***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Κορίτσια της Νορβηγίας
Η κυρία Παναγιώτα
Η κυρία Παναγιώτα στους Times. Σε μια φωτογραφία που συγκρίθηκε με την κραυγή του Μουνκ, σε μια στιγμή αληθινά δύσκολη για την Ελλάδα του καινούριου αιώνα. Η φωτιά που καταστρέφει περιουσίες, δάση και δομές στην πολύπαθη Εύβοια κυκλώνει τους οικισμούς που συναντά στον δρόμο της και τους καταστρέφει. Την μανία της δεν θα χορτάσουν τα σπίτια, τα ζωντανά, οι δασικές εκτάσεις που γίνονται στάχτη μες σε λίγα μόλις λεπτά. Το θαυμάσιο, ελληνικό καλοκαίρι στα μαγευτικά, παραθαλάσσια θέρετρα της Εύβοιας μεταμορφώνεται σε έναν φριχτό εφιάλτη. Μετά τα γεγονότα στο Μάτι και την εκατόμβη των νεκρών που εντοπίζονται στο Κόκκινο Λιμανάκι οι σκέψεις όλων αφορούν την ολέθρια πιθανότητα να επαναληφθεί ένα τόσο φριχτό γεγονός. Και έτσι σε μια συντονισμένη επιχείρηση κάτοικοι και παραθεριστές μεταφέρονται με οχηματαγωγά και καΐκια σε ασφαλέστερα μέρη. Οι τηλεοπτικές κάμερες καταγράφουν την φωτιά που κυκλώνει το Πευκί και την Λίμνη. Μεταφέρουν απόκοσμες εικόνες, πρόσωπα ανθρώπων τρομοκρατημένων και απογοητευμένων καθώς σε αρκετές περιπτώσεις η φωτιά καταστρέφει σε λίγα μόλις λεπτά τους κόπους μιας ζωής. Τα ρεπορτάζ από τα μέρη που καταστρέφει η φωτιά δείχνουν πολύ λιγότερα από αυτήν την εθνική καταστροφή που εξελίσσεται για ένα ακόμη καλοκαίρι, κάνοντας στάχτη μια απέραντη ομορφιά.
Η κυρία Παναγιώτα ενσαρκώνει την πρώτη ενός χορού εξόχως τραγικού. Οι οχτώ της δεκαετίες δεν θα μπορούσαν να μειώσουν σε τίποτε τις φριχτές, απόκοσμες εικόνες που σημαδεύουν το βλέμμα της. Ο Έντβαντ Μουνκ δεν θα μας αποκαλύψει ποτέ τι σήμαινε εκείνη η κραυγή που συμμεριζόταν ολόκληρη η ζωγραφιά με το δειλινό της τοπίο και με την ερημιά της. Θα χρειαστούν δεκαετίες και το γύρισμα ενός αιώνα για να προσωποποιήσει η κυρία Παναγιώτα την κραυγή του Νορβηγού ζωγράφου. Αυτός ο σκληρός ρεαλισμός ολοκληρώνει το θερινό, ελληνικό δράμα.
Η φωτογραφία παραμένει δίχως λεζάντα, πέρα από μερικές επεξηγηματικές πληροφορίες για τον τόπο και τον χρόνο. Ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης αφήνει την κυρία Παναγιώτα δίχως εξηγήσεις και ερμηνείες. Είναι γεγονός πως οι εικόνες και τα γράμματα μοιάζουν με συγγενείς εξ αίματος, ωστόσο στην περίπτωση της ογδοντάχρονης κυρίας Παναγιώτας οι λέξεις περισσεύουν όταν σε μια μονάχα στιγμή εκτυλίσσεται μια μεγάλη σκηνή της σύγχρονης ιστορίας.
Σκέφτομαι πως ίσως κάπου στο φιλμ του κυρίου Τσακαλίδη η πεταλούδα με τον παλμό της να μεταφέρει την ελπίδα που κρυφοζεί στο Πευκί και αντέχει. Μονάχα έτσι η φωτογραφία αυτή μπορεί να κρατήσει αλώβητη την σημασία της. Θα ήταν ένα φινάλε υπέροχο αν το επόμενο καλοκαίρι στα ίδια, εκείνα μέρη, τα ογδόντα καλοκαίρια της κυρίας Παναγιώτας χαμογελούσαν και πάλι εμπρός στον φακό του Κωνσταντίνου.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
