φιλιά στο κενό, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
Η ποίηση, κάθε ποίηση, είναι ένα τοπίο. Έχει αντήχηση από τους δικούς της ανέμους, φωτισμό, ανάλογα με το γεωγραφικό της μήκος και πλάτος, έγραφε ο Γιώργος Θέμελης.
Η ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, στη συλλογή Φιλιά στο κενό (Μελάνι 2020), έχει για αφετηρία τις αισθήσεις. Στη συνείδησή της δουλεύουν συνειρμοί που ανακαλούν εμπειρίες και αναδιπλώνουν μνήμες του παρελθόντος. Οι εισαγωγικοί στίχοι προαναγγέλλουν την πανίδα και χλωρίδα του δικού της ποιητικού κόσμου.
Εάν δεν υπάρχει αρκετός χώρος στο σώμα, συνεχίστε σε συνημμένη κενή σελίδα, ανασαίνοντας τον αριθμό αδείας των ονείρων σας.
Πυρήνας της συλλογής είναι η ερωτική απώλεια, αυτός ο μικρός θάνατος που πυροδοτεί μελαγχολία και απογοητεύσεις, αυτομαστιγώματα και έλλειψη κυριαρχίας. Αλλά που σηματοδοτεί και μια νέα περίοδο αυτοσυγκέντρωσης, αναστοχασμού και επανεκτίμησης, απαιτεί ανασυγκρότηση, επάνοδο με νέα δεδομένα, πολλές φορές σκληρά και απαιτητικά. Το τέλος του μύθου και της ασφάλειας που προσδίδει η ερωτική αγκαλιά οδηγεί σε ατομικές συμπληγάδες. Είναι ένας νόστος προσωπικός.
Ο πιο σκληρός νόστος είναι ο νόστος του εαυτού, γράφει η ποιήτρια.
Το αίσθημα κενού πηγάζει από την απώλεια. Οι όμορφες στιγμές έχουν χαθεί. Τις νύχτες εμφανίζονται σκιές και όνειρα. Όμως διαψεύδονται με το πρώτο φως της μέρας. Το εγώ και το εσύ κοιτάζονται μέσα από τον διαθλασμένο καθρέφτη του κατακερματισμένου εμείς. Ο ερωτικός πόθος πνίγεται μέσα σε καπνούς τσιγάρων, σε νύχτες λευκές και μη ανταποδοτικές. Μια μακρόσυρτη νότα παίζει ξανά και ξανά στα χωρίς παράθυρα δωμάτια κι ένα ερώτημα πλανιέται: me gustas, te quiero, me amas, no?
NUNCA TE HE VISTO Ή ΨΥΧΟΣΤΑΣΙΑ
Τις λευκές νύχτες
όταν το κορμί ξαπλώνεται μουδιασμένο
ορθώνεται η ψυχή
τρέχει μέσα σε δωμάτια δίχως παράθυρα
στοιχειό χτυπιέται στους τοίχους
21 γραμμάρια που περισσεύουν
πόθοι και πάθη
που μένουν πού;
Δεν υπάρχει μετά
Η ψυχοστασία γίνεται πάντα
μέσα σε καπνούς τσιγάρων
πάνω σε ζυγαριά ακριβή
πριν τον θάνατο.
(σαν μακρόσυρτη νότα που παίζει ξανά και ξανά
me gustas, te quiero, me amas, no?)
Στην ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου υπάρχει ρυθμός και θεατρικότητα. Ο στίχος είναι πυκνός και στοχαστικός. Η μορφή δουλεμένη. Οι παρηχήσεις, οι αλλαγές χρωμάτων και τα ασύνδετα, οι λέξεις από τις φυσικές επιστήμες, τα ρήματα, αναδεικνύουν τη ρευστότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, τις μεταβολές των συμπεριφορών. Αλλά και τη δύναμη του λόγου.
Αγάπη και προδοσία. Το μαζί και το πουθενά. Οι ουλές που μας κυνηγούν, όπου και αν πάμε.
Η ποίηση της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου αφομοιώνει την επίδραση μεγάλων ποιητών. Είναι ποίηση λυρική και ελεγειακή. Υποβλητική και σωματική. Έχει τη μυρωδιά της θάλασσας. Χρωματιστά κοχύλια τη στολίζουν. Οι στίχοι πλημυρίζουν φως και χρώμα (κόκκινο και μπλε). Σκηνοθετούνται βράδια καλοκαιρινά και φεγγαρόλουστα, με τη μέθη του έρωτα και του ονείρου. Έχουν αύρα και την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος. Τους διακρίνει η φλόγα του πάθους και της συντριβής, που ωστόσο δεν χάνεται στον βάλτο της απώλειας. Ενδημεί στο όνειρο και στην ελπίδα.
Τα Φιλιά στο κενό της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου είναι ποίηση με πανιά που ανεμίζουν την ορμή της ζωής, την κατάφασή της. Είναι ποίηση ρωμαλέα και αξιανάγνωστη.
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ό,τι ήταν να δω το είδα
ό,τι ήταν να πω το είπα
ό,τι ήταν να πάρω το πήρα
Δεν έχω άλλο να σου δώσω.
Το αντίθετο της οδύνης δεν είναι η ηδονή
Το αντίθετο του πόνου δεν είναι ο πόθος
Από το σώμα ξεκινάμε και στο σώμα επιστρέφουμε
Εκεί είναι το τραύμα, εκεί είναι και το θαύμα.
Βρες το αδειανό σου
Και μέσα εκεί
Θα δεις την αγκαλιά τον κόσμου
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
