***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Τα κόκκινα ελάφια, Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου, Εκδόσεις Βακχικόν
Μία ιδιαίτερη νουβέλα που μεταπλάθει μυθοπλαστικά ένα ιστορικό γεγονός υπογράφει η λογοτέχνιδα από την Κύπρο Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου. Η συγγραφέας παίρνει τη γνωστή περίπτωση της κυρά-Φροσύνης και του Αλή Πασά στα Γιάννενα και δημιουργεί ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα-ύμνο στις γυναίκες.
Πόσα και πόσα υπέφεραν άραγε οι γυναίκες στο χαρέμι του Αλή Πασά σε τόσους αιώνες Τουρκοκρατίας… Και κανείς δεν βρέθηκε μέχρι τώρα να δώσει φωνή στις γυναίκες αυτές.
Η Μαντά-Λαζάρου αποδίδει με εξαιρετική επιτυχία όλη τη μελαγχολία και το κρυμμένο παράπονο των ψυχών των γυναικών, συνταιριάζοντάς τα σε απόλυτη αρμονία με το υγρό και σκοτεινό περιβάλλον των Ιωαννίνων με τη λίμνη. Η Παμβώτιδα παίζει σημαντικό ρόλο σε όλο το βιβλίο. Και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι σε αυτή τη λίμνη τελείωναν τη ζωή τους όλες εκείνες οι άτυχες γυναίκες, θύματα της ανδροκρατίας.
Η συγγραφέας προσεγγίζει τη γνωστή ιστορία από την πλευρά τριών γυναικών που την αφηγούνται η κάθε μία από τη δική της πλευρά. Η πρώτη δεν θέλει να συμφιλιωθεί με την ταυτότητα που της επιφυλάσσει η επίσημη Ιστορία, είναι μία γυναίκα που μιλά μέσω επιστολών. Η δεύτερη προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της, προσπαθώντας να ξεχάσει όσους την πλήγωσαν. Και η κατάθεση της τρίτης είναι η πιο συγκλονιστική απ’ όλες. Είναι η κατάθεση της γυναίκας η οποία φαινομενικά δεν είχε σπουδαίο ρόλο στην υπόθεση, αλλά η αφήγησή της θα μπορούσε να τοποθετηθεί στο κέντρο αυτού του βιβλίου.
Κοντά σε αυτές, κι άλλες γυναίκες μιλούν. Ένα βιβλίο, επομένως, που δίνει τον λόγο σε γυναίκες, που μιλά για τις γυναίκες και αποτελεί τον ύμνο τους.
“Ο έρωτας απαγορεύεται. Αυτός ο έρωτας, μου λένε. Δεν είναι μόνο που έχεις άντρα και παιδιά. Είναι που ο έρωτας αυτός, ακόμη κι αν δεχτούμε πως στη ζωή συμβαίνει απρόοπτα έξω απ’ όσα η κοινωνία θεσπίζει, είναι έρως αντεθνικός. “Χριστιανή εσύ με θείο Μητροπολίτη και ένδοξους προγόνους, ευγενείς, πώς καταδέχτηκες να σε μολύνει Τούρκος; Αρρώστια, φόβος, βασκανία, άραγε σε έκανε να χάσεις το μυαλό σου; Για όλα εκείνος ο άπιστος θα φταίει. Θα σε απείλησε. Μπορεί να είχε αρπάξει το τέκνο σου, ο αιμοβόρος, σε εκβίασε. Θα σκότωνε τον άντρα σου ή θα τον φυλάκιζε, ο σκύλος”. Αυτά μου λένε οι δικοί μου, όσο οι δικοί μου, όσο οι δικοί σου με κρατούν φυλακισμένη. Στην περίπτωση αυτή συμφωνούν πως είναι έρωτας απαγορευμένος”.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
