Κριτική: Οργισμένες Μέρες, Αρετή Καμπίτση

Στους λαβυρίνθους ενός βασανισμένου μυαλού, γράφει η Χριστίνα Σανούδου [Οργισμένες Μέρες, Αρετή Καμπίτση]

Σύνταξη: Newsroom

7 October 2020

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η Άννα δεν είναι ακριβώς ευτυχισμένη, ωστόσο ζει μια τακτοποιημένη ζωή. Αν και ο γάμος της δεν βασίζεται στον έρωτα, της προσφέρει σταθερότητα, οικονομική άνεση και, το σημαντικότερο, ένα ασφαλές μέρος όπου δεν την καταδιώκουν τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ώσπου το τηλεφώνημα ενός μυστηριώδη άντρα γκρεμίζει όλες της τις βεβαιότητες και την οδηγεί αργά και επώδυνα προς την κατάρρευση. Ο άγνωστος τη διαβεβαιώνει ότι θέλει μόνο το καλό της και την πληροφορεί ότι ο σύζυγος της την απατά, προτρέποντας την να αναζητήσει αποδεικτικά στοιχεία. Όμως η απόπειρα της Άννας να υποδυθεί τον ντετέκτιβ δεν την οδηγεί πουθενά, ενώ η σκιά της αμφιβολίας επισκιάζει κάθε της σκέψη και κάθε της κίνηση. Βαθιά μέσα της ξυπνά ο κρυφός φόβος πως θα καταλήξει σαν την μανιοκαταθλιπτική μητέρα της και, αντί να ζητήσει βοήθεια, κόβει τις γέφυρες επικοινωνίας με τους λίγους ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά για εκείνη. Θα μπορέσει τελικά να βγει από τον φαύλο κύκλο της καχυποψίας και της αυτοκαταστροφής ή θα βουλιάξει οριστικά στην παράνοια; Την απάντηση καλείται να την δώσει ο ίδιος ο αναγνώστης, αφού το τέλος των «Οργισμένων Ημερών» είναι εν πολλοίς ανοιχτό προς ερμηνεία.

Το δεύτερο βιβλίο της Αρετής Καμπίτση εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου μέσα στους λαβυρίνθους ενός βασανισμένου μυαλού, το οποίο έχει χάσει την ικανότητα να διακρίνει ανάμεσα στα δικά του δημιουργήματα και την απτή πραγματικότητα. Η αφηγήτρια και κεντρική ηρωίδα της νουβέλας έχει μπει τόσο καλά στο πετσί του ρόλου, που υποδύεται επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες- τον ρόλο της «καλής συζύγου», της επιμελούς αν και κάπως ψυχρής μητέρας, της «σπουδαίας νοικοκυράς»- ώστε δεν γνωρίζει πια τι κρύβει πίσω από το προσωπείο της. Η αποχώρηση των ενήλικων, πλέον, παιδιών της από την πατρική εστία και τα συχνά επαγγελματικά ταξίδια του άντρα της ισοδυναμούν με ατέλειωτες «κενές» ώρες, τις οποίες πασχίζει, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα, να γεμίσει με τη ζωγραφική. Μαθημένη να αυτοπροσδιορίζεται με άξονα τους ανθρώπους, που την περιτριγυρίζουν, έχει χάσει όχι μόνο την αυτοεκτίμηση της αλλά και την ίδια της την ταυτότητα. Το πληγωμένο, ψυχικά κακοποιημένο παιδί, που υπήρξε κάποτε, δεν της επιτρέπει να ζήσει ως ανεξάρτητο, συναισθηματικά ώριμο άτομο. Καθόλου τυχαία, η απώλεια της εμπιστοσύνης προς τον άντρα της συνεπάγεται την απώλεια της πίστης της στη ζωή

Ίσως το πιο βασανιστικό από όλα είναι πως η Άννα στερείται ακόμα και τη σιγουριά ενός ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου, ο οποίος έχει παραδοθεί στις ψευδαισθήσεις του: Σε αντίθεση με την μητέρα της, δεν είναι καθόλου βέβαιη πως ο άντρας της την απατά, ούτε καν αν δέχθηκε στ’ αλήθεια τα τηλεφωνήματα του αγνώστου. Μολονότι φλερτάρει διαρκώς με την παράνοια, διατηρεί την αποστασιοποίηση που απαιτεί η αυτό-ανάλυση και άρα, αναπόφευκτα, η οδυνηρή αυτοαμφισβήτηση. Για να λυτρωθεί, θα πρέπει να ανακτήσει την ικανότητα να εμπιστεύεται την κρίση της, να παραδεχτεί ότι χρειάζεται βοήθεια και ταυτόχρονα να αφεθεί στην αγάπη- του εαυτού της και των γύρω της.

Γεννημένη στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, η Αρετή Καμπίτση ζει μόνιμα στα Χανιά. Εκτός από τις «Οργισμένες Μέρες», έχει γράψει διηγήματα, ποιήματα και ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Μικροί Θεοί». Δύο διηγήματα της, μεταξύ των οποίων και το αυτοβιογραφικό «Γεννήθηκα δύο φορές», έχουν γίνει ταινίες μικρού μήκους.