***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Εσύ και Εγώ
Σταθήκαμε προσοχή στην άκρη της νησίδας. Εγώ μαζί με άλλους και όλοι μαζί φορτωμένοι με ένα σωρό τσάντες, ρούχα, κέικ, γλυκά, παιχνίδια, δώρα και μια ατέλειωτη πανίδα από εορταστικές αγορές. Πιο δίπλα ο λαχειοπώλης, καλοντυμένος και αυτός έτοιμος να πουλήσει σε κάποιον την καλή του τύχη. Και ακόμη πιο δίπλα, σε μια εσοχή τούτης της πόλης που βραδιάζει αργά, ένας ζητιάνος, όχι πάνω από τριάντα χρονών μα καταβεβλημένος από τη ζωή έξω στους δρόμους. Από την άλλη πλευρά το περίπτερο που ‘χει κρεμασμένες τις μορφές της εποχής μας, πρόσωπα της χρονιάς που φεύγει, προσωπικότητες που στιγμάτισαν θετικά ή αρνητικά αυτήν εδώ την παράδοξη χρονιά.
Ο Γρηγόρης δίνει το σήμα και όλοι μαζί εφορμούμε στην λεωφόρο. Σπρώχνουμε, σκουντιόμαστε, παλεύουμε να τραβήξουμε πορεία μες στο πλήθος που διασταυρώνεται μαζί μας από κάθε πλευρά. Κανείς δεν ξέρει για πού τραβάμε και αν θα φτάσουμε κάποτε λίγο πιο κοντά στο όνειρο που θελήσαμε. Θα το δείξει ο καιρός που κρίνει τα πάντα, αυτός ο χρόνος ο πανδαμάτωρ που τραγούδησε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και που ακόμη τραγουδά μια και οι μελωδίες δεν παλιώνουν, μόνο προς τη δόξα πάντα τραβάνε.
Και έτσι όπως σκορπούσαμε, σκέφτηκα πως στο περίπτερο με τα κρεμασμένα εξώφυλλα θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά. Γιατί όχι και η κυρία πλάι μου που σέρνει ένα σωρό τσάντες και το τηλέφωνό της χτυπάει αδιάκοπα και εκείνη εκτελεί τις εντολές των δικών της ανθρώπων, μόνο και μόνο για εκείνο το χαμόγελο και εκείνο το φιλί που διώχνει κάθε κούραση, κάθε αγωνία. Και η κοπέλα πλάι μου, που περπατά με δυσκολία αλλά είναι καλοντυμένη και δείχνει πως παλεύει με όλα όσα την βαραίνουν. Σκοντάφτει για μια στιγμή, έπειτα προχωρεί, τινάζει τα μαλλιά της και είναι πιο αποφασισμένη. Οι φίλες της γνέφουν από απέναντι και τώρα πια δεν τους χωρίζει τίποτε, τίποτε, τίποτε. Κοιτάζω τον τροχονόμο, που ίσως τον λένε Δημήτρη, Στράτο ή Αλέξανδρο και δεν βλέπει την ώρα να γυρίσει σπίτι, να αγκαλιάσει τους δικούς του. Μα προς το παρόν παραμένει πιστός σε ένα καθήκον μικρό ή μεγάλο, κανείς δεν νοιάζεται. Και ο σαλεπιτζής που ευτυχώς δεν τον δοκιμάζει το κρύο μα είναι εκεί να χαμογελάει απροβλημάτιστα, έχοντας ζήσει τόσες και τόσες δύσκολες στιγμές, εκεί έξω στον δρόμο. Και ο ζητιάνος που άφησα πίσω μου, και αυτός ίσως να έχει μια ιστορία να πει, μια ιστορία γεμάτη ηρωισμούς, από εκείνους που θέλει η πόλη τις νύχτες για να αντέξει κανείς και να μην σπάσει, να μην χαθεί. Τα παιδιά δίπλα μου, ο Μανόλης, η Αλκμήνη και ο Φρεντ γελούν και έχουν ένα ορθάνοιχτο μέλος εμπρός τους και αξίζει τον κόπο να προσευχηθεί κανείς για τους μικρούς ήρωες που μεγαλώνουν ανάμεσά μας και δεν κάνουν εκπτώσεις στο όνειρο και την επιθυμία τους. Θα το κάνει η ζωή για αυτούς μα και πάλι, τότε θα αποδειχτούν δύο φορές ήρωες, δύο φορές αγωνιστές. Και οι ένστολοι των ΜΑΤ, με την πένθιμη κορδέλα στο πέτο ως ένδειξη σεβασμού για τον δικό τους Λύγγε, και αυτοί είναι ήρωες καθώς ξενυχτάνε στην Σταδίου, στα Χαυτεία, στην Θέρμη και αλλού κρατώντας όρθια την ασπίδα τους.
Και εκείνοι οι δύο που περνούν ερωτευμένοι δίχως να κρατούν τίποτε έξω από την αγάπη τους, και αυτοί είναι ήρωες με ένα κεφαλαίο γράμμα. Αγαπιούνται και αυτό δεν είναι λίγο. Περνούν χαρούμενοι και γλιστράνε στις χαραμάδες που αφήνει η πόλη με όλα εκείνα τα αναρίθμητα στενά που βγάζουν άγνωστο πού. Καλή σας ώρα, ψιθυρίζω και από δίπλα μου περνά ο ηλικιωμένος, φορτωμένος χρόνια, μεταπολιτεύσεις, ατέλειωτες πρωτοχρονιές. Επαναλαμβάνει τις ίδιες κινήσεις, ελπίζει με την ίδια ένταση και ας έχουν χαθεί οι καλύτεροί του φίλοι σε άλλες ιστορίες πια. Χαμογελάει και βάζει τα δυνατά του για να περάσει τον δρόμο και έχει σφιχτά κουμπωμένο τον γιακά του, επίσημα όπως επιβάλλει μια τέτοια μέρα. Και η Μαρία, εκείνη η κοπέλα στο τυροπιτάδικο που μεγαλώνει μόνη το παιδί της και ο ξένος οδοκαθαριστής που μεγαλώνει και εκείνος μόνος και ο οδηγός του λεωφορείου που εκτελεί το καθιερωμένο δρομολόγιο και φοράει δυο κέρατα ταράνδου και έχει τις φωτογραφίες των παιδιών του πάνω στο καντράν, να του δίνουν κουράγιο μες στην ατέλειωτη κίνηση των ημερών.
Το ίδιο ισχύει για σένα και μένα. Για την Ντίνα και την Αλεξάνδρα και τον Ιάσονα και την Μαίρη και τον Νίκο και τον Αντώνη που κυβερνάει ένα τσιμεντάδικο στα ανοιχτά της Σιγκαπούρης και μήτε που θα τον γνωρίσω ποτέ και ας ζει πλάι μου. Κανείς μας δεν θα γίνει το πρόσωπο της Χρονιάς που φεύγει. Το δικαίωμα το διατηρούμε για την επόμενη χρονιά, ωστόσο μέχρι και σήμερα, καθένας μας έχει κερδίσει με κάθε τρόπο μια θέση στο εξώφυλλο όσων ξεχώρισαν το 2023, μια προσωπικότητα είναι ο καθένας μας, από εκείνες που παλεύουν ηρωικά έξω στους δρόμους, στους θαλάμους των νοσοκομείων, σε σκοτεινούς διαδρόμους με αξεπέραστους δαίμονες. Όλοι μας αποτελούμε το πρόσωπο της Χρονιάς που φεύγει και αξίζει ποτέ να μην το λησμονήσουμε.
Καλή χρονιά σε όλους εκεί έξω.
***Κεντρική φωτογραφία: Πίνακας του Γιάννη Γαΐτη.
Ο Γιάννης Γαΐτης (Αθήνα, 4 Μαρτίου 1923 – 22 Ιουλίου 1984) ήταν Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης. Είναι γνωστός για τα «Ανθρωπάκια» του, μορφές που δεν έχουν ατομικά χαρακτηριστικά, είναι ανέκφραστα και έχουν πανομοιότυπο ντύσιμο με ριγέ κοστούμι και καπέλο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μαζοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου.[10][11]
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
