***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Μεγάλα μεσημέρια
Ντυμένα με φύλλα
Χρυσού χαρτιού
Ετούτο το σημείωμα επιθυμεί απόψε σφοδρά να ακολουθήσει την ωραία μοίρα των ταξιδιών. Γυρεύει να ταξιδέψει μαζί με τους απόκοσμους ερωτευμένους των Κυθήρων του Βατό. Που παραμένουν εδώ και αιώνες, μετέωροι και μυστικιστικοί, δίχως ποτέ να αποκαλύπτουν αν τάχα επιστρέφουν στην ζωή ή για μια άλλη Ιθάκη αναχωρούν. Εκεί, ανάμεσα σε ερωτιδείς και χρώματα λάδια τούτο το σημείωμα φιλοδοξεί να αγγίξει την οργανική λειτουργία του έρωτα που εποπτεύει τον κόσμο και την τέχνη. Αυτή η δειλή προσευχή προσβλέπει στο σχήμα και την μορφή. Και αν μπορούσε, -μάρτυρες του οι ποιητές-, από τώρα και για πάντα θα κυμαινόταν μες στον χρόνο, επιθυμώντας σφοδρά να μεταβληθεί στην σταγόνα του Χατζόπουλου που με δειλία και αθωότητα και ορθοδοξία ονείρου, δείχνει το ποτάμι.
Μα είναι μόνο ένα φτωχό σημείωμα, εμπνευσμένο από την στόφα των ονείρων και ίσως η ηλικία του η εφηβική και η καρτερία του τίποτε περισσότερο να μην σημαίνουν από την δειλή παραδοχή μιας μεγαλειότητας. Εκείνης που διατρέχει σαν φλέβα υδάτινη τις δεκαετίες της Ανθούλας Δανιήλ και που από τόσους δρόμους αγγίζει με αθωότητα την αποτίμηση της ψυχής της. Εκείνης που δεν εκλαϊκεύει τα πορίσματα της τέχνης, μονάχα φιλτράρει ολάκερη την ζωή της μέσα από τα αρνητικά άπειρων φιλμ. Ένα είδος βιογραφίας, θεμελιωμένης επάνω στην αρχαία ηλικία της ποίησης.
Ένα τέχνασμα είναι εκείνο που οδηγεί την συγγραφέα στην κατάθεση ενός απογραφικού δελτίου που ενδίδει στις προθέσεις της ανθρώπινης δημιουργίας. Μια αιρετική κριτική, προικισμένη και δικαιωμένη από την φιλολογία, κρύβεται πίσω από τις λεπτουργημένες στιχουργίες που υπέκυψαν με πάθος στην διακονία του χειροπιαστού, του ανέφικτου, του αφάνταστου. Τα υλικά της Ανθούλας Δανιήλ χωρούν τόση ανάγνωση, τόση καταγραφή, τόση ανάλυση. Και όμως η συγγραφέας ξεγλιστρά από τις φιλολογικές αναλογίες και ελεύθερα μοιράζει το πρόσωπό της ανάμεσα στις μορφές που συντέλεσαν σε μια ενιαία βιογραφία. Κάπως έτσι οι Δεκαετίες που τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα των εκδόσεων Βακχικόν στέκουν με θάρρος και τρυφερότητα εμπρός στο υλικό και τις συγκινήσεις. Και εξαπολύουν το κοίταγμά τους ως το βάθος αυτής της ιστορίας, αυτής της μεγάλης συντροφιάς που κάποτε και για μια στιγμή μονάχα χώρεσε μες στην μορφή το νόημα και τους υπαινιγμούς. Το έργο της κυρίας Δανιήλ συνιστά την φθαρμένη μα και αιώνια νεανική σύνοψη μιας εμπειρίας πνευματικής και φυσικής που εξευμενίζει την απόχρωση και απαλύνει τον τόνο, μιμούμενη τα καθημερινά σπίτια χρονογραφήματα του Ν. Βατόπουλου. Στους λόφους των ποιητών, στα πεντάγραμμα της πιο μεγαλειώδους νύχτας, στις ζωγραφιές και τις εντυπώσεις τρέχει η ζωή της τρυγώντας το άρρητο, ερμηνεύοντας τις στάσεις, τους στίχους, τις πρόζες της ζωής. Εμπειρίκος, Ελύτης, Πανιάρας, Πιραντέλο, Σικελία, Αθήνα, Λέρος, άνθρωποι και τόποι κυλούν στις σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου που δεν αποτελεί παρά ένα ανυπολόγιστο χρονικό της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Κάθε ήχος, κάθε βλέμμα, κάθε στίχος, κάθε ανάμνηση και κάθε απόγνωση στέκουν πάντα ως δεσμοί αναλλοίωτοι ανάμεσα στους ήρωες της κυρίας Δανιήλ και τον ίδιο της τον εαυτό. Με μια σύνθεση αναγεννησιακή ξαναγράφει η ίδια τους κύκλους της ζωής της, παραθέτοντας όλα τα κλειδιά που ανοίγουν το δειλό παράθυρο της σκιάς. Ανάμεσα στην τέχνη και την επικαιρότητα , μες στο βισκοντικό σκηνικό αναβιώνουν τα αθροίσματα του Βαζάρι που μοίρα του είχε έναν δεσμό με τους μεγαλύτερους εκφραστές της Αναγέννησης. Η Βιρτζίνια Γουλφ ζητά από τον δημιουργό, όχι την στείρα παράθεση των λεπτομερειών μα την διαμόρφωση στέρεων όγκων. Η κυρία Δανιήλ με μια ανάλογη φιλοδοξία οδηγεί τα βήματά της στις αιώνιες αυλακώσεις, την μπολιάζει με ένα δίκαιο εθιμικό, την εναποθέτει με σεβασμό κάτω από τα ακρολόφια και τα μοναχικά δέντρα που κατοικούν οι θρύλοι. Την ξαναφέρνει νεανική στο φως να διδάσκεται τις αντιζηλίες των καλύτερων στίχων. Την αφήνει να υπάρχει μες στο σωτήριο γράψιμο των αιώνων που αναβλύζει τιμιότητα, ευθύτητα. Και όνειρο, το θεμελιώδες υλικό των ποιητών. Κατά την διάρκεια της ημερολογιακής της εξομολόγησης, ανιχνεύει τις πηγές της, αποτίει τον φόρο τιμής που αναλογεί σε όλα αυτά τα πρόσωπα και τις προσφορές τους. Προσωπογραφίες που δεν δίστασαν να τραγουδήσουν τις τρίλιες τους σε βρώμικα αυτιά και επικίνδυνους κόσμους. Η ιστορία της τέχνης της συμπορεύεται με την ίδια της την ζωή. Μοιάζει να διεκδικεί με θάρρος και τόλμη, με επίγνωση επιστημονική και προαίσθημα γυναικείο, αλάθητο τον ρου των πραγμάτων. Μες στα όρια του εξαίσιου υδατογραφήματός της γυρεύει ένα όνομα για να δώσει στα πράγματα. Όλο προβαίνει σε αποκαλύψεις και παραδοχές επανασυνδέοντας τον μύθο με την ζωή. Φέρνει στο φως της την φίνα γλώσσα των ποιημάτων, την ειδική διάλεκτο που με ρυθμό και μέτρο συστήνει εκ νέου τον άνθρωπο στο σύμπαν. Ίσως μες στα όρια των Δεκαετιών της και μες στο ψυχορράγημα των λέξεών της που είναι λέξεις τόσο των άλλων, όσο και δικές μας να γυρεύει την αστρική πορεία εκείνου του βέλους που όλο υψώνεται. Ίσως με τούτες τις μαρτυρίες του ίδιου της του εαυτού, η κυρία Δανιήλ να διαμορφώνει ένα γνήσιο και αυθεντικό οδοιπορικό στα όρια της τέχνης που την διαμόρφωσε, μια πορεία αντίθετη στις φιλολογικές αναλύσεις και τις περίτεχνες τοποθετήσεις.
Μα είναι πολύ περισσότερα, ετούτο το σημείωμα μουρμουρίζει. Είναι μες στις Δεκαετίες της κρυμμένος ο κόσμος της ανθρώπινης φαντασίας που είναι συνάμα κόσμος της αιωνιότητας. Ο Σέλλεϋ το είπε ως ένα είδος ηθικής αξίας που προσβλέπει στην κάθαρση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Το εξαιρετικό βιβλίο των εκδόσεων Βακχικόν αναγνωρίζει μες στην πλησμονή της μνήμης την αιώνια νιότη των πραγμάτων και τα απόφωνα από μια πορεία που καθώς φαίνεται, διεκδικεί με το ένστικτό πλέον, το μέτρο και τον ορισμό της ομορφιάς.
Δεν πρόκειται για το τέλος ενός σιωπηρού παιχνιδιού ή για μια αναμνηστική βιβλιογραφία. Δεν πρόκειται για μια τελετή αποχαιρετισμού. Οι Δεκαετίες που τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα πετούν από πάνω τους μισοφόρια και αποχαιρετισμούς. Αντλούν από τον ψίθυρο των ποιητών, αναπλάθουν φαύνους, σειληνούς και εσθήτες. Με την φρεσκάδα και τις διδαχές τους οι Δεκαετίες της Ανθούλας Δανιήλ φέρνουν στο φως ένα κορίτσι που μύρισε το κυκλάμινο και για πάντα κάτι πάνω και έξω από την μονομέρεια της ζωής κέρδισε. Και τούτο είναι το χάρισμα της δημιουργίας. Τα δυο σοφά της μάτια και όσα μελέτησαν, όσα συνέθεσαν και είδαν.
Ετούτο το σημείωμα θα ήθελε μες σε ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο να αφανιστεί. Όπως η Ελλάς του Τεριάντ που η συγγραφέας μνημονεύει. Και με όχημα τις κυκλωτικές εξομολογήσεις της δημιουργού, ως έναν βαθμό το κατορθώνει. Βάζει ανάμεσα σε εκείνο και τα πράγματα την θάλασσα και την απόσταση και με τα αμυγδαλωτά μάτια κάποιου Τηλέμαχου ταξιδεύει για ένα χρυσό καλοκαίρι. Η ομολογία της δημιουργού του παραστέκει. Όπως και η Ανθούλα Δανιήλ, έτσι και εκείνο γυρεύει μια ιδέα του προορισμένου που εντός του κόσμου πάντα αποκαλύπτεται μονάχα με ένα ποίημα.
Ετούτο το σημείωμα, θυμάται τον Γιάννη Βαρβέρη και την σκουριά του που γλυκά ανεβαίνει μες σε αυτήν την παράξενη και θαυμαστή βιογραφία των δεκαετιών.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
