***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ
Μια ταινία για τον ακρωτηριασμό, σωματικό και ψυχικό, το τραύμα, τις πληγές που φέρουμε, τον τρόπο που αναγκαζόμαστε να συνεχίσουμε να ζούμε ελλειπτικά. Χωρίς σώμα ή χωρίς ψυχή. Το Σώμα με Σώμα δεν είναι μια ερωτική ιστορία. Είναι μια ιστορία για την επαφή, δυο ανθρώπων που μαζί επουλώνουν ο ένας τις πληγές του άλλου.
Είναι δέκα χρόνια από το 2012, όταν και ο μεγάλος Γάλλος δημιουργός Jacques Audiard (Ο Προφήτης, Ο Χτύπος που έχασε η Καρδιά μου, Dheepan, κα.) χάρισε (αυτή την λέξη θα χρησιμοποιήσω!) στον κόσμο, μια ταινία που έμελλε να γίνει ένα από τα τελευταία (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) μεγάλα αριστουργήματα ενός κινηματογράφου που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να φθίνει μέρα με τη μέρα. Ναι, αυτό ήταν το Σώμα με Σώμα. Ένα ανεξάντλητο αριστούργημα. Μια ταινία που όσες φορές κι αν την δει κανείς –και προσωπικά την έχω δει αρκετές- δεν σταματάει να σε αγγίζει, να σε ταράζει, να σε καθηλώνει, και να σε πηγαίνει κατευθείαν, ανελέητα σχεδόν, σε όλα τα μέρη της ψυχής όπου κανείς δεν τολμάει να πάει ποτέ μόνος.
Η ταινία, βασισμένη στη συλλογή διηγημάτων του Craig Davidson, αφηγείται την ιστορία του Αλί, που επιστρέφει μαζί με τον πεντάχρονο γιο του, στην Αντίμπ για μια νέα αρχή. Άστεγος, φιλοξενείται από την αδερφή του. Βρίσκει δουλειά ως πορτιέρης και συμπληρώνει το εισόδημά του από παράνομους αγώνες μποξ. Γνωρίζει τη Στεφανί, μια εκπαιδεύτρια φαλαινών. Όταν συναντιούνται ξανά, η Στεφανί, έχοντας επιβιώσει από ένα φρικτό ατύχημα, βρίσκεται καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Με δύο υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες, και την υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών του 2012, το Σώμα με Σώμα είναι μια ταινία φτιαγμένη από τις σκληρές, πυρηνικές αλήθειες, γεμάτη από όλες τις αντιφατικές δυαδικότητες που μας καθιστούν ατελείς, αρσενικό και θηλυκό, ζωή και θάνατος, υγεία και αρρώστια, δύναμη και αδυναμία, όλα τα συστατικά των ανθρώπων, που μόνο μαζί μπορούν να γίνουν κάτι ολόκληρο. Μια κοπέλα χωρίς πόδια και ένας πυγμάχος, ζωές που συμπληρώνονται, ρόλοι που αντιστρέφονται, κι εμείς -θεατές- να αναρωτιόμαστε: ποιός από τους δύο είναι αδύναμος, ανίκανος, ανάπηρος. Ποιός είναι λιγότερο άνθρωπος. Τι σημαίνει άνθρωπος; Τι σημαίνει ολόκληρο;
«Σκουριά και Κόκαλα» είναι ο πρωτότυπος (ξενόγλωσσος) τίτλος της ταινίας. Σαφέστατο στίγμα για όλα όσα θα δει και θα βιώσει ο θεατής. Μια ταινία για τον ακρωτηριασμό, σωματικό και ψυχικό, το τραύμα, τις πληγές που φέρουμε, τον τρόπο που αναγκαζόμαστε να συνεχίσουμε να ζούμε ελλειπτικά. Χωρίς σώμα ή χωρίς ψυχή. Όλο και λιγότεροι. Λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο ζωντανοί, λιγότερο ολοκληρωμένοι. Σιωπηλά απεγνωσμένοι, μόνοι, οργισμένοι, επιμένουμε να χτυπάμε σε τοίχους -ακριβώς όπως ο Αλί- και τα χέρια μας ματώνουν ξανά και ξανά και οι πληγές δεν κλείνουν, γίνονται απλώς κομμάτι μας. Γεμίζουμε ουλές, τραύματα, σπασμένα κόκαλα που τα νιώθουμε σε κάθε μας κίνηση. Μια ταινία για την απελπισία, την απόγνωση του περιθωρίου, την βαθιά μοναξιά που μας κυνηγάει γιατί πρώτοι εμείς την επιλέγουμε από τον φόβο μιας ακόμα πληγής που δεν αντέχουμε να φέρουμε, για τον τρόπο που χρειαζόμαστε στηρίγματα, δεκανίκια, ένα σώμα να ακουμπήσει έστω επιφανειακά, έστω για λίγο, το δικό μας, μια ανάσα, ένα άγγιγμα, μια επαφή, για να μπορέσουμε να μάθουμε από την αρχή να υπάρχουμε τελικά σ `αυτόν τον κόσμο, αφού τον αποδεχτούμε με όλο του τον σπαραγμό και την εξαθλίωση, μόνο που όλοι μας κατά βάθος είμαστε σπασμένοι. Κάπως. Ο τρόπος που ο Αλί και η Στεφανί σηκώνουν ο ένας τον άλλο, ο συνδυασμός βίας και τρυφερότητας, το σθένος της και η δειλία του, αυτά είναι τα πυρηνικά συστατικά της ταινίας. Η δική του ζωώδης, σκληρή πλευρά γίνεται το έναυσμα που η Στεφανί χρειάζεται για να κάνει ξανά το πρώτο της βήμα. Κι όταν ο Αλί, ένας άνθρωπος-θηρίο, βρίσκεται πεσμένος κάτω, στα αίματα και τα σπασμένα κόκαλα, η θέα αυτής της διαλυμένη γυναίκας που στέκεται πια αγέρωχα, είναι αυτή που τον αναγκάζει να σηκωθεί. Το Σώμα με Σώμα δεν είναι μια ερωτική ιστορία. Είναι μια ιστορία για την επαφή, δυο ανθρώπων που μαζί επουλώνουν ο ένας τις πληγές του άλλου.
Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου Marion Cotillard και Matthias Schoenaerts είναι παραπάνω από συγκλονιστικές, καθηλωτικές, τεράστιες. Είναι το επίπεδο ερμηνείας στο οποίο δεν χωράνε λόγια. Η Marion Cotillard –αναμφισβήτητα μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς παγκοσμίως αυτή την στιγμή- στον ρόλο της Στεφανί έχει δώσει ίσως την μεγαλύτερη ερμηνεία της καριέρας της. Σθεναρή, αξιοπρεπής, αγέρωχη, η εικόνα της, χωρίς ίχνος μακιγιάζ ή περιτυλίγματος, αποτυπώνεται ως ένα σύμβολο δύναμης και ανθρώπινης θέλησης που είναι αδύνατον να ξεχάσουμε. Ο Matthias Schoenaerts –οι πιο μυημένοι θεατές αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον πρωταγωνιστή του επίσης αριστουργηματικού Bullhead- είναι ένας ηθοποιός που ειδικά στις αμερικάνικες, ευρύτερα γνωστές επιλογές του, συχνά μοιάζει εγκλωβισμένος στην αρρενωπότητά του, όμως ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος πάντα αφήνει άλλου είδους περιθώρια και οι αποχρώσεις που δίνει στον Αλί, η εκφραστικότητα, η βαθιά ευαισθησία που καταφέρνει να αποδώσει πίσω από τα υψωμένα τείχη του ήρωά του είναι τόσο αληθινές, που οδηγούν σε ένα φινάλε, στο οποίο όλοι μας, άφωνοι και διαλυμένοι, αναγνωρίζουμε έναν μεγάλο ηθοποιό.
Rust and bone
Σενάριο–Σκηνοθεσία: Jacques Audiard
Πρωταγωνιστούν: Marion Cotillard, Matthias Schoenaerts, κα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
