Το στραβό έλατο: Ένα τρυφερό παραμύθι από τον Νάσο Αθανασίου και τον Δημήτρη Σεβαστάκη. Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

24 December 2020

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Από όλα τα έλατα του δάσους, ένα αστέρι διάλεξε να πηγαίνει να κουρνιάζει μόνο σε ένα,στο ίδιο πάντοτε στραβό έλατο και σε κανένα άλλο. Το αστέρι αυτό μάλιστα δεν είναι ένα οποιοδήποτε αστέρι, αλλά έρχεται από τη Βηθλεέμ. Και για να μπορέσει να συντροφεύει τον φίλο του, το στραβό έλατο γίνεται τόσο μικρό, όσο η πέτρα στο χέρι ενός παιδιού. Ή σαν ένα δάκρυ…

Το έλατο αυτό ήθελε ένα αστέρι όλο δικό του και ας ήξερε τη θλιβερή μοίρα των αστεριών που κάποιος τα κρατάει κοντά του εγωιστικά. Όμως ήταν ένα διαφορετικό έλατο. Που έγερνε με τη θέλησή του για να βρει τη Φάτνη του Χριστού. Δεν το ένοιαζε να στέκεται στητό και περήφανο, όπως τα άλλα δέντρα του δάσους. Κι ας το κορόιδευαν…

Μια ιστορία βαθιάς αγάπης θα ενώσει το έλατο και το αστέρι. Και κλείνοντας το βιβλίο νιώθεις μια ζεστασιά στην καρδιά… Και οι εικόνες εξαιρετικοί πίνακες ζωγραφικής, συνοδεύουν με τον καλύτερο τρόπο το κείμενο.

Όπως διαβάζουμε, οι δυο συντελεστές του βιβλίου βρέθηκαν -ποιητική αδεία- να κάνουν τραμπάλα στον ίσκιο του Παρθενώνα «μαθαίνοντας τι σημαίνει να είσαι από κάτω, τι από πάνω και τι ισορροπώ». Εκεί, λοιπόν, που τραμπαλίζονταν, είδαν, είδαν λέει καραφλό γέρο να τους χαιρετά από τον Ιερό Βράχο λέγοντας: «Ανεβείτε να σας κεράσω νεραντζάκι, έχω γενέθλια σήμερα, κλείνω τα 80 μου χρόνια. Όταν ήμουν παιδί ζωγράφιζα σαν Ραφαέλ. Χρειάστηκαν να περάσουν 80 χρόνια, για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί»…

Για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη, παρ’ ότι έχω τη χαρά να γνωρίζω και τους δυο συντελεστές αυτού του πολύ όμορφου παιδικού βιβλίου.

Ο Νάσος Αθανασίου, συνάδελφος δημοσιογράφος, πάνω απ’ όλα, που έχει τιμήσει το επάγγελμά μας και ο Δημήτρης Σεβαστάκης, αναγνωρισμένος ζωγράφος και Καθηγήτης στο Πολυτεχνείο που μας συνδέει η κοινή μας αγάπη για το Καρλόβασι της Σάμου, τον τόπο καταγωγής του.

Πώς άραγε προέκυψε ένα παιδικό βιβλίο από τη συνεργασία τους;

Με τις πολλές μου απορίες σκέφτηκα απλώς να τους ρωτήσω και να μοιραστώ μαζί σας τις απαντήσεις τους.

Κώστα Στοφόρος, 22.12.2020

Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο για παιδιά;

Νάσος Αθανασίου: Το αποφασίσαμε μήπως και απομακρυνθούμε κάπως από τις μικρότητες των μεγάλων.

Γιατί διαλέξατε τη συγκεκριμένη ιστορία με το στραβό έλατο;

Νάσος Αθανασίου: Είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε την αυταπάτη ότι το στραβό μπορεί να γίνει ίσιο. Άλλωστε, αν δεν ήταν στραβό το έλατο, δεν θα το βλέπαμε μέσα στην ομοιομορφία που μαστίζει τη ζωή μας.

Η εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου πόσο διαφέρει από τη γενικότερη δουλειά ενός ζωγράφου;

Δημήτρης Σεβαστάκης: Δεν υπάρχει «γενικότερη δουλειά» ενός ζωγράφου. Όλα είναι αφιερώματα σε ειδικές αποστολές, αισθήματος και τεχνικής. Ανακαλώ τα παιδικά μου χρόνια, παραστάσεις από το δημοτικό σχολείο Μεσαίου Καρλοβασίου, από τα αναγνωστικά βιβλία, τις εκκλησιαστικές εικόνες, τους ζωγράφους της «σχολής του Μονάχου», της «γενιάς του 30» και τα κόμιξ. Όλα αποτελούν την μεγάλη περιουσία για να αναμετρηθείς με το παιδικό βιβλίο.

Η συνεργασία σας πώς προέκυψε;

Νάσος Αθανασίου: Φυσιολογικά. Αν δεν μοιάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε.

Δημήτρης Σεβαστάκης: Διαβλέπεις, ακούς τον λόγο του άλλου, καταλαβαίνεις ότι εννοεί αυτό που κάνει. Αυτά εμπιστεύεσαι.

Πήγατε πραγματικά σε μια παιδική χαρά στην Πλάκα;

Νάσος Αθανασίου: Και βέβαια πήγαμε. Είμαστε σοβαροί άνθρωποι.

Δημήτρης Σεβαστάκης: Μεταφορικά το λέει ο Νάσος. Αγαπάμε τα Αναφιώτικα, την Αθηναϊκή αρχιτεκτονική του 19^ου αιώνα, τα θραύσματα ιστορίας, τους ποιητές, τον Παπαδιαμάντη. Μια «παιδική χαρά» κληροδοτημάτων, για να καταλάβεις ποιος είσαι.

Είχατε καθόλου διαφωνίες;

Νάσος Αθανασίου: Καμία. Δυστυχώς.

Δημήτρης Σεβαστάκης: Ο Νάσος γράφει «αντι-εικονογραφικά», φιλόξενα, επιτρέπει να ακολουθήσεις την εικόνα σου. Αυτή σε καθοδηγεί , δεν την υποδεικνύεις.

Σε ποιόν θα αφιερώνατε το βιβλίο σας;

Νάσος Αθανασίου: Στον άγνωστο που θα το διαβάσει στα παιδιά του.

Δημήτρης Σεβαστάκης: Στη μάνα μου που επινοούσε τα παραμύθια σαν άστρα της Σάμου. Έφεγγαν και χάνονταν. Έτσι συναντώνται οι μεγάλοι με τα παιδιά.

Η αγάπη νικάει στο τέλος;

Νάσος Αθανασίου: Όχι, η αγάπη δεν νικάει πάντοτε στο τέλος. Ίσως νικάει την επόμενη φορά.

Δημήτρης Σεβαστάκης: Δεν αγωνίζεται η αγάπη. Εσύ την εκλιπαρείς και καμιά φορά σου παραχωρείται.