Λίνα Πανταλέων

Η επιστροφή του βαρόνου Βένκχαϊμ, Λάζλο Κρασναχορκάι     «πόσο στενόχωρα είναι όμως όλα αυτά»      Σε μια μικρή μαγική πόλη της Βουδαπέστης, οι κάτοικοι ανάστατοι αναμένουν την επιστροφή του βαρόνου Βένκχαϊμ. Αυτό το εξέχον μέλος της κοινότητάς τους είχε φυγαδευτεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αργεντινή, ενόσω διατηρούσε συγγενικές σχέσεις και στη […]

23/11/2020, 18:06

      Το έβδομο ταξίδι του Μένη Κουμανταρέα στη Φινλανδία Στη μνήμη του πατέρα μου Στη μνήμη του Μένη Κουμανταρέα   Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1976, αν θυμάμαι καλά έπειτα από τόσα χρόνια. Στο Πρώτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου της ΕΡΤ –τι άλλο να πιάσει ένα παλιό ραδιόφωνο στα στενά καντούνια της Κέρκυρας– παρακολουθούσαμε […]

04/12/2019, 12:38

Η αλαζονεία της επιστήμης, το επίμονο, αδιάκριτο βλέμμα της στο μυστήριο των έμβιων όντων, η αλυσιτελής αναμέτρησή της με τη θνητότητα και την ηθική, η ύβρις του ονείρου της αθανασίας και η νέμεση του θανάτου, συναποτελούν τα προεξάρχοντα ζητήματα στο συναρπαστικό βιβλίο της Χάνια Γιαναγκιχάρα. Η ιατρική επιστήμη, προορισμένη να συντρέχει και να θεραπεύει το […]

08/01/2019, 12:28

«Τα πράγματα που ξεκινούν άσχημα, τελειώνουν κι άσχημα. Μεταξύ των δύο, όλα πηγαίνουν θαυμάσια».      Δεσμώτες ενός αποψιλωμένου, κατεστραμμένου τοπίου, αλωμένου από μια σαρωτική αναρχία, έρμαια του ακατάσχετου πανικού και της απόγνωσής τους, τσακισμένοι και ταπεινωμένοι, ανιστορικοί, ήτοι ανέστιοι από Ιστορία, οι ήρωες του Λάσλο Κρασναχορκάι πρωτοστατούν σε μια υπερχρονική τραγωδία, την τραγωδία της […]

12/12/2018, 00:22

«η ζωή μας είναι έρμαιο κάποιων σιωπών»     Έρημοι δρόμοι, στοιχειωμένοι από απουσίες, σκιές που ανασαλεύουν στο ημίφως, καγκελόπορτες προ πολλού κατεδαφισμένες, σπίτια νεκρών, διαδρομές που είναι άλλοτε φυγές και άλλοτε επιστροφές, και πάνω απ’ όλα, πρώτα απ’ όλα, το Παρίσι, κατοικημένο από αλησμόνητα φαντάσματα που σπινθηρίζουν στη μνήμη ενός νυχτερινού περιπατητή. Ο Πατρίκ […]

22/10/2018, 17:12

«Το να χάνεσαι σημαίνει το να βρίσκεις κι αυτό που βρίσκεις να μην ξέρεις καν τι να το κάνεις»      Η Α.Γ. δεν ξυπνά ένα πρωί μεταμορφωμένη σε κατσαρίδα. Ένα πρωινό βλέπει μια κατσαρίδα και μεταμορφώνεται. Ακριβέστερα, την αναπάλλει ακαριαία και σφοδρά ο πόθος της μεταμόρφωσης, της διαφυγής από την ανθρώπινή της κατάσταση. Η […]

08/10/2018, 15:45

«Τα πάντα έχουν κάποιου είδους θλίψη»   Στην ταινία «Shame» (2011) του Στιβ Μακ Κουίν, η πρωταγωνίστρια, λίγα λεπτά πριν κόψει τις φλέβες της, αφήνει στον τηλεφωνητή του αδελφού της το εξής μήνυμα: «Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι. Απλώς είμαστε από ένα κακό μέρος». Οι φράσεις αυτές θα μπορούσαν να βρίσκονται στην προμετωπίδα του σπαρακτικού μυθιστορήματος […]

12/09/2018, 20:46

  Είμαι ένας σκύλος που παριστάνει ότι έχει πεντιγκρί.       Η γραφή του Πατρίκ Μοντιανό εκδιπλώνεται σαν ένα όνειρο της μνήμης. Θραύσματα βιωμάτων προβάλλουν στο χαρτί σκιασμένα από το ημίφως του περασμένου χρόνου, εξορυγμένα από τα συντρίμμια του φαντασιώδους τόπου της παιδικής ηλικίας, για να διαχυθούν ύστερα σε αναπεπταμένα τοπία που σβήνουν σε έναν […]

25/06/2018, 16:49

 «Ένα κομμάτι της μοίρας των Παλαιστινίων ικανό να μπερδέψει ακόμη και τον βασιλιά Σολομώντα»      Φράσεις που πλέκονται σε αραβουργήματα, που περιδινούνται σε στροβίλους και ελίσσονται γύρω από ιστορίες ελλειπτικές για να παρεισδύσουν σε μια άλλη, ομόκεντρη αφήγηση. Φράσεις σαν κομήτες, που έλκονται αλλά και εξωθούνται από τη βαρύτητα της κάθε ιστορίας. Συγχορδίες φράσεων […]

27/05/2018, 18:24

  Πόσο εύκολο ήταν ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ν’ αλλάξεις τον τρόπο που τον βλέπεις.    Τα παραμύθια μάς γιατρεύουν από την πραγματικότητα. Είναι τα ξόρκια που λέμε για να κατευνάσουμε τους επίγειους εφιάλτες. Μια επίδειξη εξουσίας της φαντασίας έναντι της αλήθειας. Όνειρα γλυκά ώστε να ζήσουν όλοι καλά και […]

25/04/2018, 15:35

  «Κατά βάθος, κάθε αυτοκτονία βάζει τέλος σε κάτι παράλογο».     Ο Αυστριακός μουσικοκριτικός Ότο Στάινερ σκέφτεται για πρώτη φορά την αυτοκτονία στις 25/9/1939. Στις 20/12/1939 η σκέψη ξεκαθαρίζει, αλλά απομένει το ζήτημα του τρόπου. «Να τελειώνω. Αναρωτήθηκα πώς. Να μεθύσω και να πέσω σ’ ένα ποτάμι. Ολόγυμνος. Ή από το παράθυρο. Τα ποτάμια είναι […]

26/03/2018, 16:36

Ο χρόνος έπρεπε να γεμίσει, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Τι φοβερή υποχρέωση!     Οι στιγμές συνέχιζαν να έρχονται, η μία μετά την άλλη, και μετά άλλη μία, και μετά άλλη μία, δημιουργώντας ακαταπόνητα τον χρόνο, και «μερικές φορές από το χάος ξεπηδούσε η τάξη», αλλά και πάλι «ένα σωρό πράγματα […]

08/03/2018, 20:17

   «Ποιος όμως θα μπορούσε να μας διδάξει καλύτερα από ένα αόρατο χέρι, αυτό το υπέροχο άγνωστο χέρι που βάζει ένα βιβλίο μπροστά στα μάτια μας, εκεί που δεν το περιμένουν, οι σελίδες του οποίου φωτίζουν τα κατάβαθα της νύχτας μας και η ανάμνησή του ήδη μας θαμπώνει την αυγή;» Πιερ Ασουλίν, Οι βίοι του […]

24/01/2018, 23:37

Το μυθιστόρημα Εκουατόρια είναι μια συναρπαστική περιπέτεια στην καρδιά της Αφρικής, που συνδυάζει την αγωνία της δράσης, την ενατένιση υπέροχων τοπίων και την καταβύθιση σε προαιώνια ερωτήματα που άπτονται της ανθρώπινης φύσης. Στην Εκουατόρια, μια επικράτεια νότια του Σουδάν, ο ήρωας ανακαλύπτει μια εκπληρωμένη ουτοπία. Σε αυτή την αποικία στις πηγές του Λευκού Νείλου, ο […]

12/12/2017, 20:03

«Σαν σκίουρος κρατάω τη μέρα στο στόμα και πηδώ εκεί όπου η βροχή σταματάει», λέει η Μαρία Λαϊνά. Επειδή ο ποιητής, βρεμένος ως το κόκαλο, αποζητά να στεγνώσει. Όσο κι αν φταίει που κάθησε κι έγινε μούσκεμα… Η ανάσα των άλλων είναι που θα τον κρατήσει ζεστό, που θα τον επαναφέρει, για λίγο, έστω, αν […]

22/11/2017, 21:46

«Για τον καθένα υπάρχει κάτι κρυφό, απερίγραπτο ίσως, κι όμως αληθινό, που περιμένει στη μαύρη φωλιά του εαυτού του. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να φτερουγίσει και να ρίξει τη σκιά του πάνω στην εστία του, πάνω στα άσπρα αυγά που καρτερούν, ζεστά απ’ την προσμονή, να σκάσουν στον ήλιο. Κι όταν τελικά σπάζουν, δεν […]

18/10/2017, 13:10

«Τι παράλογο πράγμα, να περιμένει κανείς χαρά σε έναν κόσμο τόσο γεμάτο δυστυχία» Ο Χένρι Σκόμπι είναι παράλογος, αν και έχει αποποιηθεί τη δική του ευτυχία. Ο παραλογισμός του έγκειται στην αδιέξοδη, εξοντωτική του προσπάθεια να διασώσει την ευτυχία των άλλων, εκείνων που μετρούσαν περισσότερο από τον ίδιο, της Λουίζ, της Έλεν, του Θεού. Οι […]

17/05/2017, 17:01

«Αυτός είναι ο λίγος κόσμος μου, και δεν ξέρω τι να κάνω σ’ αυτό τον κόσμο». Η έμμονη ιδέα της ευτυχίας τυραννά τις ζωές μας, η ψυχαναγκαστική αναζήτησή της μας κάνει δυστυχείς. Η απώλειά της, η απιθανότητά της, η βραδυπορία της, μας στοιχειώνουν. Η προσμονή της μας αγκιστρώνει στη ζωή, μας ποντίζει στο κύλισμα του […]

12/02/2017, 22:36

  «Πείτε μου, φίλε μου, βλέπετε το ίδιο πράγμα που βλέπω κι εγώ;»   Ο Γιάνος Βάλουσκα, ένα από τα πιο ποιητικά πλάσματα της λογοτεχνίας, έχει τη χάρη του βλέμματος. Το βλέμμα του αντανακλά το φέγγος μιας εκπληρωμένης προσμονής. Βλέπει πέρα από το ορατό, μακριά, εκεί όπου αστραποβολούν η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη και […]

18/01/2017, 16:14

  «Η μνήμη, η μνήμη που παραβιάζει, κατακρεουργεί αναβιώνοντας το ίδιο, το ακριβότερο, το έσχατο αγαθό: εκείνο που υπήρξε». Διαβάζοντας το καταληκτικό κείμενο του Αλέξη Σταμάτη στην πρόσφατη επανέκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος Ο έβδομος ελέφαντας (1998) επιβεβαίωσα την εντύπωσή μου πως πρόκειται στην ουσία για ένα εκτενές, αφηγηματοποιημένο ποίημα. Είναι εμφανής η επίδραση της […]

11/12/2016, 22:14

  «Θα ήταν πιο εύκολο αν δεν υπήρχαμε, κι όμως υπάρχουμε».   Όταν λέμε την ιστορία μας, αφηγούμαστε πολλές ιστορίες. Στον λόγο της ζωής μας παρεισφρέουν ιστορικές παρεμβολές, παραχαραγμένες μνήμες, δάνειες αφηγήσεις, ανευόδωτα όνειρα, πικρές διαψεύσεις, προδοσίες των άλλων και δικές μας, μεταμέλειες και αλυσιτελείς εξιλεώσεις, απένθητα πένθη, πυριγενή πάθη, ακατόρθωτες αγάπες, ανεπίδοτες συγγνώμες, ασυγχώρητα […]

05/06/2016, 14:13

  «Δεν υπάρχει αρχή. Κάθε ιστορία αρχίζει με τη φράση “Όσα έγιναν μέχρι τώρα”, και αποτελεί συνέχεια, ακόμη και όταν τιτλοφορείται: “Αυτό δεν επιτρέπεται να ξανασυμβεί!”» Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Αυτό θα σκέφτηκε ο Βίκτορ Αμπραβανέλ πηγαίνοντας στη συγκέντρωση των παλιών του συμμαθητών, έχοντας στην τσέπη του σακακιού του μια λίστα με αριθμούς μητρώων, που […]

15/03/2016, 21:12

Δεν θυμάμαι πότε το πρωτοδιάβασα. Πάντως σίγουρα είναι από τα πρώτα βιβλία που διάβασα. Φυσικά, δεν το επέλεξα. Δεν αγόραζα βιβλία τότε. Μου το έφερε η μητέρα μου. Τυχαία η επιλογή της, είμαι σίγουρη, ωστόσο η καλύτερη. Η συγκίνηση της αρχικής ανάγνωσης δεν έχει φθαρεί παρά τα χρόνια και τις σελίδες που ακολούθησαν. Το αγαπώ […]

25/02/2016, 23:40

 «Καταιγίδα· που κατακρημνίζει, που ακρωτηριάζει, που καταστρέφει, που γκρεμίζει, που θρυμματίζει. Αστρική, αρχαία, υπερβατική. Κάθετη τομή που επιβάλλει απότομα η φύση». Νερό, ζείδωρο και καθαρτήριο, ευφραντικό και ερεθιστικό, αλλά και νερό δεινό, μνησίκακο, βαρύ, βίαιο, που καταπίπτει σε δικαίους και ενόχους σαν νέμεση, νερό παταγώδες, που ενσκήπτει μαινόμενο επί των μυθοπλαστικών κεφαλών. Ένα μεσημέρι στην […]

11/02/2016, 22:57

  «Μα, διάολε, τόσο τέλεια πια είναι αυτή η Λένι; Απάντηση: σχεδόν». Σε αυτό το «σχεδόν» δεν χωρά απλώς μια αμφιβολία, αλλά και μια κατηγορηματική άρνηση, που ωστόσο ο συγγραφέας, το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος, αρνείται μέχρι τέλους να διατυπώσει, όχι όμως και να υπαινιχθεί. Η Λένι, κρυφό αντικείμενο του πόθου του και πρόδηλο αντικείμενο […]

04/02/2016, 21:17

«Οι άνθρωποι με ασυννέφιαστη σκέψη δεν έχουν να πούνε τίποτα»      Παρατηρώντας πάνω από μισό αιώνα μετά τον θάνατό του μια παλιά του φωτογραφία ο συγγραφέας διέκρινε στο βλέμμα του «κάτι σαν ρωγμή και μέσα από αυτή έναν μακρινό συννεφιασμένο ουρανό». Ο εικονιζόμενος Δημήτρης, μολονότι είχε αποτύχει στους αιθέρες, δεν έπαψε ποτέ να νεφελοβατεί, […]

29/12/2015, 23:00

  «Ποιος ξέρει τι διάολο γύρευα ψάχνοντας τριλοβίτες» Οι τριλοβίτες, που αναζητά ο Κόλι στο ομώνυμο διήγημα, συνιστούν το χνάρι μιας εξαφανισμένης ζωής. Βαθιά χωμένοι στη γη, μνημειώνουν την ύπαρξη ασπόνδυλων οργανισμών, για πάντα χαμένων από αυτόν το κόσμο. Η δωδεκαμελής διηγηματογραφία του Μπρις Πάνκεϊκ (1952-1979), που σφραγίζεται από την εκκωφαντική κατακλείδα του αυτοπυροβολισμού του, […]

12/11/2015, 20:03

  Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν: Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν.                  Λορέντζος Μαβίλης, «Λήθη» Ο πόλεμος ως ένοπλος αγώνας για την ελευθερία και ως ιδεολογικό διακύβευμα, ως σφαγείο και ως καθαρτήριο, αλλά και ο πόλεμος ως […]

17/10/2015, 20:29

Μισώ πολίτην, όστις ωφελείν πάτραν βραδύς πέφυκε, μεγάλα δε βλάπτειν ταχύς, και πόριμον αυτώ, τη πόλει δ’ αμήχανον. Σιχαίνομαι ’γω τον πολίτη εκείνον που είναι βραδυκίνητος στην πατρίδα να κάμει καλό, μα γρήγορος να τη βλάπτει, για τ’ άτομό του ευφυής και στείρος για την πόλη. ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, Βάτραχοι (μτφρ. Μ. Ι. Μπαχαράκης)     Ένα […]

27/09/2015, 14:02

 «Η αλήθεια βρισκόταν μέσα στο τετράδιο, ή απ’ έξω;» Ο πρόωρα συνταξιοδοτημένος επιθεωρητής της αστυνομίας Ασίλ Ντυνό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο τετράδιο, όπου καταγράφει την πορεία της έρευνας για την εξαφάνιση της Εμιλί Μπρυνέ. Οι λόγοι ποικίλλουν και είναι συναρπαστικοί. Καταρχάς, ο Ντυνό πάσχει από προχωρητική αμνησία, από τότε […]

21/06/2015, 21:26