Αλόννησος, εμπιστευτικό – Λυδία

Η μικρή Λυδία, αν είναι τυχερή δεν θα μάθει ποτέ πώς ξεκίνησε την ζωή της. Δεν θα θυμηθεί ποτέ το άψυχο σώμα της μητέρας της, Καρολάιν Κράουτς σε ένα από τα εγκλήματα που συγκλόνισε την κοινή γνώμη. Διεθνή μέσα κατέγραψαν τα γεγονότα της πολύκροτης υπόθεσης που διέθετε τα απαιτούμενα στοιχεία ενός δράματος. Υποκρισία, τιμωρία, εκδίκηση, αθώα θύματα και παρασκήνιο. Η εικοσάχρονη Καρολάιν θα δολοφονηθεί από τον νεαρό σύζυγό της, πιλότο Μπάμπη Αναγνωστόπουλο. Οι ισχυρισμοί του δολοφόνου και η επιμελημένη σκηνοθεσία στον χώρο του εγκλήματος δεν θα καθυστερήσουν τις αρχές που με μεθοδικότητα διαψεύδουν την εγχώρια κοινή γνώμη και την απόδοση της ενοχής σε σπείρες μεταναστών που λυμαίνονται τους νοικοκυραίους αυτού εδώ του τόπου. Ένοχος είναι ο Μπάμπης, ο πιλότος, ένας ωραίος σαραντάρης από αυτούς που αφθονούν εκεί έξω, κρύβοντας κάτω από success stories πολυετή συμπλέγματα και αριβίστικες διαθέσεις.

Μα τα γεγονότα παραμένουν νωπά και λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Κορυφαία εκείνου του δράματος όμως παραμένει η μικρή Λυδία, η κόρη του ζευγαριού. Με έναν αφοπλιστικό τρόπο η μοίρα της στερεί την οικογενειακή θαλπωρή και υποθηκεύει το μέλλον της. Η μικρή Λυδία που ξαναζεί την ζωή της μητέρας της στην Αλόννησο θα έρθει η στιγμή που θα ζητήσει απαντήσεις, διευκρινίσεις, θα ζητήσει να δει μάτια και να ακούσει μαρτυρίες. Ως τότε θα μεγαλώνει στο περιθώριο αυτής της υπόθεσης που κλόνισε το πανελλήνιο και αθροίζεται σήμερα στις υποθέσεις γυναικοκτονιών. Το πλήθος τους τρομάζει καθώς και οι συνθήκες μες στις οποίες καλλιεργήθηκαν αυτές οι αποτρόπαιες συμπεριφορές.

Για όσους θεωρούν πως η κοινή γνώμη έχει αλλάξει αυτό το κείμενο επιφυλάσσει μια σοβαρή διαφωνία. Η επιφάνεια που κυματίζει αφήνοντας κάθε τόσο ορατές μερικές λεπτομέρειες από το φριχτότερο πρόσωπο της ζωής, κρύβει αρκετά δράματα ακόμη. Μια κοινωνία που αλλάζει με αργούς ρυθμούς, μια επαρχιακή νοοτροπία που χαρακτηρίζει ακόμη τις ανθρώπινες σχέσεις, καθυστερεί την δραστική μείωση παρόμοιων φαινομένων. Αυτήν ακριβώς την ενεργή συνείδηση, το βαθύ και ανθρώπινο ενδιαφέρον, αυτό χρωστάμε στην Λυδία που μεγαλώνει.

Αυτή είναι η μόνη περιουσία που μπορεί ένα ολόκληρο σύστημα να της χαρίσει μα και η οφειλή μας. Μια οφειλή από εμάς που ξέρουμε και δεν μιλάμε, που βλέπουμε και δεν κοιτάζουμε, που κάνουμε έρωτα μα δεν αγαπιόμαστε, που νοιαζόμαστε μα προτιμούμε την μοναξιά μας. Αυτή είναι η οφειλή μου στην Λυδία που μεγαλώνει με μια ρωγμή εντός της και ας μην το ξέρει.

Ας έχουμε, λοιπόν μια απάντηση για όταν μας απευθύνει το ερώτημα.

Και εσείς τι κάνατε τότε;