***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Dans le TGV à destination de La Rochelle, Confession est descendue à Niort, de George Glykofrydis
Elle est si belle que je n’ose pas la regarder.
« Ils se plaisaient, c’était évident par la façon dont ils ne se regardaient pas. »
Ses couleurs, je ne trouve pas de mots pour les décrire ; seulement de la musique. Et encore c’est difficile.
Si je cherchais un prétexte pour lui parler, si je cherchais des mots à lui adresser, je m’écraserais tel un satellite entrant dans la trajectoire de descente avec tous ses boucliers ouverts. Et, de toute façon, je n’ose pas. Je n’existe même pas. Je ne peux qu’imaginer des scénarios du comment cela aurait pu se produire.
Disons, que quelqu’un apparaisse, là, à côté de moi et qu’il regarde ce que je suis en train d’écrire, qu’il comprenne aussi le grec et qu’il aille lui dire ce que j’écris.
Du cinéma pur. Imaginons qu’elle ne soit même pas Française…
Mais, dis-donc. A La Rochelle elle se lèvera avant moi. Et je pourrai alors la voir debout. Je verrai le plus beau corps du monde debout.
Il existe des femmes pour qui on peut choisir n’importe quelle chanson comme musique de fond, n’importe laquelle, elles leur vont toutes.
Tiens, elle se lève pour aller aux toilettes. Elle va donc passer devant mon écran. Et elle va voir une langue inconnue, et elle s’arrêtera et me demandera « Mais c’est quoi comme langue ? » Et je ne saurai pas quoi dire. Je balbutierai quelques mots, quelques voyelles. Des phrases incertaines et des paragraphes incomplets. Des phrases mensongères juste pour la conquérir.
Seigneur, comme est belle !
Mon Dieu, comme elle est resplendissante !
Ciel, comme elle est ravissante !
Qui a béni ce visage et ce corps ? Qui a béni ces yeux ? Et qui les lignes de ce visage ? Et qui peut l’imaginer dormir ? Et qui ose lui dire je t’aime ? Et qui peut réellement la contempler quand elle regarde le ciel ? Et qui peut la sentir fatiguée ?
Je lui donnerai ces mots pour les lire. Même si c’est dans une langue inconnue, je les donnerai pour qu’elle comprenne enfin.
J’aurais pu la photographier, mais je n’oserais pas. Je n’oserais jamais photographier Confession.
C’est peut-être Confession qu’elle s’appelle. C’est peut-être le souffle de chaque pêcheur. C’est peut-être le mensonge de chaque amoureux. C’est la promesse d’un tout.
Une œuvre d’art unique.
La question qui te fera seulement sourire, c’est elle. La réponse qui n’aura rien à craindre car elle sera plus forte que toi, qui n’attendra qu’à être prononcée.
C’est comme l’amour qui ne sera jamais chagrin.
Elle m’a regardé pendant une seconde ou deux. Elle m’a regardé droit dans les yeux pendant une seconde ou deux.
Elle s’est assise à côté de moi, à la dernière station. Elle s’est assise à côté de moi.
Elle m’a souri. L’héliotrope fleuri m’a souri.
Elle m’a souri. Moi aussi, mais elle, elle m’a souri d’abord.
Elle va descendre. Elle va bientôt descendre.
Tout s’est vidé.
L’amour ? Non. Non. Pas pour moi. Non. La passion ? Jamais. Pas pour moi la passion. _
Μετάφραση: Κάτια Χαρικιοπούλου
Επιμέλεια μετάφρασης: Lena Cordova
Είναι τόσο όμορφη που δεν τολμώ να την κοιτάξω. «Φαίνεται το πόσο άρεσαν ο ένας στον άλλον, μόνο και μόνο από το πώς δεν κοιτούσαν ο ένας τον άλλον.»Είναι τέτοια τα χρώματά της, που μόνο μουσική βρίσκω, όχι λέξεις. Κι αυτήν όχι εύκολα.
Αν έψαχνα αφορμή να της μιλήσω ή αν έψαχνα τρόπους να της μιλήσω, θα έσκαγα σαν δορυφόρος που μπήκε σε τροχιά καθόδου με όλες του τις ασπίδες ανοιχτές. Και καταρχήν δεν τολμώ. Δεν υφίσταμαι, καν. Μόνο σενάρια μπορώ να φτιάχνω για το πώς θα γινόταν.
Να εμφανιζόταν ένας από την πλευρά μου, ας πούμε, που θα έβλεπε αυτά που γράφω, θα γνώριζε Ελληνικά, και θα πήγαινε να της πει τι γράφω.
Σχεδόν κωμωδία. Για φαντάσου να μην είναι Γαλλίδα… Ένα λεπτό· στην Λα Ροσέλ θα σηκωθεί πριν από εμένα. Άρα θα την δω όρθια. Το ομορφότερο σώμα του κόσμου θα το δω όρθιο.
Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που ό,τι τραγούδι και να τους βάλεις, ως επένδυση, ό,τι και να τους βάλεις, θα τους ταιριάζει.
Σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Και άρα θα περάσει από την οθόνη μου. Και θα δει μια άγνωστη γλώσσα, και θα σταματήσει και θα με ρωτήσει «Μα, τι γλώσσα είναι αυτή;» Και δεν θα ξέρω τι να απαντήσω. Θα λέω μόνο μισές λέξεις και σπασμένα φωνήεντα. Αβέβαιες φράσεις και στραβές παραγράφους. Μη ειλικρινείς προτάσεις μόνο και μόνο για να την κατακτήσω.
Ποιος να ευλόγησε αυτό το πρόσωπο κι αυτό το σώμα. Ποιος να ευλόγησε τα μάτια. Και ποιος τις γραμμές του προσώπου. Και ποιος να την φαντάστηκε να κοιμάται. Κι αλήθεια, και ποιος να τολμά να της λέει σ’ αγαπώ. Και πραγματικά, ποιος την βλέπει να κοιτά τον ουρανό. Και όντως, δηλαδή, ποιος την νιώθει κουρασμένη.
Θα της το δώσω να το διαβάσει, αυτό. Σε μια τόσο άγνωστη γλώσσα, αλλά λέω να της το δώσω αυτό το γραπτό μπας και καταλάβει. Θα μπορούσα να την φωτογραφίσω, αλλά δεν θα τολμούσα. Δεν θα τολμούσα ποτέ να φωτογραφίσω την Εξομολόγηση. Μάλλον, Εξομολόγηση, την λένε. Μάλλον η ανάσα εκείνου που έχει αμαρτήσει είναι. Μάλλον κάθε ψέμα κάθε ερωτευμένου είναι, αυτή. Ως υπόσχεση των πάντων είναι.
Έργο τέχνης αυτόνομο.
Η ερώτηση που θα σε κάνει μόνο να χαμογελάς είναι, εκείνη. Η απάντηση που δεν θα φοβηθεί τίποτε γιατί θα είναι πάνω από εσένα. Που θα περιμένει μόνο να την διατυπώσεις.
Σαν έρωτας που δε θα γίνει ποτέ θλίψη, είναι.
Με κοίταξε στα μάτια για ένα ή δύο δευτερόλεπτα. Με κοίταξε ευθεία στα μάτια για ένα ή δύο δευτερόλεπτα. Κάθισε δίπλα μου στην αλλαγή του σταθμού. Κάθισε δίπλα μου. Μου χαμογέλασε. Το ανθισμένο ηλιοτρόπιο μου χαμογέλασε. Μου χαμογέλασε. Κι εγώ, αλλά μου χαμογέλασε πρώτη.
Θα κατέβει. Θα κατέβει όπου να είναι.
Άδειασαν όλα.
Η αγάπη; Όχι. Όχι. Όχι για εμένα. Όχι. Ο έρωτας; Ποτέ. Όχι για εμένα ο έρωτας.
