To ποίημα της νύχτας: Σε κάποια πολύ πρόσχαρη, του Charles Baudelaire

14 March 2022

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Σε κάποια πολύ πρόσχαρη

Κεφάλι, κίνηση, η όψη σου όλη,
Τόσο όμορφα σαν όμορφο τοπίο˙
Σκιρτά στο πρόσωπο ένα γέλιο θείο,
Αεράκι σε ουράνιο περιβόλι.

Η θλίψη που τυχαία σε αγγίζει
Θαμπώνεται απ’ την τέλεια υγεία-
Κι από τους ώμους σου, σαν φωταψία,
Από τα δυο σου χέρια αναβλύζει.

Χρώματα φλογερά και αναμμένα
Που έχεις σκορπίσει στα φορέματά σου
Στων ποιητών την έμπνευση, φαντάσου,
Γίνονται βαλς ανθών ζωντανεμένα.

Κάθε τρελό και έξαλλο φουστάνι,
Εμβλημα στο πολύχρωμό σου πνεύμα˙
Θύμα σου εγώ, τρελή, μ’ ένα σου νεύμα,
Να σ’ αγαπώ να σε μισώ έχεις κάνει!

Κάποτε μέσα σε θεσπέσιο κήπο
Σέρνοντας μια αβάσταχτη ατονία
Ενιωσα να με σκίζει με ειρωνεία
Στο στήθος μου ο ήλιος μ’ άγριο χτύπο.

Και το χλωρό της άνοιξης το δάσος
Ταπείνωσε κι έγδαρε την καρδιά μου.
Τότε σ’ ένα άνθος, με την απονιά μου,
Της φύσης εκδικήθηκα το θράσος.

Κάποια νυχτιά πώς θα ‘θελα να έρθω,
Οταν της ηδονής ηχήσει η ώρα,
Στ’ ασύγκριτα του σώματός σου δώρα
Αθόρυβα, σαν το δειλό, ν’ ανέβω,

Το χαρωπό κορμί να τιμωρήσω,
Το στήθος σου να κάνω να πονέσει,
Και ξάφνου, στην ανύποπτή σου μέση,
Βαθιά λαβωματιά να σου ανοίξω,

Τι ζάλη ηδονική, μέθη δική μου!
Και μες σε τούτο το καινούριο στόμα,
Το πιο όμορφο και δροσερό απ’ όλα,
Θα χύσω το φαρμάκι μου, αδερφή μου!

Μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς

Περιγραφή βιβλίου

«Το μέγιστο παράδειγμα νεoτερικής ποίησης όλων των γλωσσών» (Τ. Σ. Έλιοτ), «το τελευταίο λυρικό έργο που είχε ευρωπαϊκή απήχηση» (Βάλτερ Μπένγιαμιν), είπαν για τα Άνθη. Βάζοντας στη θέση της φύσης την πόλη, στη θέση της ηθικής και των ιδανικών την υποβλητική μορφή του Κακού, ο Μπωντλαίρ αντιστρέφει τις αστικές αξίες: ποιητής και βιβλίο γίνονται μια απειλή. Ο «Δάντης της έκπτωτης εποχής μας», αυτός ο τελευταίος κλασικός και ο πρώτος νεοτερικός, γράφει το λυρικό του έπος με ήρωες πόρνες, ζητιάνες, ρακοσυλλέκτες, νοσηρά ερωτευμένους, θανατόφιλους, οπιομανείς. Πρόσωπα των απαγορεύσεων και των άκρων, αποκλεισμένα από τον κοινωνικό ιστό, κι όμως αναπόσπαστο τμήμα του, διασχίζουν το μισοφώτιστο με φανάρια του γκαζιού Παρίσι, αγαπιούνται σε κάμαρες αρωματισμένες, είναι άρρωστα από νοσταλγία. Η αισθησιακή, παράφορη γυναίκα κάθε ηλικίας είναι η βασική ηρωίδα αυτού του limbo. Όμως αυτή η πρωτοφανέρωτη κι αλλόκοτη νυχτιάτικη φαντασμαγορία τονίστηκε με τους πιο αυστηρούς μετρικούς κανόνες, διατυπώθηκε σε στιχουργικά σχήματα του κλασικισμού. Σμίγοντας το παμπάλαιο με το σύγχρονο, το φευγαλέο με το παντοτινό, το ευτελές με το ατίμητο, ο Μπωντλαίρ προσδιόρισε ξανά το λυρισμό καθιστώντας τη modernite σε βασικό συστατικό της νέας αισθητικής, κυοφορώντας έτσι το συμβολισμό, αλλά πρωτίστως τη νεοτερική (ευρωπαϊκή) ποίηση: τον Μαλλαρμέ και τον Ρεμπώ.