Κριτική: Οι αλήθειες μας, Κάμαλα Χάρις, Εκδόσεις Μίνωας

H “Ρομπέν των Δασών” των φτωχών, των μεταναστών, των μαύρων, αλλά και των γυναικών

9 August 2021

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Οι αλήθειες μας, Κάμαλα Χάρις, Εκδόσεις Μίνωας

Η Κάμαλα Χάρις πιστεύει ότι η αλήθεια, όσο καλά κι αν συγκαλύπτεται, κάποια στιγμή θα βρει τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια. Η ίδια έμαθε να μην φοβάται να πει την αλήθεια, να μην την κρύβει, αλλά, αντίθετα, να αγωνίζεται για να τη φέρει στο φως. Γι’ αυτό και τιτλοφορεί το αυτοβιογραφικό της βιβλίο με τον τίτλο Οι αλήθειες μας, αναφερόμενη στις επώδυνες αλήθειες τις οποίες πρέπει κάποτε να παραδεχτεί ο αμερικανικός λαός.

Η Κάμαλα Χάρις είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ και η πρώτη μαύρη αντιπρόερδος στην ιστορία της Αμερικής. Κόρη ενός Τζαμαϊκανού και μίας Ινδής μετανάστριας υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έλαβε το αξίωμα του Περιφερειακού Εισαγγελέα του Σαν Φραντσίσκο και κατόπιν, το αξίωμα του Γενικού Εισαγγελέα. Εκλέχθηκε επίσης Γερουσιαστής το 2016. Στο βιβλίο αυτό αφηγείται τη διαδρομή της προς όλα αυτά τα αξιώματα και διατρανώνει την αφοσίωσή της στην υπηρεσία της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας.

Η Κάμαλα ξεκινά από μία σύντομη αφήγηση των παιδικών της χρόνων στην πολιτεία της Καλιφόρνια. Οι γονείς της και ιδίως η μητέρα της, αφού είναι παιδί χωρισμένων γονιών, έμαθαν σε αυτή και την αδελφή της από μικρή ηλικία να παλεύουν για να επιτύχουν τους στόχους της και να εργάζονται σκληρά γι’ αυτό.

“Όταν παλεύει κάποιος με λυσσασμένους μετωπικούς ανέμους, εύκολα κουράζεται. Εύκολα απογοητεύεται. Μα δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Η αρχή του τέλους έρχεται όταν σταματάμε να έχουμε φιλοδοξίες“.

Οι γονείς της, κάτοχοι και οι δύο διδακτορικού διπλώματος, έμαθαν στην Κάμαλα από νωρίς να αγαπά τη γνώση. Σπούδασε κι αυτή με τη σειρά της Νομικά, Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά και από την αρχή της σταδιοδρομίας της έβαλε ως σκοπό της ζωής της να διορθώσει τα κακώς κείμενα της πατρίδας της. Διότι μπορεί μεν οι ΗΠΑ να παραμένουν το διαχρονικό σύμβολο του περίφημου Αμερικανικού Ονείρου, αλλά δεν παύει να πρέπει πολλά ακόμη να διορθωθούν, ιδίως στα χρόνια που διανύουμε τώρα, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής. Παιδί ακτιβιστών και ακτιβίστρια και η ίδια από τα γεννοφάσκια της, δεν έπαψε ποτέ να παλεύει προκειμένου να βελτιώσει τη ζωή των συμπολιτών της και ιδίως των αδικημένων κοινωνικών ομάδων.

Στο βιβλίο της εκθέτει την οικονομική στενότητα που αντιμετωπίζει σήμερα η μεσαία τάξη στις ΗΠΑ, το άδικο σύστημα υγείας που χρήζει άμεσης βελτίωσης και τον αντίκτυπο του ακατάσχετου δανεισμού και των πτωχεύσεων του 2009. Υποδεικνύει με οργή πολλές από τις λανθασμένες πολιτικές του τέως Προέδρου των ΗΠΑ, του Ντόναλντ Τραμπ, όπως την απόσυρση της χώρας από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και τις πολιτικές διακρίσεων που πλήττουν πολλούς Αμερικανούς πολίτες.

Έκανε πολλές προσπάθειες να αναμορφώσει το σύστημα της δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το οποίο αδικεί τους φτωχούς και εστίασε στην προσπάθεια επανένταξης των μικροεγκληματιών στην κοινωνία, στην αποφυγή της εύκολης προφυλάκισης για μικρά εγκλήματα πριν από τη δίκη, αλλά και στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στην απονομή της δικαιοσύνης. Θα λέγαμε, επομένως, ότι πρόκειται για τη “Ρομπέν των Δασών” των φτωχών, των μεταναστών, των μαύρων, αλλά και των γυναικών, όλων εκείνων των ομάδων, δηλαδή, που τείνουν να αδικούνται από το υπάρχουν νομικό και ποινικό σύστημα.

Η Κάμαλα τάσσεται αναφανδόν υπέρ της φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, υπέρ των γάμων μεταξύ των ομοφυλόφιλων και υπέρ της επικέντρωσης των προσπαθειών όλων των χωρών στην προστασία του περιβάλλοντος. Για την κλιματική αλλαγή παραδέχεται ευθέως ότι είναι ένα επείγον, όσο και εξαιρετικά περίπλοκο πρόβλημα, με πολλές διαφορετικές όψεις, το οποίο χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.

Για όλα αυτά μας μιλά η ίδια στο βιβλίο της, επικεντρωμένη κυρίως στα ζητήματα της εργασίας της και όχι στην οικογενειακή της ζωή. Κάποιες αναφορές όμως, ιδίως στον σύζυγό της Ντάγκλας και στα δύο παιδιά του από προηγούμενο γάμο, στην αδελφή της Μάγια και, ιδίως, στη μητέρα της Σιαμάλα, δεν απουσιάζουν.

Η Κάμαλα συγχωνεύει, επομένως αυτοβιογραφία και πολιτική θεωρία στο βιβλίο της, το οποίο απεικονίζει, επιπλέον, έξοχα, τη ζωή στις ΗΠΑ πριν την οικονομική κρίση και μετά. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα ευκολοδιάβαστο πόνημα που απευθύνεται στον μέσο Έλληνα. Δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο για να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας και ότι πολλά ακόμα είναι αυτά που πρέπει να γίνουν.

“Ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η τρανσφοβία και ο αντισημιτισμός είναι υπαρκτές δυνάμεις σε αυτή τη χώρα, και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Είναι ανάγκη να πούμε την αλήθεια: πως, με εξαίρεση τους Ινδιάνους, όλοι μας καταγόμαστε από ανθρώπους που δεν γεννήθηκαν σ’ ετούτη τη γη-είτε οι πρόγονοί μας ήρθαν στην Αμερική πρόθυμα, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, είτε με τη βία, πάνω σε δουλεμπορικά, είτε βυθισμένα στην απόγνωση, για να γλιτώσουν από ένα βασανιστικό παρελθόν“.

Θέλει θάρρος προκειμένου να παραδεχτείς το παρελθόν σου και την ανάγκη ότι πολλά πρέπει να διορθωθούν. Και η Κάμαλα φαίνεται ότι είναι ένας πολιτικός που διαθέτει αυτό το θάρρος. Και, δανειζόμενη τη ρήση του Αμερικανού μαύρου δικηγόρου Θέργκουντ Μάρσαλ, με την οποία ευθυγραμμίζονται οι πεποιθήσεις της απόλυτα, διατρανώνει τον σκοπό της ζωής της:

” Δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε. Η δημοκρατία δεν μπορεί να ανασάνει μέσα στον φόβο. Η ελευθερία δεν μπορεί να ανθίσει μέσα στο μίσος. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να ριζώσει μέσα στον οργή. Η Αμερική πρέπει να ανασκουμπωθεί, να πιάσει δουλειά… Πρέπει να αποκλίνουμε από την απάθεια. Πρέπει να αποκλίνουμε από τον φόβο, το μίσος, τη δυσπιστία“.