***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η ποίηση είναι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που δεν κοιμάται ποτέ, έχει πει ο Γιώργος Σαραντάρης, και θεωρώ ότι είναι ο πιο ουσιώδης ορισμός και προσδιορισμός απ’ όσους έχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Ποιος μπορεί εξάλλου να αρνηθεί ότι υπάρχει μέσα του αυτό το «κάτι», ακόμα και σε ένα δυσδιάκριτο βάθος ή σε μια άδηλη μορφή, που μένει πάντα ξάγρυπνο κι επαν-ίσταται. Που δεν εφησυχάζει, δεν υποκύπτει, ακόμα κι όταν μια χρόνια εγκατεστημένη πραγματικότητα, σαν αυτή των αιώνων της τουρκοκρατίας, του αντιστέκεται σθεναρά. Ακόμα κι όταν όλοι οι ψυχικοί μηχανισμοί στήριξης δείχνουν να υπολειτουργούν και κάθε πληροφορία από το εξωτερικό περιβάλλον επιβεβαιώνει το αμετάκλητο, το ανεπιστρεπτί χαμένο, εκείνο το «κάτι» υπερυψώνεται από τα γεγονότα ανοίγοντας δρόμο για τη συλλογική αφύπνιση, άλλοτε με το πάθος του Ρήγα Βελεστινλή στον «Θούριο»:
«Ως πότε παλικάρια να ζούμεν στα στενά,
Mονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;
Σπηλαίς να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
Nα φεύγωμ’ απ’ τον Kόσμον, για την πικρή σκλαβιά.Nα χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και Γονείς,
Tους φίλους, τα παιδιά μας, κι’ όλους τους συγγενείς.
Καλλιώ ‘ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή»
Κι άλλοτε με τη ζέση του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην προκήρυξη/κάλεσμα για την έναρξη της Επανάστασης:
(…) Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω ανδρείοι, και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος. Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών. Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι δια να μας αφήσωσιν ελευθέρους επολέμησαν και επέθανον εκεί (…)
Με τη θέρμη του φιλέλληνα ποιητή Αλεξάντερ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν:
«Θραύσε τώρα, γη θεών και ηρώων
της σκλαβιάς τες αλυσίδες, την μαύρην μοίρα
με τες γλυκόηχες ωδές από του Τυρταίου
και από του Ρήγα και του Βύρωνος την λύρα»
Με την ένταση του ποιητή Διονύσιου Σολωμού:
«Κι άνθιζε μέσα μου η ζωή μ’ όλα τα πλούτια πόχει» στο κορυφαίο έργο του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», εμπνευσμένο από την Ηρωϊκή Έξοδο του Μεσολογγίου.
Είτε με το σθένος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο Λόγο της Πνύκας:
(…) Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας(…)
Αυτό το «κάτι», το Άγιο Βήμα της Ψυχής όπως μοναδικά το αποκαλύπτει ο Σολωμός, αυτή η αρχέγονη ουσία του ανθρώπου είναι που αέναα τον ωθεί στο να διεκδικεί και να αποκαθιστά το ύψιστο φυσικό του περιβάλλον, την ελευθερία, ποιώντας επανάσταση κι επαναστατώντας μέσα από την ποίηση.
«Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ΄ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός»
Τσάμικος – Νίκος Γκάτσος
*Η Χριστίνα Κόλλια είναι συγγραφέας, σύμβουλος ψυχικής υγείας και εμψυχώτρια εργαστηρίων δημιουργικής & θεραπευτικής γραφής
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
