***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

 Κύπρος 1974-2024 – Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή,  Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης (επιμέλεια), Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική

Μισός αιώνας πέρασε κι οι αγριότητες παραμένουν πάντα αγριότητες. Ο πόλεμος καλά κρατεί κι η μνήμη δεν μπορεί να σβήσει τα ανεξίτηλα ίχνη τού τραύματος τών αγνοούμενων. Πρόκειται για μια συλλογική πληγή, που – ως φαίνεται – δεν έχει ακόμη επουλωθεί. Η Σμύρνη, η Αλεξάνδρεια, η Κωνσταντινούπολη, ο Πόντος, η γενοκτονία των Αρμενίων, το άγος των ανωνύμων ομαδικών τάφων άχθος για την Συλλογική Συνειδητότητα. Από την εποχή τής σοφόκλειας «Αντιγόνης» κάθε άνθρωπος δικαιούται τον νόμιμο τάφο του, ό,τι κι αν έχει επιλέξει να κάνει στον επίγειο βίο του, όπως κι αν έχει διαλέξει να πορευτεί στο δικό του μονοπάτι. Το Ομαδικό Ασυνείδητο βλάπτεται σοβαρά κάθε φορά που η ουράνια και η κοσμική Τάξη διασαλεύεται. Είναι κάτι βαθύτερο από τον πόνο. Είναι οδύνη, δέος, οδυρμός. Είναι τραγωδία, ανθρωπίνη τε θεία.

Όπως φαίνεται σε αυτόν τον τόμο, όπου συναντώνται τριάντα σύγχρονοι λογοτέχνες υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα τού μαέστρου ανθολόγου και κορυφαίου πνευματικού Ανθρώπου με το άκρως συμβολικό (αλλά απόλυτα χαρακτηριστικά ταιριαστό όνομα) ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, η Μνήμη (η Μναμοσύνη των αρχαίων) αντιστέκεται στον Πανδαμάτορα Χρόνο κι αρνείται να απαλείψει τις αχρειότητες εκείνων που συνειδητά κι εσκεμμένα παρέβησαν όλους τους συμπαντικούς και γήινους νόμους.

Η Νέμεσις απαιτεί τροφή (ως κάρβουνο στην Εστία) την αναζωπύρωση των αναμνήσεων έως ότου γίνουν ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ, έως ότου αποκτήσουμε γενική ανοσία και τέτοια εγκλήματα πολέμου, τέτοιες αυθαιρεσίες αντίθετα στους ισχύοντες κανόνες τού Διεθνούς Δικαίου δεν μπορούν και δεν πρέπει να επαναληφθούν.

Ο κάθε ένας / η κάθε μία από τους τριάκοντα συνδημιουργούς προσθέτει την δική του ψηφίδα σε ένα ιστορικό ψηφιδωτό τόσο ανατριχιαστικό που μόνον η ηδυέπεια το ανασύρει από τα βάθη τής απελπισίας στα αιθέρια ύψη της Καλαισθησίας.

Η αισθητική απόλαυση τού αναγνώστη είναι σαν τον «έλεον και φόβον» που περιγράφει διεξοδικώς ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» του.

Έγκειται στην χωροχρονική απόσταση ασφαλείας από την οποία παρατηρεί τα διεκτραγωδούμενα γεγονότα. Η λογοτεχνική πέννα διαγράφει κύκλους, σχηματίζει αδιόρατα οκτάρια (το σύμβολον τού α-πείρου: εκείνου που δεν χωράει αυτοτελώς κι ανεπεξέργαστο στην ατομική εμπειρία – τόση είναι η φρίκη που προκαλεί).

Δεν θα ξεχωρίσω φυσικά κανέναν και καμία από τις γράφοντες, όχι επειδή συμμετέχω, αλλά επειδή είναι τόσο βαρύ το φορτίο που σηκώνουμε όλες και όλοι που κάθε έξαρση τού εγώ θάβεται μέσα στην κινούμενη λάσπη τού ομαδικού τάφου που παρέσυρε στη δίνη του ανθρώπινες ψυχές.

Συμμετέχοντας σε παρόμοιες απόπειρες γιγαντώνεται το διεθνές κίνημα Υπέρ Αδυνάμου, αφυπνίζεται η Πανανθρώπινη Συνειδητότητα, γίνεται παγκοσμίως επιτακτική η ανάγκη για Ελευθερία, Ειρήνη, Ισότητα, Ισονομία, Δημοκρατία, Σεβασμό στο γραπτό και στο εθιμικό, στο άγραφο Δίκαιο.

Κι αν είμαστε ποιητές, πεζογράφοι, δοκιμιογράφοι, συγγραφείς, λογοτέχνες εάν δεν είμαστε μάχιμοι και μαχητικοί πνευματικοί άνθρωποι καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε αμέσως και να βρούμε μια άλλη ενασχόληση καλλιγραφική και εκτονωτική.

Μέσα από την ομοιοπαθητική δραματοθεραπεία τού δομημένου Λόγου, η Συλλογικότητα επαναφέρει την υπερμεγεθυμένη-παραμορφωμένη ατομικότητα στο κοινωνικό της πλαίσιο, ένθα η αρμονία, η ομόνοια, η αλληλεγγύη, η ευδοκία, η φιλότητα καλλιεργείται συν τω χρόνω, λεπτό το λεπτό, πλήκτρο το πλήκτρο…

Στον συλλογικό αυτό τόμο συμμετέχουμε συνεισφέροντας οι συνδημιουργοί:

Μαρία Αβρααμίδου, Βίβιαν Αβρααμίδου – Πλούμπη, Μάριος Αγαθοκλέους, Έρικα Αθανασίου, Πάμπης Αναγιωτός, Χρήστος Αργυρού,  Δημήτρης Βαρβαρήγος, Αλεξάνδρα Γαλανού, Βασίλης Γκουρογιάννης, Χρίστος Ζάνος, Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Έλενα Ιωαννίδου, Κώστας Κατσώνης, Κώστας Λυμπουρής, Ανδρέας Μαλόρης, Γιώργος Μολέσκης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Έλλη Παιονίδου, Κώστας Πατίνιος, Μαρία Πυλιώτου, Γιώργος Πύργαρης, Λιάνα Σακελλίου, Αιμίλιος Σολωμού, Κώστας Στοφόρος, Ανδρέας Συμεού, Λίτσα Τότσκα, Φίλιππος Φιλίππου, Νένα Φιλούση, Τάκης Χατζηδημητρίου, Χρίστος Χατζήπαπας

Ας ενισχύσουμε και αναγνωστικά κοινωφελείς προσπάθειες σαν κι αυτή, γιατί «τα αγαθά κόποις κτώνται» κι η ανιδιοτελής εργασία των ανθρώπων τού Πνεύματος ας αμείβεται τουλάχιστον ηθικά. Περί ανελίξεως ο Λόγος. Ακόμα κι ο Ήλιος (σύμφωνα με τους συνοδοιπόρους Σικελιανό και Καζαντζάκη) τη δική μας βοήθεια χρειάζεται για να διατρέχει καθημερινή την ουράνια διαδρομή του.

Η Παγκόσμια Βαρύτητα δεν είναι «σταθερά» αλλά συνέπεια τού ηλεκτρομαγνητικού «νόμου» της αλληλεπίδρασης των πάντων, που συναπαρτίζουν το πρωταρχικόν Ένα.

«Κάθε που σπρώχνεις τον εχθρό σου στον γκρεμό, το δικό σου σώμα θα δεις να πέφτει», έγραψα και επιμένω να διατείνομαι ακόμα και σήμερα, εσαεί.

Το ατομικό λογοτεχνικό έργο και η συμμετοχή σε θεματικές ανθολογίες είναι δύο απολύτως διακριτές δραστηριότητες μη συγκρίσιμες, επαινέσιμες ούτως ή άλλως. Συγγνωστή η ανθρώπινη αδυναμία, όταν όμως συνενώνονται οι φωνές για το ιδανικό τής Ελευθερίας τότε το «ιερό» επαναφέρει την Ποίηση στην πρωταρχική κοινωνική λειτουργικότητά της.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.