***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
«Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ», Gu Byeong–mο, Εκδόσεις Διόπτρα
Το μυθιστόρημα με τίτλο «Oι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ», από τη βραβευμένη συγγραφέα Gu Byeong-me, έρχεται και στα ελληνικά σε μια εξαιρετική μετάφραση του Δημήτρη Αλεξίου και από τις εκδόσεις Διόπτρα.
«Δεν αντέχεις σε αυτή τη δουλειά αν δείχνεις τα αισθήματά σου. Δεν έχει σημασία αν είναι οργή, ενόχληση ή μεταμέλεια. Το πιο σημαντικό είναι να αφήνεις τις προσβολές να κυλάνε πάνω σου χωρίς να σε αγγίζουν. Και είσαι γυναίκα, γεγονός που σημαίνει ότι θα πρέπει συχνά να αγνοείς προσβολές»
Διαβάζοντας κάποιος το «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ», οδηγείσαι να σκεφτείς και σαν έτερο, κρυφό του τίτλο το: «Οι γυναίκες δεν αποκτούν φωνή ποτέ». Πρόκειται για ένα έργο βαθιά κοινωνικό που κατά στιγμές του συναντάς μεν έναν καυστικό σαρκασμό, όμως το κρυφό μήνυμα που πλαγιάζει από πίσω του αποτελεί τη δήλωση μιας άγριας και βάναυσης αλήθειας: Τον αγώνα της γυναίκας στην κοινωνία· πολλώ δε μάλλον στην νοτιοκορεατική κοινωνία, τον τόπο όπου η κεντρική μας ηρωίδα, η επονομαζόμενη Δαγκάνα, ζει και κινείται. Η Δαγκάνα, μια ηλικιωμένη εκτελέστρια –αναφέρεται μέσα στο έργο ως «διεκπεραιωτής ελέγχου μολυσματικών ασθενειών»– βρίσκεται στη δύση της δολοφονικής της καριέρας χωρίς όμως να νιώθει και στη δύση της ζωής της, παρά τους πόνους στους μυς και τις αρθρώσεις της, παρά την προκατειλημμένη ματιά των ανωτέρων της –μια ελίτ υπηρεσία πληρωμένων δολοφόνων από τους οποίους παίρνει τις εντολές για τις «εργασίες» της, βγάζοντας από τη μέση, συνήθως, υψηλά πρόσωπα με διακριτικό τρόπο και δίχως να αφήνει ίχνη. Απέναντι στη Δαγκάνα θα βρεθεί ο Καβγατζής, ένας ικανότατος συνάδελφός της που θέλει να τη βγάλει από τη μέση για τους δικούς του λόγους και θα καταφέρει να την παγιδεύσει χτυπώντας τη στα αδύνατα σημεία της –μια χαμένη τρυφερότητα που αναζητά σε ολάκερη τη ζωή της. Πλάι στην ακόμα ικανή Δαγκάνα θα δούμε επίσης τη σκυλίτσα της, το Ψοφίμι, με την οποία ζει τις μέρες της δίνοντας της ακόμη και συμβουλές διαφυγής σχετικά με το τι θα κάνει όταν η αφεντικίνα της μια μέρα πεθάνει ή δεν επιστρέψει στο σπίτι τους, δολοφονημένη ίσως σε κάποια δουλειά που πήγε στραβά.
Η Gu Byeong-mo είναι βραβευμένη συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Σεούλ της Νότιας Κορέας και τώρα κατοικεί στο Τζίντζου με την οικογένειά της. Το ”Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ” αποτέλεσε τεράστια επιτυχία στη Νότια Κορέα και είναι το πρώτο της βιβλίο που μεταφράστηκε (στα αγγλικά από την Chi-Young Kim).
«Εάν δεν γυρίσω, θα βγεις έξω από εδώ. Βλέπεις πόσο εύκολα ανοίγει με το παραμικρό άγγιγμα; Μην κάτσεις να πεθάνεις εδώ από την πείνα περιμένοντας έναν ιδιοκτήτη που δεν θα γυρίσει ποτέ. Πρέπει να βγεις εκεί έξω και να επιβιώσεις, είτε βρίσκοντας κάποιον που θα σε φροντίσει είτε σκάβονται τα σκουπίδια για να φας. Πρόσεξε να μη σε πιάσει ο μπογιές μόνο […] Και αν δεν μπορείς να ανοίξεις αυτό το παράθυρο και μείνεις εδώ, θα καταλήξεις τόσο πεινασμένη, που τελικά θα αναγκαστείς να φας εμένα. Δεν με πειράζει και πολύ αν τελικά σε βοηθήσει, αλλά θα έχει ξεκινήσει να βρομάει απίστευτα μια θα γεμίσει ο τόπος παράσιτα, και όταν τελικά σπάσουν την πόρτα και σε βρουν, θα σου κάνουν ευθανασία»
Στο έργο είναι συνεχόμενα παρούσα η πίεση που ασκεί η κοινωνία στη Γυναίκα, κι έτσι η καταπίεση από την τρυφερή ηλικία της Δαγκάνας είναι παρούσα, ο σεξισμός προερχόμενος από αιώνες δόμησής του και η συνεχόμενη ανισότητα άνδρα-γυναίκα μέσα στο έργο είναι πρόδηλη. Δεν μπορείς να μη διακρίνεις την αδικία και να μη σταθείς πλάι στην ηρωίδα, διαβάζοντας ότι ακόμη και με το πρόσωπο όπου εκείνη ως έφηβη θα βρει έναν προστάτη, θα βιώσει άγριες στιγμές μαζί του, δεν θα καταφέρει να του ξεφύγει λόγω ενοχικότητας και ενός αλλόκοτου συνδρόμου Στοκχόλμης, αναγκαζόμενη παράλληλα και να επιβιώσει κάπως. Είναι ένα έργο στο οποίο θα διαβάσεις για εκδίκηση, την άρνηση της παραίτησης, το βεβαρυμμένο παρελθόν μιας ψυχής, τον θάνατο, τη μετάνοια, τη χαμένη μητρότητα όταν αναγκάζεσαι να αποχωριστείς ένα παιδί, τη λύτρωση και για διλήμματα όταν η πράξη του σωστού εκτελείται μέσα από τις λάθος επιλογές. Εντέλει, διαπιστώνεις πως η ηρωίδα Δαγκάνα, γλιτώνοντας από ένα τραγικό συμβάν σε τρυφερή ηλικία θα κάνει τον πρώτο της φόνο και κατόπιν θα αναγκαστεί να ακολουθήσει άλλη πορεία στη ζωή της. Έτσι, το «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ» δεν αποτελεί τόσο ένα μυθιστόρημα δράσης αλλά περισσότερο ένα κοινωνικό δράμα που επιθυμεί να μιλήσει για το δικαίωμα της Γυναίκας να διαχειρίζεται τον εαυτό της και την ελευθερία της σε κάθε της ηλικία, συχνά δίνοντας μάχη με τους πάντες.
«Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους που η ζωή τους δεν είναι βουτηγμένη στο σκοτάδι, που έχουν βγάλει ρίζες στο φως του ήλιου. Μακάρι να μπορούσε να αποκτήσει κάτι από μια τέτοια ζωή απλώς με το να τη χαζεύει, μακάρι να μπορούσε να απολαύσει το συναίσθημα να ανήκει κι αυτή σε μια τέτοια εικόνα, έστω και για μία στιγμή»
Παρά τις άγριες σκηνές του, το έργο είναι αρκετά ποιητικό σε πολλά σημεία του και πολλά αφήνονται να εννοηθούν στο κείμενο χωρίς να λέγονται. Εκτιμώ ότι σε αυτό οφείλεται και η μεγάλη επιτυχία του, πολύ περισσότερο από το θέμα του που έχει να κάνει με τα γηρατειά. Εν κατακλείδι, είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για τις προσδοκίες που κάποιοι δεν πρόλαβαν να γραπώσουν για τη ζωή τους και έτσι αναγκάζονται να δημιουργήσουν ένα τείχος δύναμης γύρω τους για να επιβιώσουν. Είναι ένα έργο για το πως η αδυσώπητη πραγματικότητα επιβάλλεται άμεσα και υποδόρια στους ανθρώπους, νέους και γέρους, και εκείνοι πρέπει να σκαρφιστούν δεκάδες τρόπους για να βγάλουν ακόμη μια μέρα. Μια ιστορία για τη σημασία του να γερνάς και να πρέπει να φροντίσεις εσύ για το τέλος σου παράλληλα με την επιθυμία σου να συνεχίζεις μιλάς για να ακουστείς πριν σβήσει η πορεία σου σε αυτόν τον κόσμο.
«Αισθάνεται μια αγάπη για τη δουλειά που κάνει και δεν θέλει να αποσυρθεί με τη φήμη της αμαυρώνουν, και παρόλο που η λέξη αγάπη είναι περίεργη για να το περιγράψει ακριβώς, νιώθει μια τέτοια σύνδεση με αυτό που κάνει, σαν να συνδέεται με ένα ομφάλιο λώρο. Έναν ομφάλιο λώρο που, ενώ σου παρέχει ελάχιστη θρέψη, μπορεί ξαφνικά να τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό σου και να σε στραγγαλίσει»
Οι γραμμές του «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ» σφύζουν από κορεατικό αέρα και καθώς ο αναγνώστης διαβάζει για το ορφανό και παρεξηγημένο παρελθόν της Δαγκάνας –ένα παιδί που μια οικογένεια παράτησε–, παράλληλα διακρίνει την νοτιοκορεατική κοινωνία του τότε, εξήντα χρόνια πίσω, συγκρίνοντάς τη με το σήμερα και διαπιστώνοντας ότι για τη Γυναίκα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Προσωπικά, λάτρεψα αυτό το κομμάτι του βιβλίου και συμβουλεύω ο αναγνώστης να επιβραδύνει την ανάγνωση σε αυτές τις σελίδες ώστε να γευτεί όλες τις κρυφές στιγμές του, κι εκείνες που αναφέρονται και εκείνες που παραλείπονται. Κατά σημεία στο «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ» περιγράφονται σκηνές παρόντος και παρελθόντος, άλλες φορές με ελαφρύ τρόπο κι άλλες με μια βαριά διήγηση που αναδίδει μια καφκική θλίψη και σκοτεινότητα ενώ σου αφήνει στο στόμα τη μεταλλική επίγευση του αίματος, τη βρόμικη του χώματος, τη γλυκερή της πάλης και την πικρή της αδικίας. Διαβάστε το!
Συνοδέψτε την ανάγνωση του βιβλίου ακούγοντας τον δίσκο «Let It Bleed» των Rolling Stones από το 1969.
Βιογραφικό: Η Gu Byeong-mo είναι βραβευμένη συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Σεούλ της Νότιας Κορέας και τώρα κατοικεί στο Τζίντζου με την οικογένειά της. Το «Οι δολοφόνοι δεν παίρνουν σύνταξη ποτέ» αποτέλεσε τεράστια επιτυχία στη Νότια Κορέα και είναι το πρώτο της βιβλίο που μεταφράστηκε (στα αγγλικά από την Chi-Young Kim). Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό, καυστικά αστείο μυθιστόρημα σχετικά με τις προσδοκίες που επιβάλλονται στους ανθρώπους που γερνούν και τους δραματικούς τρόπους που μία γυναίκα επιλέγει για να διεκδικήσει την αυτοδιάθεσή της.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
