***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Βαγγέλης Γιαννίσης, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173, Εκδόσεις Διόπτρα
«Δεν προσπαθώ να προκαλέσω αίσθηση, θέλω απλά να μιλήσω για τη γενιά μου», αναφέρει ένας στίχος από το τραγούδι My generation, που ερμήνευε εξαιρετικά το συγκρότημα Who το 1965, ωστόσο το να μιλήσει κάποιος σήμερα για τη γενιά του χωρίς να προκαλέσει αίσθηση, ακόμα κι αν πρόκειται να αναφερθεί σε εγκλήματα, μοιάζει με μια απίστευτα δύσκολη διαδικασία.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης στο τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, επιχειρεί να μιλήσει για τα εγκλήματα της γενιάς του, για όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, τα οποία πολλά δεν τα γνωρίζουμε, ενώ άλλα τα ακούμε φευγαλέα στην τηλεόραση ή τα διαβάζουμε στο διαδίκτυο και τις εφημερίδες.
Ο συγγραφέας προτίμησε να μη δημιουργήσει από το μηδέν τις ιστορίες του, αλλά να ρίξει φως σε ήδη υπάρχουσες υποθέσεις που απασχολούσαν για καιρό το τμήμα Ανθρωποκτονιών στη ΓΑΔΑ. Τρύπωσε στο εσωτερικό του και κατέγραψε τα πάντα: από στοιχεία, απόψεις και μαρτυρίες, μέχρι συναισθήματα, ήχους και μυρωδιές.
Μπορεί να μην ψάχνει να εφεύρει τους δράστες, ωστόσο ανατέμνει με οξυδέρκεια το προφίλ τους, παρότι δεν τους έχει γνωρίσει ποτέ από κοντά ή δεν τους κατασκεύασε εκείνος. Ιχνηλατεί δεξιοτεχνικά τα μονοπάτια που τους οδήγησαν στο έγκλημα, αφουγκράζεται τους προβληματισμούς τους, συναισθάνεται τις ανάγκες τους, κατανοεί τους λόγους που τους οδήγησαν μέχρι εκεί. Δεν προσπαθεί να τους προσδώσει ελαφρυντικά ούτε να τους αθωώσει, αλλά τους δίνει χώρο για να εξιστορήσουν την δική τους οπτική γωνία.
Αξιοποιώντας ως πρώτη ύλη τις αφηγήσεις των τεσσάρων αξιωματικών και του προϊσταμένου του τμήματος Ανθρωποκτονιών, προσεγγίζει πέντε δολοφονίες και από τις δύο πλευρές· τόσο του αστυνομικού όσο και του ενόχου. Άλλωστε, όπως σωστά επισημαίνει, «μια δολοφονία σπάνια έχει μονάχα ένα θύμα. Μια ζωή αφαιρείται και πολλές άλλες καταστρέφονται».
Όσο κι αν ο αστυνομικός προσπαθεί να κρατήσει απόσταση από μία δολοφονία, την κουβαλάει για καιρό μαζί του – τις περισσότερες φορές μάλιστα δεν αρκεί να την εξιχνιάσει για να ξεμπερδεύει μαζί της.
Και οι δολοφόνοι όμως δεν είναι συνήθως άνθρωποι που ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος. Οι περισσότεροι έχουν δει τις ζωές τους να ρημάζουν, δυσκολεύονται να πιστέψουν στις δυνατότητές τους, να σταθούν στα πόδια τους, άνθρωποι μειωμένων προσδοκιών που τα έχουν χάσει σχεδόν όλα. Γι’ αυτό και δεν φοβούνται ούτε το έγκλημα ούτε τη φυλακή. Για αρκετούς, και τα δύο μοιάζουν με κάποιου είδους σωτηρία.
«Οι άνθρωποι σκοτώνουν. Οι λόγοι που κρύβονται πίσω από την πράξη αυτή είναι πολύπλοκοι μέσα στην απλότητά τους», γράφει ο Γιαννίσης, που χαρτογραφεί αυτήν ακριβώς την πολυπλοκότητα με γλώσσα απλή και ρέοντα λόγο, ενώ ταυτόχρονα εισχωρεί βαθιά στους χαρακτήρες του, αποφεύγοντας την παγίδα να μείνει στην επιφάνεια των συμβάντων, όπως θα έκανε ένας δημοσιογράφος.
Η ευκολία με την οποία διαβάζεται το βιβλίο μοιάζει με την ευκολία με την οποία πολλές φορές γίνεται ένα έγκλημα. Ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει πότε έφτασε στο τέλος, όπως αντίστοιχα ο δολοφόνος τι είναι αυτό που όπλισε το χέρι του.
Παρότι ο Γιαννίσης έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του στον κόσμο της αστυνομικής λογοτεχνίας με τα προηγούμενα βιβλία του, στο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Αποφασίζει να απασφαλίσει. Να πυροβολήσει και να σκοτώσει, όχι επειδή πιστεύει πως οι «φίλοι» του στη ΓΑΔΑ θα του την «χαρίσουν», αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Άφησε τις ιστορίες να τον παρασύρουν στη δίνη τους, παρασύροντας κι εμάς στον ξέφρενο και αγωνιώδη ρυθμό τους.
Αποκτήστε το βιβλίο
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
