***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Βρισκόμαστε στην Αμερική του 19^ου αιώνα. Μερικές δεκαετίες πριν υπεγράφη η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας και πλέον η χώρα αρχίζει να εδραιώνεται σαν καπιταλιστικό κράτος.

Ο ευρωπαϊκός Ρομαντισμός θα μεταφερθεί στην ήπειρο όπου θα πάρει θέση απέναντι στον Διαφωτισμό.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Διαφωτισμός θέλει στο κέντρο του σύμπαντος  τον άνθρωπο και ενώ εκείνη τη περίοδο ξεκινά η Βιομηχανική Επανάσταση, οι επιστήμες αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς, δημιουργούνται τα πρώτα αστικά κέντρα, έρχεται στο προσκήνιο η μεσαία τάξη και η πίστη στο Θεό αμφισβητείται, είναι εύκολο να καταλάβουμε πως  η ανάγκη για ένα πιο εσωτερικό τρόπο ζωής δίνει τον χώρο στο Ρομαντισμό να εξελιχθεί. Ο Ρομαντισμός με τη σειρά του θα γίνει το έναυσμα να έρθει στο φως το κίνημα του Σκοτεινού Ρομαντισμού σαν κριτική του πρώτου.

Ο Ρομαντισμός πρόβαλε τον άνθρωπο με την ιδιότητα του ξεχωριστού, μοναδικού όντος ενώ συνάμα υποστήριζε την επιστροφή σε μια φύση αγνή και άσπιλη από τον άνθρωπο. Η σφαίρα της φαντασίας ήταν για τους ρομαντικούς ο μοναδικός χώρος όπου ο άνθρωπος μπορούσε να υπάρξει και να έρθει σε επαφή με τα αισθήματα του, ζώντας συγχρόνως  μια κατάσταση παιδικής αθωότητας. Όλα αυτά φυσικά ήρθαν σε σύγκρουση με την αναπτυσσόμενη βιομηχανική ταυτότητα της χώρας. Οι ρομαντικοί εκλαμβάνονται ως έτοιμοι να ξεκινήσουν μια εξέγερση κατά του κοινωνικού καθεστώτος. Ο ρομαντικός ήρωας με τη στάμπα του επαναστάτη θα ταξιδέψει με σύμμαχο το φανταστικό, αποξενωμένος και παλεύοντας με προσωπικούς δαίμονες πασχίζοντας να βρει την ταυτότητα του. Θα γίνει μια εμβληματική φιγούρα, ένας άνθρωπος γεμάτος αντιθέσεις. Η μοναξιά, η αμφιβολία και το μεταφορικό ή και μη ταξίδι θα τον μεταμορφώσουν. Η πόλωση μεταξύ του ηθικού και του ανήθικου, του καλού και του κακού σε συνδυασμό με τον φόβο, τη μελαγχολία, το μυστήριο, τη ζοφερότητα και το θάνατο θα χαρακτηρίσουν τα έργα αυτής της περιόδου.

Τρεις κυρίαρχοι του είδους που γράφουν είτε από είτε για το περιθώριο είναι ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο Χέρμαν Μέλβιλ και ο Ναθάνιελ Χόθορν. Θα χρησιμοποιήσουν τον πεσιμισμό στα έργα τους σαν εργαλείο κριτικής.

Στο μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ο Πόε, Η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ, το ταξίδι ενός αγοριού στη θάλασσα σύντομα παίρνει άσχημη τροπή. Το μαύρο χρώμα κυριαρχεί. Ο Πόε ζωγραφίζει εικόνες αποσύνθεσης φτάνοντας μέχρι τον κανιβαλισμό με σκοπό να εντείνει την αναζήτηση του ήρωα για γνώση.

Η εικόνα ενός πλοίου που ταξιδεύει υπό αντίξοες συνθήκες μας ακολουθεί και στη νουβέλα του Μέλβιλ Μπενίτο Σερένο. Ο αγώνας για δύναμη και εξουσία αλλάζει τις ζωές των πρωταγωνιστών για πάντα. Ο ξεσηκωμός είναι αναπόφευκτος. Η σιωπή χρησιμοποιείτε σαν εκκωφαντικό όπλο εναντίων των αρχηγών αυτού του κόσμου που χειραγωγούν την αλήθεια.

Ο Χόθορν, Το Άλικο Γράμμα. με τη σειρά του μας ταξιδεύει σε ένα παρελθόν γεμάτο αμαρτία, ενοχές και τιμωρία. Η ερώτηση όμως στα χείλη όλων είναι ποιανού είναι αυτό το παρελθόν. Των πρωταγωνιστών; Της θρησκείας ή της ίδιας την χώρας; Υπάρχει λύτρωση;

Με βάση τα τρία αυτά εξαίρετα έργα, βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ο σκοτεινός ρομαντισμός μας παρουσιάζει την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γνωρίζοντας το ιστορικό και κοινωνικό-πολιτικό υπόβαθρο της περιόδου συνειδητοποιούμε πώς αυτή η μετάβαση από την κοινωνική ανάπτυξη στην ψυχολογική και πνευματική παρακμή πραγματοποιήθηκε. Μαθαίνουμε τον λόγο που οι συγγραφείς αποφάσισαν μέσα από τα έργα τους να διαμαρτυρηθούν διαλέγοντας εικόνες παρακμής και απόγνωσης.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.